Feestbeesten
Januari 2022
Een tijdje geleden kon Igor even niet werken. Ook hij heeft goede arbeidsvoorwaarden. Ik had een afspraak. Ik zou met de regio taxi gaan. Nadat ik mooie kleren had aangetrokken ging ik in de schoenenkast op zoek naar mijn nette schoenen. Ik wilde er representatief uitzien. Nadat ik mijn nette schoenen had aangetrokken realiseerde ik me dat ik nog snel even met de honden naar buiten moest. Ik overwoog om mijn schoenen vlug even te verwisselen voor mijn wandelschoenen. Omdat ik weinig tijd had besloot ik dit niet te doen. Ik riep Igor en liep met hem een rondje buiten. Weer thuis riep ik Mario en was het zijn beurt om samen met mij een rondje te lopen. Weer bijna thuis gleed ik uit over iets glads. Daar lag ik dan. Er heel representatief uit te zien op de grond. Nu werd ik er weer aan herinnerd waarom ik ook alweer die wandelschoenen had gekocht. Om zo veilig mogelijk te kunnen lopen dus. Mario dacht dat het vrouwtje wilde spelen en sprong bij mij op mijn buik. Ik gaf hem een knuffel en hoorde Herman Finkers in mijn hoofd zeggen: Zo, de humor ligt op straat. Ik moest lachen en krabbelde zo charmant mogelijk overeind. Dit viel sowieso al niet mee, maar het was nog lastiger met een hondje op mijn buik. Ik hoopte dat niemand dit had gezien, maar helaas. Ik hoorde een mooie mannenstem vragen: Gaat het jonge dame? Ik voelde mijn wangen rood worden. Van dat jonge dame werd ik blij. Ik zei dat het wel ging. De man vroeg bezorgd of ik me echt geen pijn had gedaan omdat ik best hard was gevallen. Ik verzekerde hem ervan dat het wel meeviel en dat ik alleen mijn ego had bezeerd. We moesten lachen. Hij vroeg of hij me nog ergens mee kon helpen. Ik zei dat het wel ging lukken en bedankte hem. We zeiden elkaar gedag en Mario en ik liepen verder. Ik zei tegen Mario dat we naar huis gingen. Dit had ik beter niet kunnen doen. Mario mag dan geen geleidehond zijn, ons huis weet hij te vinden. Hij zou zijn vrouwtje wel even naar huis brengen en zette de turbo aan. We liepen behoorlijk snel en Mario dacht dat het vrouwtje wel door de lantaarnpaal kon. Die onbeleefde lantaarnpaal zette ook geen stap opzij. Weer thuis stond Igor een beetje onrustig op ons te wachten. Ik gaf hem een knuffel en besloot hem niets te vertellen. Hij vindt het toch al geen goed idee dat ik zijn ongeschoolde broer uit ga laten. Als hij van onze avonturen zou horen vindt hij het al helemaal niet meer goed.
Ik werd gebeld dat de taxi er aan kwam. Ik zei de honden gedag en liep naar buiten. Daarna liep ik weer met Igor naar binnen en zei hem dat het echt goed zou komen en dat ik er straks weer was. Weer buiten hoorde ik een auto aan komen rijden. Ik besloot heel zelfstandig om met de stok al die kant op te lopen. Ik miste met de stok de lantaarnpaal en zo liep ik dus twee keer binnen tien minuten tegen dezelfde lantaarnpaal. Best een prestatie. Zeker omdat die lantaarnpaal daar al heel lang staat en ik er al vaker tegenaan ben gebotst. Als hij na al die jaren een beetje scheef staat weet ik hoe het komt. De toren van Pisa is er ook groot mee geworden. Dus ik heb geen medelijden met hem. De taxichauffeuse had mijn gestuntel gezien en kwam me snel helpen. Bij het kantoor aangekomen bracht ze me naar de ingang. Ze vroeg of ik nog hulp nodig had. Ik bedankte haar en zei dat ik het verder wel ging redden. Ik liep de hal in en botste frontaal tegen zo’n paal met handgel. Op zich best handig. Nu had ik hem gelijk gevonden. De taxichauffeuse kwam terug om te vragen of ik me echt ging redden. Ik zei lachend dat het echt ging lukken. Ze liep weer weg en nadat ik mijn handen had ontsmet liep ik verder. Met een bons liep ik tegen de schuifdeur. Streng sprak ik mezelf toe dat ik nu wel genoeg herrie had gemaakt en dat iedereen in het gebouw nu wel wist dat ik er was. In de gang haalde ik een paar keer diep adem en probeerde me te focussen. Ik dacht aan hoe iemand haar stok liefdevol haar vriend met wit met rood gestreepte pyjama had genoemd. Gelijk vond ik mijn eigen stok ook een stuk liever en tot mijn eigen verbazing liep ik zo naar de vergaderruimte. Ik was trots op mezelf en op mijn vriend in pyjama.
Het gesprek ging goed. Een paar keer probeerde ik oogcontact te maken met mijn collega voor bevestiging. Geen idee waarom. Ik heb nooit oogcontact kunnen maken. Op dit moment leek het me gewoon heel handig en probeerde ik het toch onbewust te doen. Na het gesprek kwam de taxi. Weer veilig thuis plofte ik lekker bij Igor en Mario op de bank.
Ik ben nu zeven jaar blind. Ik leer er steeds beter mee omgaan, maar we kunnen wel constateren dat ik er niet voor in de wieg ben gelegd. Of in mijn geval in de couveuse. Ik ben er gewoon niet zo handig in. Gelukkig kan ik er dan altijd over schrijven.
Op de kast vond ik een kaartje. Ik vroeg aan mijn dochter of ze wilde lezen wat er op stond. Ze bekeek het kaartje en vroeg met groeiende verbazing waarom ik een uitnodiging kreeg voor nieuwe lenzen of een nieuwe bril. Terwijl ik het kaartje verscheurde zei ze: Jammer, mam. Je had moeten gaan. Dat lijkt me zo grappig. We moesten hard lachen en ik had spijt dat ik dat kaartje had verscheurd.
Een tijdje later ging ik theedrinken bij een goede vriendin. We kletsten lekker bij. Weer thuis vertelde ik mijn zoon over de nieuwe vriendin van haar zoon. Hij kende haar waarschijnlijk ook. Terwijl mijn vriendin en ik aan het kletsen waren was ze even binnen gekomen. Mijn zoon vroeg hoe ze eruit zag. Ik zei hem dat ik niet heel goed had gekeken. Mijn zoon dacht even na en toen viel het kwartje. Lachend zei hij: Kijk dan toch eens een keer goed, mam. Lachend zei ik dat ik voortaan beter zou kijken. Zelf vergeet ik ook regelmatig even dat ik blind ben. Dat lijkt me alleen maar een goed teken.
Gelukkig kon Igor al snel weer aan het werk. We liepen naar de bus. Ik had mijn wandelschoenen aan. Minder representatief, maar die blauwe plekken staan ook niet overal bij. De bus kwam en ik vroeg vrolijk aan de chauffeur of hij de halte kon omroepen. Lachend zei hij dat ik dan weer uit kon stappen. Verward keek ik hem aan. Toen realiseerde ik me dat ik mijn instaphalte had genoemd in plaats van de halte waar ik eruit moest. Snel noemde ik de goede halte. De chauffeur zei dat ik rechts kon inchecken. Automatisch ging ik naar links en checkte in. De chauffeur zei bewonderend: Wat goed van jou. Mijn rechts is voor jou natuurlijk links. Ik zei maar niet dat ik links en rechts door elkaar had gehaald.
Op een morgen gingen Igor en ik wandelen. Het was nog vroeg. Ik kwam een bekende tegen. Ze vertelde me dat het nog donker was en mistig. Dat had ik niet in de gaten gehad. Ze wees me erop dat Igor en ik niet goed zichtbaar waren. Goed dat ze dit zei. Omdat ik zelf niets kan zien is het nog belangrijker om goed zichtbaar te zijn. EEn paar dagen later kochten mijn man en dochter een lichtgevende halsband voor Igor. Als je op het knopje van de halsband drukt gaat hij aan. De halsband geeft rood licht en kan ook knipperen. Ik deed de halsband om en noemde Igor mijn mooie kerstboompje. We gingen naar buiten. Het voelde gelijk heel feestelijk. Weer thuis wilde mijn man deze feestelijke ervaring ook. Hij riep Mario. Mijn man deed de halsband bij Mario om en zei dat het lampje bij hem mocht knipperen. Mijn man zei dat ze er een disco van gingen maken. Mario zag de lol er niet zo van in en probeerde de band af te krijgen. Hij liep alsof hij een paar borrels te veel op had. Ik ging op de bank zitten en Igor kroop bij mij op schoot. Ik bedacht me hoe fijn het is dat we altijd uit kunnen gaan met onze disco honden.
Marjolein