Dit keer geen nieuwe blog van Marjolein maar een blog die eerder is geplaatst op de website van Bartiméus Fonds Door de ogen van.
Gezinsgeluk in het donker
Vanaf mijn geboorte was ik slechtziend. Vier jaar geleden werd ik stekeblind. En heb ik twee prothese ogen. Mijn zoon en dochter zagen die emoji met hartjes ogen en zeiden: Dat ben jij mam. Dat vond ik zo mooi en het klopt ook. Ik kan dan niets zien met mijn ogen, ze zitten wel boordevol liefde.
Van de uitspraken van de kinderen kan ik zo genieten. Tijdens en bezoek aan het zwembad pakte mijn dochter mijn hand en zei: Volg mij maar mam, ik ben nu wel even je blindengeleidezeehond. En van mijn zoon kreeg ik de eretitel Super blindje.
Als de kinderen een optreden of wedstrijd hebben vind ik het belangrijk om erbij te zijn. Voor hen en voor mezelf. Ik zie er natuurlijk geen fluit van. Gelukkig is er altijd wel iemand die mij vertelt wat er te zien is. Zo was ik ook mee naar de kijkles van het schoolzwemmen van mijn dochter. Een vriendinnetje vroeg aan mijn dochter: Waarom is je moeder mee naar de kijkles, ze ze kan toch niks zien? Om me heen hoorde ik een paar ouders schrikken. Ik vond het een goede vraag. Mijn dochter ook. Zij antwoordde: Mamma kan niks zien, maar ze kan wel alles horen. En ik vind het heel leuk dat mamma er is. Terwijl ze me begon nat te gooien, riep mijn dochter vrolijk: En ze kan ook goed voelen. Haar klasgenootjes vonden dit een leuk idee en begonnen me ook nat te gooien. Daar zat ik dan, drijfnat en zielsgelukkig bij de kijkles.
Tijdens een meekijkochtend op de school van onze kinderen waren mijn man en ik in de klas van onze zoon. Ik aaide mijn zoon over zijn rug. Voorzichtig werden mijn handen weggeduwd en hoorde ik een zware mannenstem zeggen dat mijn zoon ergens anders zat. Bleek ik een vader van een klasgenootje te hebben geaaid. Mijn man en zoon moesten heel hard lachen. En die vader gelukkig ook. Later in de klas van mijn dochter heb ik eerst maar even gecheckt of het echt mijn dochter was voordat ik haar een knuffel gaf.
Laatst pakte mijn zoon mijn handen om een dansje uit Fortnite voor te doen. En met de kinderen speel ik regelmatig het spelletje: Ik zie ik zie wat jij niet ziet en mamma ziet het al helemaal niet. Als ik dit dan win vinden ze dit super knap. Ikzelf eigenlijk ook.
Dat ik mijn man en onze kinderen niet meer kan zien vind ik heel moeilijk. Ik ben er heel dankbaar voor dat ik hen elke dag mag meemaken. Ik wil graag Paul de Leeuw citeren: Een miljoen bedankjes voor dit mooie leven.
Marjolein
Ogen vol liefde
december 2022
Afgelopen zaterdag was mijn ogendag en was het acht jaar geleden dat ik blind werd. Mijn beide kinderen kan ik nu langer niet zien dan dat ik ze wel heb kunnen zien. Dit vind ik moeilijk en confronterend. Ik ben dankbaar dat ik hen elke dag mag meemaken. Een goede vriend zei laatst dat ik heb leren kijken op een andere manier. Mooi gezegd en ik ervaar dat ook zo. Ook kon ik acht jaar geleden niet vermoeden dat ik dankzij audiodescriptie een stuk zicht heb terug gekregen. Ook voelt het voor mij als een stuk zicht erbij. Dankzij audiodescriptie kan ik nu tv-programma’s, films en theatervoorstellingen beter volgen dan toen ik nog slechtziend was. Dat vind ik zo onbeschrijfelijk mooi.
De tweede kamer heeft ingestemd met het amendement voor audiodescriptie. Prachtig nieuws want hierdoor kunnen veel meer tv-programma’s worden voorzien van audiodescriptie. Ik kijk al uit naar al die programma’s. Dat er niet meer voor me wordt gekozen waar ik naar kan kijken, maar dat ik zelf kan kiezen waar ik naar wil kijken. Dat ik samen kan genieten en ook alleen iets kan volgen. Dat ik kan mee praten, kan mee lachen, mee zwijmelen en geraakt kan worden door iets ontroerends. Binnenkort is het weer tijd voor Wie is de mol. Sinds een paar jaar wordt dit programma eindelijk voorzien van audiodescriptie en kan ik mee kijken met mijn gezin en beleven we het echt samen. Ik heb er nu al zin in.
Ook ben ik zo blij met Earcatchtheater. In september waren mijn man en ik bij de musical 14 over Johan Cruijff. Ik heb niets met voetbal, maar dit vond ik wel heel leuk. Dankzij de audiodescriptie genoten we echt samen. Dit was ook het geval bij Tina de musical. Hier was ik laatst samen met mijn zus. Ze zei dat het zo fijn is dat ik dankzij de audiodescriptie precies weet wat er gebeurt. Hierdoor kon ze zelf ook veel relaxter kijken. Een indrukwekkend verhaal en prachtige muziek. Het was fantastisch. Op zulke momenten voel ik me niet blind omdat we het echt samen beleven en ik alles voor me zie. Dat is zo fijn.
Pas geleden was ik bij een bijeenkomst over inclusieve communicatie. De mensen die de presentatie gingen geven zeiden dat ze hun best gingen doen om alles zo goed mogelijk voor mij te beschrijven. Mocht er toch iets onduidelijk zijn dan mocht ik dit aangeven en zouden ze het nog beter proberen te beschrijven. Dit vond ik zo fijn en ik voelde me hierdoor heel welkom. Voordat de presentatie begon stelden we ons allemaal even voor. Dat vind ik ook heel prettig. Ook werd mijn geleidehond Igor welkom geheten. Dat vond ik zo mooi. Igor zelf ook. Vrolijk stak hij zijn kop boven de tafel uit en als hij het had gekund had hij vast hallo gezegd. De presentatie kon ik heel goed volgen. Een goed voorbeeld van een bijeenkomst waarbij iedereen gehoord en gezien wordt en iedereen erbij hoort en mee kan doen.
Weer thuis ging Igor lekker slapen. Hij slaapt graag op de bank. Ook de bench van zijn broertje Mario vindt Igor een fijne plek om te slapen. Later die dag wilde ik met Igor gaan wandelen. Ik zei tegen Mario dat hij in de bench moest. Mario ging in de bench liggen en ik sloot het deurtje. Ik riep Igor, maar hij kwam niet. Ik riep harder en werd zelfs een beetje boos omdat hij niet luisterde. Na een tijdje werd ik een beetje ongerust en begon ik hem te zoeken. Ineens viel het kwartje. Igor lag natuurlijk in de bench. Ik deed het deurtje open en daar kwamen inderdaad twee honden uit. Mario en Igor. Igor wist niet hoe snel hij bij me moest komen. Waardoor hij bijna zijn broertje omver kegelde. Ik knuffelde uitgebreid met de heren. Daarna was het als nog tijd voor Igors wandeling. Voortaan als ik Mario in de bench doe check ik wel eerst even of Igor daar niet ligt.
Nu ben ik dus acht jaar blind. Het donker went nooit. Van de zomer heb ik een tattoo laten zetten van de emoji met hartjes ogen. Want zoals mijn kinderen al ooit zo mooi zeiden: Die emoji ben jij mam. Je kan dan niet zien met je ogen, ze zitten wel boordevol liefde. Zo lief en zo waar. Dit draag ik voor altijd vol trots met me mee.
Een miljoen bedankjes voor dit mooie leven.
Marjolein
Lastig en lollig
november 2022
Op een rustige zonnige middag was ik met Igor aan het wandelen. Er reed een auto langs. Uit de autoradio klonk het nummer Kleine jongen van Andre Hazes. Spontaan begon ik mee te zingen. De auto reed verder en ik gooide al mijn emoties even lekker in het nummer. Ineens hoorde ik iemand lachend zeggen: Mooi hoor. Ik had diegene niet aan zien komen en door het zingen ook niet aan horen komen. Snel bedankte ik de man en liep met een rood hoofd verder. Op zich wel fijn dat ik op sommige momenten weer zo ontspannen buiten kan lopen dat ik zelfs begin te zingen. Natuurlijk wel op bekende plekken waar ik me vertrouwd voel.
Een tijd geleden bracht ik iemand naar de bus. Hij moest bij een andere halte instappen dan ik gewend ben. We vonden wel de goede bushalte. Hij stapte in en ik zwaaide naar hem. Hij is ook blind, maar daar dacht ik niet aan. Nadat de bus was vertrokken liep ik naar huis. Al snel had ik geen idee meer waar ik was. Ik keek om me heen. Zinloos natuurlijk, maar dat blijft een gewoonte. Ik zette de navigatie aan op mijn telefoon en probeerde me te oriënteren. Op dat moment belde mijn zoon. Hij vertelde me dat een klasgenoot een lekke band had. Mijn zoon had die klasgenoot met de fiets naar huis gebracht. Die jongen was inmiddels thuis, maar mijn zoon kende de weg daar niet en wist niet hoe hij moest fietsen. Ik begon te lachen en vertelde hem dat ik in een soortgelijke situatie zat en ook niet meer wist hoe ik naar huis moest lopen. Uiteindelijk raadde ik mijn zoon aan om zijn vader te bellen voor advies over de juiste route. Na het telefoongesprek dwaalde ik verder. Wel met een grote glimlach. Dat mijn zoon ook iemand had geholpen en vervolgens de weg kwijt was schepte een band. Zo moeder, zo zoon. Ik kwam een paar kinderen tegen en ze wezen me de weg. Uiteindelijk kwam ik weer thuis en mijn zoon ook. We ploften lachend en ook een beetje moe op de bank.
Soms zijn situaties ook gewoon verwarrend. Ik had een vergadering. Ik was te vroeg en ik gaf Igor de opdracht om een bank te zoeken. Vastbesloten liep Igor er op af en wees het aan. Ik voelde en herkende een winkelwagentje. Aarzelend zei ik weer tegen Igor dat hij een bank moest zoeken. Blij wees hij weer dat winkelwagentje aan. Ik vond het ook een rare plek voor een winkelwagentje, zo in het gemeentehuis. Net toen ik wilde gaan onderzoeken hoe ik dan op dat vreemde ding moest gaan zitten zei iemand lachend dat mijn hond helemaal gelijk had. Het was een bijzonder vormgegeven stoel. Extra knap van Igor dat hij deze kunstzinnige stoel had herkend.
Ik belde naar de regio taxi om een rit te boeken. Ik kreeg te horen dat er twee wachtenden voor me waren. Ik hoorde een tijdje niets. Toen zei dezelfde stem dat ik plaats vijf had in de wachtrij. Dat vond ik niet raar, wel heel bijzonder. Ik ben niet goed met cijfers, maar dit klopte volgens mij niet. Lachend en vol nieuwsgierigheid naar het verloop van de wachtrij wachtte ik af. Het is uiteindelijk wel gelukt om de rit te boeken.
De meeste chauffeurs zijn heel aardig, maar soms. Het was nog ver voor Corona. Pinnen in de taxi kon wel, maar gebeurde nog niet zo vaak. De meeste mensen betaalden met contant geld. Ik had geen contant geld in huis. Daarom had ik bij het boeken van de rit gevraagd of ik kon pinnen in de taxi. Dat kon. Op de heenreis was er niets aan de hand en kon ik gewoon pinnen. Ik verwachtte dan ook geen problemen voor de terugreis laat in de avond. Ik zei tegen de chauffeur dat ik wilde pinnen. Hij zei dat hij de pinautomaat niet ging pakken omdat hij dat onhandig vond. Ik zei dat ik bij het boeken van de rit had gevraagd of pinnen mogelijk was en dat mij was gezegd dat dit kon. Zijn reactie was dat ze zoveel kunnen zeggen. Ik zei dat het op de heenweg ook geen probleem was. Waarop hij zei dat hij daar niets mee te maken had en dat hij het wel een probleem vond. Ik moest contant betalen en anders zou hij me de taxi uitzetten. Stomverbaasd keek ik hem aan en ik vroeg of hij echt een stekeblinde vrouw in het donker op straat ging zetten. Het bleef een tijdje stil. Toen zei hij: Nee dat doe ik niet, maar ik houd u wel in de taxi tot u contant betaald heeft. Ongelovig zei ik dat het dan een lange nacht kon worden. Ik had geen contant geld en ik kon niet toveren. Het bleef weer een tijdje stil. Toen zei ik dat mijn man zich vast ging afvragen waar ik bleef. Boos pakte de chauffeur de pinautomaat. Nadat ik had gepind vroeg ik of het gelukt was. Boos riep hij dat hij dat pas over drie maanden kon zien. Dat vond ik vreemd. De chauffeur begon te rijden. Ik vermoed dat hij dacht dat hij Max Verstappen was. Ik vroeg of hij wat langzamer wilde rijden. Hij riep boos dat mijn man toch op me zat te wachten. Ik zei dat ik graag veilig thuis wilde komen. Wat was ik blij en opgelucht toen ik weer veilig thuis was. Ik lag die nacht te trillen in mijn bed van angst.
Een ander bizarre rit was met een Duitse chauffeur. Hij kende de weg niet en we kwamen overal behalve op de plek van bestemming. Er stapte nog een passagier in en we reden verder. Ik heb geen verstand van routes, maar ik had wel door dat dit niet klopte. De mevrouw naast me op de achterbank probeerde de chauffeur te helpen, maar dat begreep hij niet. Uiteindelijk werd de taxi aangehouden door de politie. Er waren meldingen binnen gekomen dat de taxi veel te langzaam reed op de snelweg. Levensgevaarlijk. De chauffeur moest zijn papieren laten zien. De politie zei dat ze zagen dat hij dat jaar al drie aanrijdingen had gehad. Ongelovig vroegen de mevrouw en ik ons hard op af of we in een of ander verborgen camera programma waren beland en waar die camera dan verstopt zat. Helaas was het geen grap. Nadat er bij de chauffeur een blaastest was afgenomen mocht hij tot onze verbazing verder rijden. Ook die keer was ik zo opgelucht toen ik veilig op mijn bestemming aan kwam en trilde ik nog een tijdje na van angst.
Meestal ben ik heel tevreden over de regio taxi en Valys en de meeste chauffeurs zijn dus heel vriendelijk, gezellig en behulpzaam. Toch zou ik natuurlijk liever zelf willen kunnen fietsen en autorijden. Helaas ben ik nooit verder gekomen dan de botsautootjes op de kermis. Verdwalen kan ik dan wel weer goed en op sommige momenten ook heel ontspannen wandelen dat ik er zelfs bij ga zingen. Mijn buren zijn bijdeze gewaarschuwd.
Marjolein
In geuren en kleuren
oktober 2022
Tijdens het wandelen met mijn geleidehond Igor was ik even de weg kwijt. Voorzichtig voelde ik met de stok om me te oriënteren. Ik hoorde een boze mannenstem roepen: Wil je uitkijken met die stok bij die auto’s. Geschrokken antwoordde ik: Ik kan niet uitkijken. Daarom heb ik die stok. Omdat ik blind ben. De man reageerde boos: Dat is mijn probleem niet. Van schrik sprongen de tranen in mijn prothese ogen. Streng sprak ik mezelf toe dat ik niet ging janken in het bijzijn van die boze man met zijn vreemde uitspraken. Ik haalde diep adem en liep verder. Weer thuis vertelde ik dit aan mijn pubers. Zij begonnen heel hard te lachen. Ze zeiden dat die man echt zo ontzettend dom is en dat dat vooral heel zielig is voor hemzelf. We kregen de slappe lach. Ik ben het helemaal met mijn pubers eens dat blind zijn erg is, maar dat zoveel domheid veel erger is.
Tijdens de mobiliteitstraining heb ik geleerd om al mijn zintuigen te gebruiken. Als ik in de stad loop op weg naar mijn vrijwilligerswerk weet ik dat ik naar links moet als ik de geur van waterpijp ruik. Laatst liep ik met een collega mee. Ik rook de geur van waterpijp en ik riep blij dat we zo naar links moesten. Bleek dat er in dezelfde straat een tweede shisha lounge was geopend. Daar moesten we dus nog niet naar links. Heel verwarrend.
Er zijn ook veel geuren waar ik blij van word. Zo ben ik gek op de geur bij Ikea. Ik moet soms echt even heel dringend Ikea snuiven. Heerlijk. En dan heb ik het niet over de geur van Zweedse balletjes, maar echt over de geur van nieuwe meubels. Mijn dochter droeg een tijdje geleden even mijn spijkerjasje. Ze zei dat het helemaal naar mij rook. Geschrokken vroeg ik of het naar zweet rook. Mijn dochter zei lachend: Nee, helemaal niet. Het ruikt juist naar jouw parfum, naar Coco Chanel.
Pas geleden deed ik mee met de Oogverblindend mooi training van Bartimeus. We hadden een heel leuke groep. We kregen kleuren advies van een styliste en na een lekkere lunch kregen we tips om ons non-visueel op te maken. Het is me gelukt om mezelf op te maken. Ik vond het een super gezellige en interessante dag.
Over gezellige dagen gesproken. Mijn blinde beste vriendin kwam bij mij op visite. We gingen samen films kijken. Met audiodescriptie. We hadden geen beeldscherm nodig en we volgden de films via een Bluetooth boxje. Mijn man probeerde op de tv een andere film te volgen. Hij las de ondertiteling en had het geluid uitgezet. Zodat wij daar geen last van hadden. Onze dochter liep de kamer binnen en zei lachend: Jullie kijken de film als stekeblinden en pappa kijkt een film als iemand die doof is. Dit vond ze leuk om te zien.
Ik ben nog wel eens bang in het donker. Vooral als een gek figuur boos roept of ik kan uitkijken met die stok. Ik ben blij dat er veel meer geluksmomentjes zijn in het donker: Lachen met mijn man en kinderen, knuffelen met de honden, herkend worden door Paul de Leeuw, optreden met Gospelkoor Desire en samen met mijn man, zus, zwager en beste vriendin keihard meezingen en dansen met The Streamers in de stromende regen.
Marjolein
Betoverend
september 2022
In juni waren mijn man en ik 20 jaar getrouwd. Op onze trouwdag werd er glasvezel aangelegd in onze straat. De stoepen lagen open en er lagen planken om overheen te lopen. Ik had mijn collega aan de telefoon en zei dat ik blij was dat ik die dag geen afspraken had. Voor mij was het anders een grote survivaltocht geworden. Die avond gingen mijn man en ik uit eten en ik hoopte maar dat we dan weer gewoon konden lopen. Mijn collega zei dat die planken juist heel toepasselijk waren. 20 Jaar geleden droeg mijn bruidegom me over de drempel en nu kon hij me over een plank tillen. Dat vond ik inderdaad mooi. Ik zei dat ik in die jaren wel een aantal kilo’s ben aangekomen. Waarop mijn collega zei dat mijn man niet voor niets naar de sportschool gaat en dat het hem vast ging lukken met al die getrainde spieren. Gelukkig voor mijn man waren de stoepen die avond weer gewoon begaanbaar. Ik vond het wel een beetje jammer. We hebben wel heerlijk gegeten. Sushi. Al kwam ik er al snel achter dat het me stekeblind niet lukte om met stokjes te eten.
We hadden aan onze kinderen gevraagd wat zij wilden doen om ons 20 jarig huwelijk te vieren. Ze riepen in koor dat ze naar Disneyland wilden. Dus dat gingen we doen. Op een heel vroege maandagmorgen eind augustus vertrokken we naar Disneyland Parijs. In de auto dacht ik terug aan een kleine acht jaar geleden. Om het 40 jarig huwelijk van opa en oma te vieren vertrokken we toen ook heel vroeg naar Disneyland Parijs. We hadden een busje gehuurd. We maakten onze zoon en dochter van toen zeven en zes jaar wakker. In pyjama en met dekens en knuffels gingen ze het busje in. Daarna gingen we opa en oma, omi en de tantes ophalen. De hele familie ging mee. Feestelijk en vol verwachting zaten de kinderen met slaperige koppies in het busje. Het werd een fantastische vakantie. Tegen onze dochter hadden we gezegd dat Elsa en Anna er vast nog niet zouden zijn. Omdat Frozen nog maar net in de bioscoop had gedraaid. De blijdschap en verbazing op haar gezichtje toen ze tijdens de parade de wagen Van Frozen zag met Elsa en Anna erop zal ik nooit vergeten. Ook het trotse gezicht van mijn zoon nadat hij in een spannende achtbaan was geweest blijft me altijd bij. Hij vond die achtbaan trouwens helemaal niet spannend. Dit was mijn laatste vakantie voordat ik blind werd. Ik zag nog maar weinig en had veel pijnstillers nodig omdat mijn oog zoveel pijn deed, maar al deze beelden van mijn kinderen zijn zo waardevol en had ik niet willen missen.
Nu liep ik dus door Disneyland Parijs in het donker en zonder pijn. Van de vrolijke muziek werd ik al helemaal blij. We gingen in een attractie van Spider-Man waarbij op het scherm allemaal robot spinnen te zien waren. Door een bepaalde beweging te maken met je handen kon je robotjes vangen. Ik zag ze niet, maar deed wel heel fanatiek mee. Mijn kinderen moesten heel hard lachen toen bleek dat ik van ons gezin de meeste robotjes had gevangen en dus de meeste punten had behaald. In de attractie van Toy story had ik minder geluk. Daar moesten we op van alles schieten. We gingen ook in een rustig bootje. Althans dat dachten we. Mijn zoon zei dat ik me toch maar even goed moest vast houden en dat we zo hard naar beneden zouden gaan. Dit gebeurde twee keer. Mijn man en kinderen vonden het wel meevallen hoe hard het ging, maar ik vond het heel hard gaan.
De volgende morgen gingen we weer in de Spider-Man attractie. In de wachtrij hoorden we dat de robotjes met een andere kleur nog meer punten opleverden. Met een serieus gezicht zei ik dat ik hier nu extra op ging letten. Waarna mijn pubers lachend zeiden: Tuurlijk mam. Ook dit keer had ik de meeste robotjes van ons gezin gevangen. Dit keer geen beginnersgeluk. Ik had gewoon goed op de kleur van de robot spinnen gelet. Toen we die week nog een keer in de attractie gingen won ik weer. Dat vonden de kinderen toch wel een prestatie van hun stekeblinde moeder.
Op woensdag gingen we naar Parijs. Ik houd zo van die stad. Terwijl we door Parijs liepen dacht ik terug aan al die mooie momenten die ik daar heb beleefd. Voor het eerst in Parijs. Samen met mijn moeder en mijn zus. Ik was dertien. Ik weet nog dat ik voor de eerste keer de Eiffeltoren zag. Dat vond ik magisch. Op mijn vijftiende gingen we met 4 havo naar Parijs. Ik had de grootste lol met vriendinnen en zong samen met onze Franse leraar Joe le taxi van Vanessa Paradis. Terwijl we door het centrum liepen. Heerlijk. Op mijn achttiende gingen we met mijn schoonfamilie naar Disneyland en Parijs zelf. We gingen uiteten. Na het diner zat ik vol en ik zei dat er nog wel een klein toetje bij paste. Een kleine chocolademousse of zo. We kwamen niet meer bij toen ik vervolgens een mega grote portie chocolademousse kreeg. Het ijsje van mijn schoonvader paste er minstens vijf keer in. We hebben het dessert dan ook maar gedeeld. En die keer in Parijs op mijn negentiende. Mijn grote liefde en ik hebben ons in de tuinen van Versailles verloofd. Heel romantisch. Een aantal jaar later verraste mijn man me met een bezoek aan Parijs. Op 14 juli, de nationale Franse feestdag, zagen we een prachtige vuurwerkshow bij de verlichte Eiffeltoren. Magisch mooi.
En nu waren we dan met onze kinderen in Parijs. We gingen eerst naar de Arc de Triomphe. Daarna naar de Eiffeltoren. De kinderen en ik wilden er heel graag op en dit besloten we dan ook te doen. Ze zeiden dat ik de Eiffeltoren dan niet meer kon zien. Ik kon de Eiffeltoren dan wel aanraken. Ik dacht terug aan het moment waarop ik op mijn achttiende het uitzicht vanaf de Eiffeltoren had gezien. Helemaal van boven af. Magisch. Dit wilde ik ook meemaken met onze kinderen. Toen we de kaartjes kochten hoorden we dat ik niet verder mocht dan de eerste etage. Als er geëvacueerd zou moeten worden kon ik niet snel genoeg van de bovenste etage naar beneden komen. Ik snapte het, maar het deed toch pijn. Ik moest even huilen. Mijn man zei dat we dan allemaal tot de eerste verdieping zouden gaan. Ik vond het belangrijk dat de kinderen wel helemaal naar boven zouden gaan en zei dat ik dan op de eerste verdieping op hun ging wachten en dat ik daarna van hen zou horen hoe ze het vonden. Dit deden we. Eerst gingen we op de eerste verdieping alles bekijken. Mijn man en kinderen omschreven alles voor mij. Daarna gingen ze naar boven. Mijn dochter pakte mijn hand en zei dat ze mij niet achter wilde laten. Ik zei dat ze extra goed moest kijken en daarna alles vertellen. Op een bankje op de eerste verdieping van de Eiffeltoren slikte ik mijn tranen weg en luisterde naar Een miljoen keer van Paul de Leeuw op mijn telefoon. Daar werd ik blij van. Natuurlijk luisterde ik ook naar Vanessa Paradis en zong zachtjes mee met Joe le taxi. Al snel waren mijn man en kinderen weer terug en zag ik door hun ogen alsnog het prachtige uitzicht.
Het was een prachtige dag in Parijs. De volgende morgen gingen we weer naar Disneyland. De kinderen vroegen of ik mee ging in de Nemo achtbaan. Ik durfde niet, maar besloot toch te gaan. Er was steeds een enorme wachtrij. Ik kreeg voorrang en dan hoefden ze niet zo lang te wachten. Mijn dochter vroeg of het wel eerlijk was dat ik voor mocht. Mijn man zei dat we ook genoeg nadelen hebben van mijn beperking en dat dit dan een voordeel is. Mijn dochter vond dat er niet zoveel nadelen zitten aan het hebben van een blinde moeder omdat ze dat gewend is. Dit vond ik zo fijn om te horen. We zaten in het karretje van de achtbaan. De beugel ging dicht. Ik besefte dat ik niet meer terug kon. De achtbaan begon rustig en ging daarna heel snel en draaide ook nog rond. Ik kneep mijn ogen dicht en vond het heel eng. Mijn pubers vonden me heel cool en dat vond ik zelf ook. Na afloop zei mijn zoon: Dit was de laatste achtbaan die je deed voordat je blind werd. En nu is het de eerste achtbaan die je doet nu je blind bent. De cirkel is nu helemaal rond. Hij vroeg zich af welke achtbaan mijn volgende ging worden. Ik heb hem gelijk maar uit die droom geholpen. Ik zei dat de cirkel nu inderdaad mooi rond is en dat dit de laatste achtbaan voor me was. Hier denkt hij toch anders over. Sommige mensen vinden achtbanen in het donker leuk, maar daar hoor ik niet bij. Ook heb ik gehoord dat iemand in een vrije val attractie zijn prothese oog is verloren. Ik wil dat echt niet mee maken en ik ben blij met deze ultieme smoes.
Tijdens de parade deed mijn man een dappere poging om alles te omschrijven. Dan zei hij: Dat is die ene prinses. Je weet wel, die met die rode haren. Onze pubers riepen dan in koor wie het was. Ook de shows omschreven ze zo goed mogelijk voor mij. Disneyland heeft nu wel een audiodescriptie app, maar die werkte nog niet zo goed bij mij. Kan ook aan mijn technische vaardigheden liggen. Bij de vuurwerkshow bij het kasteel omschreef mijn dochter alles voor mij. Ik zei dat ze ook zelf moest genieten. Ze zei dat ze het belangrijk vond dat ik ook wist wat er te zien was. Zo lief. Ze zag de show voor het eerst en omschreef het zo goed. Ik zag het voor me. Bij de scenes van The lion king, De kleine zeemeermin en Frozen kreeg ik kippenvel en tranen in mijn ogen. Zo mooi. We hebben de vuurwerkshow nog een tweede keer gezien. Omdat het zo mooi was. Ik zei tegen mijn dochter dat ik nu wist wat er ging gebeuren en dat ze nu vooral zelf moest genieten. Dat deed ze. We genoten met zijn vieren van de prachtige vuurwerkshow.
Het was een fantastische, onvergetelijke en betoverende vakantie.
Een miljoen bedankjes voor dit mooie leven.
Marjolein
Een heel nieuwe wereld
juli 2022
Woensdag 6 juli was een feestelijke dag. Die middag werd Earcatch theater gelanceerd bij de musical Aladdin. Van te voren ging ik naar de kapper. Ik droeg een zwarte broek en zwart shirtje. Weer thuis trok ik mijn lichtblauwe droomjasje van See feel aan. Een mooie gelegenheid om dit jasje voor het eerst te dragen. Voor de spiegel oefende ik nog een keer mijn tekst. Tijdens de lancering mocht ik mijn ervaringsverhaal vertellen en wat Earcatch theater voor mij betekent. Omdat ik niet stekeblind op een spiekbriefje kan kijken en ik niet zo snel braille kan lezen ging ik het uit mijn hoofd doen. Ik ben nogal van het improviseren, maar een beetje voorbereiding leek me wel handig.
Terwijl ik daar voor de spiegel stond te oefenen dacht ik terug aan de pitch vijf jaar en een dag eerder bij de AFAS Challenge van de AFAS foundation. Dat was mijn eerste presentatie die ik stekeblind deed. Vooraf had ik een tekst gemaakt en die uit mijn hoofd geleerd. Met kriebels in mijn buik liet ik van te voren in het AFAS theater in Leusden nog een keer mijn telefoon de tekst voorlezen. Daarna sprak ik mezelf toe dat het echt wel goed zou komen. Ik hoorde dat Albert Verlinde de juryvoorzitter was. Ik kreeg nog meer kriebels in mijn buik. De pitch deed ik samen met de maker van de Earcatch app en een medewerker van Bartimeus fonds. Na de pauze waren we aan de beurt. Er werden blinddoeken uitgedeeld en de mensen mochten geblinddoekt met begeleiding de zaal in lopen. Ik stond al klaar op het podium. Ik bedacht me dat vluchten geen optie meer was en besloot er voor te gaan. Iemand fluisterde tegen me dat Albert Verlinde ook een blinddoek op had. Dat vond ik zo stoer van hem en het gaf me moed om te beginnen. Onze presentatie ging zo goed. Ik voelde een connectie met de mensen in de zaal en hoorde mezelf dingen zeggen die niet in mijn tekst stonden. Ik dacht zelfs Albert Verlinde te horen lachen. Na afloop zei hij dat mijn verhaal indruk op hem had gemaakt. En dat ze elke dag bezig zijn iets moois neer te zetten en dat hij zich nooit had gerealiseerd dat er een groep is die al dit moois niet kan zien. Hij zei dat het niet de vraag was of ze hier wat mee gingen doen, maar dat ze hier zeker wat mee gingen doen. Op dat moment voelde ik me zo gelukkig. Na alle presentaties was de prijsuitreiking voor de beste presentatie. Toen ik hoorde dat we de eerste prijs hadden gewonnen rende ik het podium op. Recht in de armen van Albert Verlinde. Het was maar goed dat hij me opving. Anders was ik zo weer van het podium gerend of ergens tegen aan gebotst. Ik was zo blij dat ik er totaal niet bij stil stond dat ik niets meer kon zien. Ik kreeg drie zoenen van Albert Verlinde en we wonnen het geldbedrag dat nodig was om het onderzoek naar audiodescriptie in het theater te kunnen starten. Een geweldige dag.
Mede door Corona hebben we er een tijd op moeten wachten, maar nu werd Earcatch theater dan echt gelanceerd. Samen met mijn man en kinderen reed ik naar Scheveningen. Op de achterbank van de auto dacht ik terug aan mijn eerste bezoek aan een musical. Ik was zestien en mijn vriend nam me als verrassing mee naar Miss Saigon. Prachtig en betoverend. Op dat moment werd ik fan van musical. En nu reed ik zoveel jaar later met die vriend, inmiddels mijn man en onze kinderen weer naar het AFAS Circustheater voor weer een betoverende voorstelling.
Vlak voordat de lancering begon fluisterde mijn zoon dat ik moest zeggen dat er dankzij Earcatch theater een nieuwe wereld voor me open ging. Hij zei: Denk aan de titelsong, mam. Dat vond ik goed bedacht van hem en natuurlijk ging ik dit zeggen. De lancering begon en er werd zoveel moois gezegd. Ik kreeg tranen in mijn ogen. Eindelijk was het zover. Na mijn verhaal kreeg ik een enorm applaus. Ik kreeg kippenvel.
De musical Aladdin begon. Alles werkte en ik hoorde Erik van Muiswinkel via mijn oortjes vertellen wat er te zien was. Ik zat er gelijk helemaal in en lachte tegelijk met mijn man en kinderen en de rest van de zaal om iets grappigs dat er te zien was en ik leefde helemaal mee.
In de pauze gingen we wat drinken. Erik van Muiswinkel vroeg hoe ik het vond dat hij tijdens de voorstelling in mijn hoofd zat. Ik zei dat ik het heel fijn vond met hem in mijn hoofd en dat ik nu alles goed kon volgen. Hij heeft een heel prettige stem om naar te luisteren. Het belletje dat de pauze voorbij was ging. We liepen terug naar de zaal. Mijn dochter vroeg zich af waar ze hem toch van kende. Mijn zoon zei dat hij vroeger Hoofdpiet was. Daar kende ze hem inderdaad van. Ik dacht terug aan de gezellige momenten waarin we samen meeleefden met het Sinterklaasjournaal. Ook dacht ik terug aan Kopspijkers en mooie voorstellingen van Erik van Muiswinkel.
Aladdin ging weer verder. Erik praatte weer mee in mijn hoofd en ik zat er weer helemaal in. Kippenvel. Bij de titelsong zwijmelde ik helemaal mee en kreeg ik tranen in mijn ogen. Van geluk. Ik zag voor me hoe Aladdin en prinses Jasmine samen wegvlogen op het vliegend tapijt. Zo mooi.
Het voelt echt als een wonder dat ik de musical nu beter kan volgen dan toen ik nog slechtziend was. Dit had ik toen ik blind werd en afscheid moest nemen van het letterlijk kijken naar alles nooit kunnen bedenken. Nu kon ik samen met mijn man en kinderen van Aladdin genieten en hoefde ik niets meer te missen. Zo waardevol.
Na de voorstelling was er nog een borrel. Ik bleef nog even en mijn man ging even met onze pubers naar het strand. Ik praatte met veel mensen. Ook mocht ik met Erik van Muiswinkel op de foto. Ik vertelde hem dat mijn pubers hem herkenden als de oude Hoofdpiet. Hij moest lachen en zei dat het ook leuk was om samen met mijn pubers op de foto te gaan. Ik belde mijn man. Ze stonden net op hun friet te wachten bij de snackbar. Even later kwamen ze met friet en al aan rennen. Erik riep lachend: Niet schrikken jongens, Hoofdpiet is wit geworden.
Het was een feestelijke middag. Een droom is uitgekomen. Earcatch theater is nu zelfs beschikbaar voor drie musicals. Dankzij Earcatch theater heb ik en iedereen met een visuele beperking er weer een stuk zicht bij. Hier ben ik zo ongelooflijk blij mee en dit wil ik graag met de hele wereld delen. Want mijn zoon heeft helemaal gelijk. Dankzij Earcatch theater gaat er een heel nieuwe wereld voor me open.
Marjolein
Foto: links op de foto Erik van Muiswinkel, gekleed in een spijkerbroek, zwart shirt en zwart jasje. Recht op de foto Marjolein, gekleed in een zwarte broek, zwart shirt en lichtblauw jasje. Ze staan beiden voor een grote gouden olielamp die op een voetstuk staat.
Vorstelijk vervoer en krachtig besturen
juni 2022
Op een donderdagmorgen had ik een afspraak. Van te voren had ik aan degene met wie ik de afspraak had gevraagd of hij mij en mijn geleidehond Igor bij de bushalte wilde ophalen. Terwijl Igor en ik uit de bus stapten hoorde ik een vrolijke stem Goede morgen Majesteit zeggen. Ik zei lachend dat ik dit nog eens een mooie ontvangst en een warm welkom vond. Hij reageerde lachend dat ik een Majesteit ben en dat ik me heel sjiek laat rijden door een chauffeur. Hier had hij helemaal gelijk in. Vrolijk kletsend liepen we naar het restaurant in het gebouw van onze organisatie. Even later schoof mijn collega ook nog aan. Het was een gezellig en informatief gesprek. Na afloop bracht hij mij en Igor naar de bushalte. Lachend wees hij me er op dat mijn lange vervoersmiddel met chauffeur er aan kwam. Enthousiast riep ik dat mijn limousine kwam voorrijden. Ik bedankte hem en we zeiden elkaar gedag. Igor en ik stapten in en ik zei de chauffeur gedag. Nadat Igor een bankje had aangewezen ging ik zitten en gaf hem een knuffel en ik zei tegen hem dat we het toch maar goed voor elkaar hadden in de limo.
Die avond ging ik met een collega naar een cursus over krachtig besturen. We kregen een sticker opgeplakt met onze naam en de naam van onze organisatie erop. Een tijdje later begon de cursus. De cursusleider begon met een introductie. Hij noemde een paar namen en vroeg aan deze mensen of ze even hun hand wilden opsteken zodat iedereen kon zien wie ze waren. Ik zei dat ik blind ben en vroeg of we een kort voorstelrondje konden doen zodat ik kon horen wie er waren en van welke organisatie. Hij zei dat hier geen tijd voor was. Hij vroeg mijn naam. Terwijl ik mijn naam zei vroeg ik me af of hij ook niet kon lezen. Mijn naam stond namelijk op de sticker op mijn shirt. Hij stelde voor dat iedereen tegelijk Dag Marjolein zou zeggen. Nadat hij tot drie had geteld gebeurde dit. Hij zei dat ik nu iedereen had kunnen horen. Verbaasd zei ik dat ik nu echt wist wie wie was. Dus niet. Hij ging verder met de cursus. Ik hoorde dat er een vel papier werd omgeslagen. De cursusleider praatte en ik vermoed dat hij van alles aanwees op een groot vel papier. Ik vroeg aan mijn collega wat er te zien was. De cursusleider concludeerde dat ik dit natuurlijk niet kon zien en legde het me uit. Een tijdje later gebeurde het weer. Ik vroeg aan mijn collega wat er te zien was. Waarop de cursusleider zei dat hij het wel lastig vond met een blinde erbij en dat hij hier geen rekening mee had gehouden. Ik zei dat het dan voor hem ook een leerzame avond was over inclusie. Hier ging hij niet op in en hij legde me vlug uit wat er te zien was. Ik probeerde me te blijven concentreren en vroeg me af hoe dit kon in 2022. Zoiets had ik nog nooit mee gemaakt. Blijkbaar had deze meneer heel veel bestuurservaring, maar was hij nog nooit iemand met een beperking tegen gekomen in een bestuur. Ik bedacht me dat het maar goed was dat we geen voorstelrondje hadden gedaan. Als hij had gehoord dat ik de voorzitter ben van onze organisatie was hij waarschijnlijk van zijn stoel gevallen van schrik. Door mijn collega en de medecursisten werd het toch nog een gezellige avond. Ik heb zelfs nog wat geleerd over krachtig besturen. Vooral over hoe het niet moet.
Een paar dagen later ging ik met de taxi naar mijn vriendin. Terwijl ik instapte realiseerde ik me dat ik me weer heel sjiek liet rijden door een chauffeur. Ik kijk nu toch met een heel andere blik naar het reizen met het openbaar vervoer en met de taxi. Het maakt me vrolijk. Ik laat me als een vorstin rijden in mijn vervoer met chauffeur.
Marjolein
Honderd procent leven
mei 2022
Op een morgen was ik samen met mijn geleidehond Igor onderweg naar een afspraak. Op het station stapten we uit de bus. Ik realiseerde me dat we ergens anders waren dan anders. Door de akoestiek hoorde ik dat we binnen waren in plaats van bij de halte buiten. Geschrokken keek ik om me heen om me te oriënteren. Op zulke momenten vergeet ik dat dat blind niet gaat werken. Met een schok besefte ik dat waar ik stond plekken zijn waar je niet moet staan. Deze plekken zijn geel. Heel handig voor een stekeblinde. Als je toch op zo’n gele plek staat loop je het risico omver gezwiept te worden door een harmonicabus. Ik was me al te bewust dat ik klein ben en dus makkelijk over het hoofd gezien kon worden. En ik ga het echt niet winnen van zo’n lange bus. Ik riep of iemand wilde kijken of ik veilig stond. Gelukkig kwam er snel een man aan die zei dat ik wel veilig stond, maar dat hij het een veiliger idee vond om me naar de ingang van het station te brengen. Omdat hier alle bussen om me heen reden. Hoewel ik bang was mijn collega mis te lopen nam ik zijn aanbod aan. De chauffeur van de bus waar de man mee mee moest zei dat hij op hem zou wachten. Dit vond ik zo lief. Zowel van de man die met me mee liep als van de chauffeur. Het bleek dat de man uit de bus was gestapt om me te helpen. We liepen naar de ingang en ik merkte dat Igor een bekende zag. Dat was mijn collega. Ze stond bij de halte buiten op me te wachten en was me gaan zoeken. Ik bedankte de man voor zijn hulp. We wensten elkaar een fijne dag en hij rende snel terug naar de bus. Van mijn collega hoorde ik dat het een heel knappe jongen was. Niet weten waar ik ben is niet leuk, maar gered worden door een knappe jongen maakt veel goed.
Op een andere morgen vroeg mijn dochter of ze een oog van mij mee mocht nemen naar school. Haar klasgenoten stelden haar veel vragen en waren benieuwd naar mijn ogen. Ze rende naar mijn nachtkastje om een reserve oog van mij te halen. Die stopte ze in het voorvakje van haar rugtas. Haar klasgenoten vonden het heel interessant en ook een beetje een eng idee dat ik dat oog in mijn hoofd had gehad. Een paar weken later was mijn dochter haar tas aan het inpakken. Ineens riep ze: O mamma, je oog zit nog in mijn tas. Hier moesten we hard om lachen. Ze zei dat ze het eigenlijk wel leuk vond met mijn oog in haar tas en dat ik best nog wat langer mocht meekijken op school.
Als mijn kinderen iets nieuws kopen laten ze dit altijd even aan mij voelen en vertellen hoe het er uit ziet. Mijn dochter had nieuwe sneakers met dikke zolen. Ze trok ze aan en riep dat ze nu veel langer was. Ze zei: Moet je voelen, mam, waar mijn hoofd nu zit. Ze pakte mijn hand en ik voelde inderdaad dat haar hoofd veel hoger zat. Ik wil ook zulke schoenen.
Samen met mijn kinderen ging ik naar het concert van Dua Lipa in Sportpaleis Antwerpen. Het was heel druk en ik merkte dat ik weer moest wennen aan drukte. We vonden onze plaatsen en gingen zitten. Het concert begon. Samen met mijn kinderen en de rest van het publiek zong ik mee met de nummers van Dua Lipa. Kippenvel. Mooi om dit samen met mijn pubers mee te mogen maken. Haar Future Nostalgia tour wordt voor ons in de toekomst zeker nostalgie.
Op 10 mei vond het evenement Bartimeus 100 % live plaats. Ik mocht dit evenement openen met mijn verhaal. Ik mocht een creatie dragen van Rachel, de modeontwerpster van See feel. Op een zwarte broek droeg ik de mosterdgele top met wijd uitlopende mouwen. Thuis had ik voor de spiegel geoefend wat ik wilde zeggen en tijdens de hond uitlaten. Ik kan geen spiekbriefjes lezen. Daarom doe ik alles uit mijn hoofd en ben ik van het improviseren. Ik was niet zenuwachtig. Ik had wat gezonde spanning. Dat houdt me scherp.
Die morgen reed al vroeg de taxi voor. Bij het AFAS theater in Leusden aan gekomen werd ik ontvangen door de directeur van Bartimeus fonds. Hij zei dat we via de artiesteningang gingen. Ik lachte omdat ik dacht dat het een grapje was, maar het was echt de artiesteningang. Naast de creatie die ik aan had, had ik nog een reserve set kleding bij me. Waaronder mijn droomjasje van See feel. Van lichtblauwe spijkerstof en wol. Wat een enorme verrassing dat ik dit jasje cadeau kreeg van Bartimeus fonds. Als bedankje voor mijn optreden. Ik vond dit zo lief en ben er zo blij mee.
Ik kletste met andere mensen en maakte kennis met Bert van Leeuwen. Hij is ambassadeur van Bartimeus en presenteerde het evenement. Het was tijd voor de repetitie. Dat ging goed. Na de lunch mocht ik naar de visagiste. Ik werd opgemaakt en mijn haar werd gedaan. Ik voelde me net een ster. Ook omdat er bij mijn verhaal een lichtplan was gemaakt. Ik kreeg steeds meer kriebels in mijn buik.
Het was tijd. Ik kreeg een microfoon op en mocht achter het gordijn gaan staan. Ik hoorde het publiek en kreeg nog meer kriebels in mijn buik. Ik sprak mezelf streng toe dat vluchten niet meer kon en dat ik zo zou gaan knallen. Ik hoorde muziek. Nena zong over die 99 luchtballonnen. Ik wilde heel hard mee gaan zingen om wat van mijn spanning kwijt te raken. Gelukkig realiseerde ik me op tijd dat ik een microfoon op had en niet wist of die al aan stond. Even later hoorde ik applaus en voelde ik dat het gordijn open ging en liep ik het podium op. Een beetje gespannen begon ik mijn verhaal. Al snel voelde ik een connectie met het publiek en kon ik de spanning loslaten. Wat was het geweldig om mijn verhaal te mogen vertellen. Het is het kwetsbaarste en intiemste dat ik ooit gedeeld heb en ook een van de mooiste presentaties die ik heb mogen geven. Het applaus na afloop was zo mooi en de reacties van de mensen in de zaal en van Bert van Leeuwen. Mijn moeder, zus en zwager en mijn collega keken mee via de livestream. Ze vonden het ook prachtig.
De rest van het evenement mocht ik in de zaal meemaken. Komt het zien verzorgde de live audiodescriptie. Het was een geweldige middag met mooie optredens. Ook werd er gezegd dat het er niet om gaat hoeveel procent je ziet, maar dat het er om gaat hoeveel procent je leeft. Mooi gezegd en zo waar.
Vanmiddag was ik met mijn man bij de voorstelling van Tineke Schouten. Met live audiodescriptie en inleiding door blindentolk Dave van Komt het zien. Genoten en gelachen. Bij de meet and feel mocht ik ook nog op de foto met Tineke. Zo leuk!
Ik mag dan niets meer zien, ik leef honderd procent.
Marjolein
Waardevolle en mooie beelden
April 2022
Op een morgen had ik een online vergadering. We begonnen met een voorstelrondje. Iemand kwam met het idee om voor mij ook het uiterlijk te beschrijven. Zodat ik ook een beeld bij iedereen had. Het voorstelrondje begon en door de beschrijvingen zag ik de mensen voor me. Kleur haar, soms de kleur van de ogen, wat iemand aan had en waar iemand zat. Zo fijn. Een man met een mooie stem was aan de beurt. Hij zei: Marjolein, ik ben de man van je dromen. Ik ben de knapste. Als je zou kunnen zien had je dat zelf gezien, maar nu vertel ik het je. Ik moest lachen. Ik had oortjes in en keek met een schuin oog naar mijn man die nietsvermoedend aan de tafel zat te werken. De volgende was aan de beurt om zich voor te stellen. Hij zei: Ik wist niet dat we in een datingshow waren beland. Hij mag dan de knapste zijn, ik ben de aardigste. Ik moest weer lachen en kreeg het steeds warmer. Nadat het voorstelrondje was afgelopen moest ik beginnen aan een korte presentatie. Inmiddels had ik rode wangen en was ik totaal mijn tekst kwijt. Ik vertelde dit en dat ik even moest schakelen. Omdat ik niet verwacht had op een gewone dinsdagmorgen de man van mijn dromen te ontmoeten. En dat die aardige man me ook wel wat leek. Mijn eigen man van mijn dromen aan de keukentafel was ondertussen ook afgeleid van zijn werk. Snel begon ik met de presentatie. Die gelukkig best goed ging. Na de vergadering zat ik lekker met een cappuccino op de bank. Ik voelde de zon en was zo blij. Ik had echt een beeld bij deze mensen gekregen.
Op een andere dinsdagmorgen ging ik met een journaliste van Omroep Gelderland op pad. Toevallig heet ze ook Marjolein. Ze ging een item maken over een modeontwerpster die kleding ontwerpt voor mensen met een visuele beperking. Ik wist niet zo goed wat ik me hierbij moest voorstellen en was benieuwd. De naam See feel vond ik al goed. In haar atelier aangekomen gingen we eerst even kennismaken. Daarna was het tijd om aan de kleding te voelen. Mijn geleidehond Igor mocht daar los lopen. De modeontwerpster liet me het rek met kleding voelen. IK voelde met mijn handen aan de kleding en voelde gelijk zoveel moois. Ze had allemaal voelbare details in de kleding verwerkt. Daar houd ik van. Als mijn man kleding met me koopt let hij hier ook op. Die dag droeg ik een trui met een stukje kant en steentjes erop. Zo mooi dat zij hier over nadenkt. Ik ging met mijn handen door de kleding en de tranen sprongen in mijn prothese ogen. Voor het eerst in ruim zeven jaar ervaarde ik weer shop plezier. De afgelopen jaren was ik ook blij met nieuwe kleding en ik vind het heel fijn hoe mijn man, mijn zus, dochter en moeder me hierbij helpen. Nu kon ik weer zelf iets uit het rek pakken wat ik leuk vond. Door te voelen. Ik zie mezelf nog met mijn man door Nijmegen lopen. We hadden net gehoord dat mijn laatste oog geamputeerd zou worden. Voor ons twaalf en een half jarig huwelijksfeest zochten we nog kleding voor onze zoon van zeven. Ik pakte wat leuke kleding uit de rekken en liet dit aan mijn man zien. Ineens realiseerde ik me dat ik dit niet meer zou kunnen zien als ik blind was. Ik ben een pashokje in gelopen. Ik ging op een krukje zitten en begon te huilen. Nooit verwacht dat ik ruim zeven jaar later weer zelf kleding uit en rek kon pakken dat ik mooi vind. Zo ongelooflijk fijn. Ik werd er hebberig van. Zo was er een heel mooi mosterdgeel truitje met wijd uitlopende mouwen en werd ik verliefd op een lichtblauw spijkerjasje met wol aan de onderkant en op de mouwen. In het etiketje staan de kleur en maat in braille. Aan de achterkant van een kledingstuk zit als dit nodig is een kraaltje. Zodat je kan voelen wat de voor- en achterkant is. Handig. Een keer na een presentatie ontdekte ik dat mijn trui achterstevoren zat. Ik hoop maar dat niemand dit gezien heeft. Ik ben nu dus helemaal fan van de kleding van Rachel van See feel. Mensen zonder visuele beperking mogen het uiteraard ook dragen. Terwijl de dames druk waren met de kleding had Igor het zich gemakkelijk gemaakt op de bank. Met werkpak aan lag hij heerlijk te slapen. Dus ook een goede plek voor geleidehonden. En het item is heel mooi geworden. Ik hoop dat veel meer mensen Rachels kleding gaan ontdekken.
Eindelijk was het dan zover. Afgelopen zaterdag zijn mijn zus en zwager getrouwd. Het huwelijk moest door Corona twee keer worden uitgesteld, maar gelukkig is drie keer scheepsrecht. De voorbereidingen werden weer opgepakt. Ik dacht terug aan twee jaar geleden. Ze trouwden in heel kleine kring voor de wet. Een paar dagen daarvoor gingen mijn man en ik slingers kopen om hun huis te versieren. In de stad was het zo stil. Zo onwerkelijk.
Ik vertelde mijn kinderen de morgen van het wettelijk huwelijk dat hun tante niet haar trouwjurk zou dragen. Toen mijn dochter haar tante later bij het stadhuis zag zei ze onder de indruk: Mamma, Ze heeft dan wel niet haar trouwjurk aan, ze ziet er nu ook heel mooi uit. Mijn dochter beschreef wat mijn zus aan had. Tijdens de plechtigheid zorgde mijn dochter ervoor dat mijn moeder alles online kon volgen. Ze werd hierbij geholpen door haar broer, neefje en nichtje. Ondertussen werd hun huis versierd door een goede vriend en zijn moeder. Later in de tuin zong hij voor het bruidspaar. Hierdoor en door alle andere verrassingen werd het toch een mooie dag met een gouden randje.
Eindelijk konden mijn zus en zwager hun trouwdag groots vieren. Zoals zij dat graag wilden. Mijn zus in haar prachtige trouwjurk en mijn zwager in zijn mooie trouwpak. Met mooie bruidsmeisjes en bruidsjonkers. Mijn neefje en nichtje en mijn zoon en dochter. Het werd een prachtige zonovergoten dag. De ceremonie van het wettelijk huwelijk was nu compleet met alle daggasten en alle mooie en ontroerende verhalen. Dankzij blindentolk Dave van Komt het zien konden de moeder van de bruidegom en ik alles goed volgen. Zo hoorden we wat iedereen aan had. Ook een traan, een blik, een lach en een zoen werden beschreven. Precies de goede informatie op het juiste moment. Zo bijzonder dat ik het nu beter kon volgen dan toen ik nog slechtziend was. Hier had ik toen ik blind werd niet van durven dromen.
Dave beschreef ook het kerkelijk huwelijk. Het was een feestelijke dienst. Het was geweldig om met Gospelkoor Desire te mogen optreden.
Na het heerlijke diner was het groot feest. Twee jaar eerder zong onze lieve vriend voor het bruidspaar in de tuin en nu zongen we samen ditzelfde nummer in duet. Ik vond het heel spannend en ook heel fijn om het bruidspaar te mogen verrassen. En zoals mijn dochter heel treffend zei: Die vriend kan ziek goed zingen. Daarna was het tijd om te dansen.
Het was een prachtige, ontroerende en onvergetelijke dag. Door de ogen van Dave heb ik het kunnen zien.
Marjolein
Helden en speciale momenten
maart 2022
Maandag ging ik samen met mijn collega en goede vriend naar Amsterdam. We gingen naar de opnames van de podcast De Leeuw lult verder. We waren op tijd op het station. De trein had wat vertraging. Op het centraal station aangekomen stond de volgende trein die we moesten hebben er gelukkig nog. Op het goede perron aangekomen hoorden we dat onze trein van een ander perron ging vertrekken. Dus wij racen naar dat andere perron. Gelukkig konden we nog net op tijd instappen. In Amsterdam gingen we op zoek naar de metro. Althans mijn goede vriend dan. Ik keek ook om me heen, maar dat hielp niet zoveel. Roltrap op, roltrap af en ook nog een paar keer door van die poortjes. Zo knap hoe hij mij begeleidde. Daarna met de metro naar Waterlooplein. Daar aangekomen werkte de navigatie niet mee. We hadden geen idee hoe we moesten lopen. Gelukkig was er een behulpzame man uit Almere die aanbood met zijn navigatie met ons mee te lopen. Zo aardig en fijn. Daardoor waren we nog net op tijd bij café Eik en linde. Waar de opnames plaatsvonden.
Het was druk en Paul de Leeuw was aan het woord. Zo onopvallend mogelijk liepen we naar binnen. Dat valt voor mij niet mee. Paul begroette ons vriendelijk en ging verder. Het lukte me niet om elegant op een barkruk te klimmen. Dus kreeg ik een stoel van de medewerkers. Helemaal vooraan ontdekte ik later. Mijn collega en goede vriend zei dat hij achteraan ging zitten. De introductie was afgelopen en we wachtten tot de opnames gingen beginnen. De mevrouw naast me praatte me bij over wat we hadden gemist. Zo lief. Ook omschreef ze voor mij alles wat er te zien was. We kregen een gebakje. Met Pauls hoofd erop en zijn logo als ik het goed heb. Het was een heerlijk gebakje, maar een uitdaging om netjes te eten. Dat lukte me dan ook niet. Lachend zei ik tegen de vrouw naast me dat blind en onhandig zijn geen goede combi is. Waarop zij vroeg: Heb je dat altijd of komt het doordat je Pauls aanwezigheid voelt? Een goede vraag. Ik heb het altijd, maar in Pauls aanwezigheid duidelijk nog meer. Paul ging zingen. Mijn buurvrouw zei dat hij heel dichtbij stond. Ik kreeg kippenvel. Zo mooi. De opname begon. Zo bijzonder om dit in het echt mee te maken. Onder ander Hans Kesting, Cor Bakker en de moeder van Paul waren er. Iets later kwam Douwe Bob met zijn hond. Zo leuk. De opname was ter ere van Pauls 60e verjaardag.
Na de opname hoorden we dat er nog een aflevering opgenomen zou worden. Een mooie verrassing. We kregen bitterballen en drinken. Paul ging nog een nummer zingen. Op dezelfde plek. Dichtbij ons. Weer kippenvel, zo ongelooflijk mooi. De tweede opname begon. Nu herkende ik ook een stem van iemand van Nieuwsuur volgens mij. De moeder van Paul ziet ook slecht en ze vertelde dat ze natte Macula heeft. Ook zei ze lachend dat ze goed kan voelen. Zo herkenbaar, dat kan ik ook goed.
Mijn buurvrouw en ik hadden allebei een fles wijn meegenomen voor Pauls verjaardag. Na afloop van de opnames mochten we die geven. Mijn buurvrouw zei dat ze niet als eerste durfde en leidde me voorzichtig in de goede richting. Ineens hoorde ik vlakbij een heel bekende stem. Paul zei: Loop maar deze kant op, hier ben ik. Ik zei dat ik geen natte Macula heb. Waarop hij zei dat ik gewoon blind ben. Ik feliciteerde Paul met zijn verjaardag en gaf hem de fles wijn en een verjaardagskaart. Paul zei: Wat toevallig: Jij hebt geen Macula, maar geeft me nu wel Makulu wijn. Ik zei dat ik toepasselijker ben dan ik zelf door heb. Hij lachte. We praatten nog even en daarna was mijn buurvrouw aan de beurt. Zo bijzonder dat mijn wens om Paul even te spreken is uitgekomen. Hij is nog leuker in het echt.
Ik sprak ook nog een andere lieve fan. Wij komen elkaar vaker tegen bij Paul. Het was al weer een tijd geleden dat we elkaar gezien hadden. Zo fijn om haar weer te spreken. Ook sprak ik even met de moeder van Paul. Ik zei tegen haar dat ze heel trots mag zijn op haar zoon. Ze zei dat ze dat ook is. Mijn goede vriend en ik liepen naar de uitgang en Paul riep: Dag Marjolein.
Mijn collega en ik gingen lunchen. Het was lekker weer. We zaten op een terras in de zon. Voor mij voor het eerst dit jaar. Van mijn buurvrouw uit het café kreeg ik foto’s en filmpjes doorgestuurd. Ook van die lieve fan en van mijn goede vriend kreeg ik foto’s van de middag bij Paul. Zo mooi. We zaten wat te drinken toen Pauls moeder langs liep. We zeiden elkaar gedag. Daarna liep Paul langs. Mijn collega wees Paul er lachend op dat hij niet bij het zebrapad was overgestoken. Ik had niets gezien. Paul liep verder en zei weer: Dag Marjolein. Volgens mij straalde ik harder dan de zon.
We gingen weer terug naar huis. Eerst met de metro. Poortje door, roltrap op, roltrap af en weer een poortje door. Nog een stukje lopen en met de lift. Op het goede perron aangekomen kwam redelijk snel de trein die we moesten hebben. Via de luidsprekers heette een vrolijke conducteur ons welkom in de trein. Hij zei dat we iets te laat waren vertrokken, maar dat dat de pret niet mocht drukken. Hij zei: Kijk allemaal eens minder op uw schermpjes en wat meer naar buiten. Dan ziet u echt wat moois. Mijn goede vriend zei lachend: Ja Marjolein, kijk nou toch eens wat meer naar buiten. Dat deed ik en ik vond het inderdaad prachtig. We moesten hard lachen. Bij een volgend station riep de conducteur om: We komen zo op tijd aan in Utrecht. Dus we hebben geen vertraging meer. Dat heeft u te danken aan onze fantastische Max Verstappen machinist. Ik werd er helemaal vrolijk van. Dat was ik al. Dus nog vrolijker. Daarna ging hij de stations omroepen waar we allemaal langs kwamen. Na Arnhem zou de trein het laatste stuk naar Nijmegen afleggen in zijn achteruit. Het liefst was ik in Arnhem in de trein blijven zitten voor een live verslag van dit spektakel. We stapten toch maar uit. We besloten het laatste stukje naar huis de bus te nemen. Die kwam al snel. Dus liepen we snel naar de lift. Daarna naar en door de poortjes en toen nog door een draaideur. Dat ging niet helemaal goed en ik kwam vast te zitten. Nadat mijn vriend me had gered kwamen we niet meer bij van het lachen. Hij noemde me draaideurcrimineel. Het valt als stekeblinde ook gewoon niet mee om op het rechte pad te blijven. Wonder boven wonder was onze bus nog niet vertrokken. Ik ben nog aan het nagenieten van een geweldige en onvergetelijke middag.
Laatst kwam ik er weer eens achter dat ik niet alleen in Pauls aanwezigheid onhandig ben. Mijn man en kinderen hadden al gegeten. Mijn man zei dat er voor mij nog een broodje met saus op het aanrecht stond. Ik pakte het broodje en het bakje met saus. Aan tafel doopte ik mijn broodje in de saus en nam een grote hap. Bleek dat ik niet het bakje met saus had gepakt, maar het bakje met nat voer voor ons hondje Mario. Voor het geval iemand nu denkt dat dat misschien ook best lekker kan zijn. Dat vond ik dus niet. Ik vond het heel vies. Mijn man moest heel hard lachen en ik wat later ook. Mijn blinde beste vriendin raadde me aan voortaan eerst even aan het eten te ruiken voordat ik een hap neem. Goede tip.
Laatst zat ik op de bank en ineens realiseerde ik me dat ik al meer dan zeven jaar geen zonlicht meer heb gezien. Dat besef kwam heel hard binnen. Geen idee waarom. Ik voelde me heel verdrietig. Al snel was ik er wel weer klaar mee en pakte mijn telefoon en zette mijn favoriete nummer op. Ik dacht aan mijn vader. Hij is overleden toen hij 47 jaar was. Veel te jong. Ik was 11 jaar. Mijn ouders hebben me geleerd om te kijken naar wat ik wel kan en me zo min mogelijk te laten beperken door mijn beperking. Ik zie ons nog op de camping badmintonnen. Mijn vader zat in een rolstoel. Daardoor was hij vaak te laat bij de shuttle. Waardoor hij hem miste. Ik zag de shuttle vaak te laat. Als we dan toch een keer de shuttle over speelden waren we zo blij. Dan juichten we de hele camping bij elkaar. Dit vonden we de ultieme gehandicaptensport. Mijn vader heeft me geleerd alles uit het leven te halen. Hier ben ik hem elke dag dankbaar voor.
Een miljoen bedankjes voor dit mooie leven.
Marjolein
Zien en gezien worden
februari 2022
Op een middag ging ik met Igor wandelen. Ik deed hem zijn werkpak aan en we liepen naar de speelplek. Igor stopte met lopen en keek om zich heen. Ik vroeg me af wat er aan de hand was. Er kwam een meneer aan gelopen die vertelde dat ze de lantaarnpalen aan het vervangen waren en dat hij zijn spullen op de stoep had staan. Hij zette de spullen aan de kant en vertelde dat de nieuwe lantaarnpalen voorzien werden van extra goede verlichting en dat we dan in het donker nog veel beter konden zien. Er kwam een buurvrouw aan die lachend tegen me zei dat dat voor mij niets zou uitmaken. Tegen de meneer zei ze dat ik helemaal niets kan zien. Ik lachte en zei dat ik een voorstander ben van goede verlichting. Wel zo veilig als iedereen goed zichtbaar is. Ik vroeg of de lantaarnpaal voor ons huis ook vervangen zou worden. Hij keek dit even na en bevestigde dat die morgen aan de beurt zou zijn en dat ik niet moest schrikken als er de volgende dag een hoogwerker voor mijn huis zou staan. Ik bedankte hem voor de waarschuwing en zei hem en de buurvrouw gedag. Igor en ik liepen verder en de meneer kwam achter ons aan en zei dat er verderop een groot gat was. Er was een lantaarnpaal weggehaald en er moest nog een nieuwe worden teruggeplaatst. Een beetje ongemakkelijk zei hij dat ik moest uitkijken dat ik niet in het gat zou vallen. Ik zei lachend dat ik niet kan uitkijken en vroeg of hij mee wilde lopen. Bij het gat aangekomen wees hij mij het aan. Ik vroeg of hij mij met mijn stok wilde laten voelen waar dat gat precies zat. Dat deed hij. Igor stond er een beetje onrustig bij. De man vond het onveilig en besloot er een pion op te zetten. Ik bedankte hem en liep verder. Ik bedacht me dat ik regelmatig tegen de lantaarnpalen in mijn buurt opbots wanneer ik met de stok loop. Vooral die voor mijn huis is vaak de klos. Wel sympathiek dat ze nu al die lantaarnpalen gingen vervangen en ook heel optimistisch. Ik kan namelijk niet beloven dat dit nooit meer gaat gebeuren. Sterker nog. Laatst liep ik een stukje met de stok en botste frontaal tegen zo’n nieuwe lantaarnpaal op. Die heb ik dus gelijk ingewijd.
Bij de speelplek aangekomen deed ik bij Igor zijn werkpak uit en we gingen lekker wandelen. Al snel konden we niet verder. Er stond iets groots op het pad waar we niet langs konden. Ik hoorde een hard geluid. Ik riep of iemand wist wat er aan de hand was, maar er kwam geen antwoord. Ik besloot te videobellen met mijn dochter. Ze vertelde me dat er een grote wagen met aanhanger op het pad stond en dat ik beter de andere kant op kon lopen. Dat besloot ik te doen. Terwijl ik me omdraaide kwam er een meneer aanlopen die aanbood ons er langs te helpen. Ik volgde zijn aanwijzingen op. Hij vertelde me dat ze de bomen aan het snoeien waren. Nadat we de wagen gepasseerd waren vroeg hij of het nu weer zelf ging lukken. Ik bevestigde dit en bedankte hem. Ik zei dat we er straks ook weer langs moesten. Hij zei dat ze bijna klaar waren en dan vast al weg waren. Ik liep verder met Igor. Na een tijdje keek ik op mijn horloge. Of in mijn geval vertelde mijn AppleWatch hoe laat het was. Ik schrok want over tien minuten werd ik verwacht bij een online vergadering. Geïnspireerd door iemand anders die blind is vertrek ik altijd op tijd zodat ik wat verdwaaltijd heb en daardoor ontspannen kan lopen. Met zoveel obstakels onderweg was mijn verdwaaltijd deze keer te kort en ik was niet eens verdwaald. Snel liepen we terug naar huis. In de verte hoorde ik het snoeien van bomen. Omdat ik wist dat ze hier mee bezig waren herkende ik het geluid nu. Ik hoopte maar dat die wagen weg was en we er gewoon konden lopen. Gelukkig was dit het geval. Ik deed bij Igor zijn werkpak aan en we liepen naar huis. Onderweg stond Igor stil en blokkeerde mij. Ik mocht echt niet verder lopen. Gelukkig kwam de meneer van de lantaarnpalen er aan lopen en vertelde mij dat mijn hond niet langs het gat durfde. Hij liep met ons mee. Igor had groot gelijk. Dat gat was gevaarlijk voor vrouwtje. Zelfs met een pion er boven op. Thuis aangekomen was de online vergadering net begonnen. Een beetje buiten adem logde ik twee minuten te laat in.
Op de radio zei iemand dat ze het gingen hebben over hoe je je als blinde door de stad verplaatst. Bijvoorbeeld hoe je als blinde door de stad fietst. Om al snel tot de conclusie te komen dat het niet handig is om als blinde door de stad te fietsen omdat je niets ziet. Ik moest lachen en bedacht me dat het me heerlijk lijkt om zelf door de stad te fietsen. Ik ben blij met mijn tandem en mijn knappe tandempiloot, maar hij moet wel mee kunnen als ik wil fietsen. Zelf spontaan op de fiets kunnen springen lijkt me zo’n gevoel van vrijheid. Nog liever zou ik auto willen kunnen rijden. Dat als het regent of stormt ik mijn kinderen naar school kan brengen. Dat ik ook eens mijn vriendinnen met de auto op kan halen voor een gezellig dagje uit. Of dat ik tegen mijn man zeg dat ik die avond de auto meeneem omdat ik naar de voorstelling van Paul de Leeuw ga die ik al vier keer heb gezien. Gewoon omdat het kan en ik er zo blij van word.
Mijn grootste wens was om een keer auto te rijden. Op mijn zeventiende verjaardag kwam ik nietsvermoedend thuis uit school. Daar stond mijn zus al op mij te wachten. Ze vertelde dat ze een verjaardagscadeau voor me had. Ze had een autorijles voor me geregeld bij de rijschool waar zij les had. Zo lief van haar en een enorme verrassing. Ook vond ik het heel spannend. Samen met mijn zus en mijn vriend stapten we bij de instructeur in de auto. Nu nog achterin. Bij een grote parkeerplaats aangekomen mocht ik achter het stuur plaats nemen. Een magisch moment. Vanaf een veilige plek op de parkeerplaats keken mijn zus en mijn vriend toe hoe ik het deed en moedigden ze me aan. De instructeur zat naast me en legde me alles uit. Daarna mocht ik gaan rijden en daar ging ik. Eerst nog wat aarzelend. Al snel kreeg ik de smaak te pakken en durfde ik sneller te gaan. Ook reed ik tussen pionnen door. Ik moet wel toegeven dat ik er een paar omver heb gereden. De instructeur liet me ook een keer slippen. Ik vond het steeds leuker. Na afloop zei de rijinstructeur dat ik echt gevoel heb voor autorijden. Wat een mooie ervaring was dit.
Een aantal jaren later gaf ik voorlichting aan buschauffeurs over hoe het is om te reizen met een beperking. Ik vertelde van alles en ze mochten me vragen stellen. We gingen een stukje met de bus. De chauffeurs kregen een donkere bril en een taststok. Ook namen ze plaats in een rolstoel. En kregen ze een koptelefoon waardoor je geen geluiden kon horen. Dit mochten ze om beurten uitproberen. We stopten regelmatig bij een halte en dan konden de chauffeurs ervaren hoe het is om in- en uit te stappen met een beperking. Daarna reed de bus weer verder en kregen ze een inkijkje hoe het is om met een beperking met de bus te reizen. Sommige stoere chauffeurs durfden niet, maar ik kreeg ze allemaal zover om het toch te doen. Toen we bijna terug waren zeiden ze dat ze zich in mij hadden verplaatst en dat het nu tijd was dat ik me in hen ging verplaatsen. Ik mocht achter het stuur van de bus plaats nemen. Op een verlaten stuk weg heb ik een klein stukje de bus bestuurd. Natuurlijk met een chauffeur in de buurt die in kon grijpen als dat nodig was. Het was zo waanzinnig en het voelde zo stoer. Met bus en al reed ik de garage in. Na afloop kreeg ik applaus van iedereen en vertelden de chauffeurs trots tegen hun collega’s dat ik hen veilig met de bus had terug gebracht.
Toen ik nog wat zag liep ik altijd heel snel. Iemand zei ooit eens heel treffend: Ik zag in een flits Marjolein en haar hond voorbij lopen. Er kwamen nog wat rookwolken achteraan. Zo snel liep ze en ik had niet eens de tijd om hoi te zeggen want toen was ze al weer weg. Sinds ik blind ben ben ik niet meer zo snel. Ik vind mezelf langzaam en dat vind ik jammer. Op een vroege morgen had ik een mooi moment. Het was nog donker en ik liep met Igor bij de speelplek. Igor had zijn lichtgevende halsband om. Ineens hoorde ik een buurvrouw zeggen dat ik nu veel sneller liep dan zij. Doordat het nog donker was moest ze goed kijken waar ze liep. Voor mij maakte het donker geen verschil.
Een andere keer wilde ik iemand voorrang geven en stond ik op hem te wachten. De man bleek ook op mij te wachten en hij vroeg zich mopperend af of we nog lang op elkaar bleven wachten. Waarna ik zei dat ik niet had gezien dat hij op me wachtte omdat ik stekeblind ben. Terwijl hij me voorbij liep mompelde hij: Ja ja en ik ben oostindisch doof. Ik schoot in de lach en zei dat ik daar ook wel eens last van heb. Toen moest hij ook lachen en wensten we elkaar een prettige dag.
Als je niet kan zien is het nog belangrijker dat je gezien wordt.
Marjolein
Feestbeesten
Januari 2022
Een tijdje geleden kon Igor even niet werken. Ook hij heeft goede arbeidsvoorwaarden. Ik had een afspraak. Ik zou met de regio taxi gaan. Nadat ik mooie kleren had aangetrokken ging ik in de schoenenkast op zoek naar mijn nette schoenen. Ik wilde er representatief uitzien. Nadat ik mijn nette schoenen had aangetrokken realiseerde ik me dat ik nog snel even met de honden naar buiten moest. Ik overwoog om mijn schoenen vlug even te verwisselen voor mijn wandelschoenen. Omdat ik weinig tijd had besloot ik dit niet te doen. Ik riep Igor en liep met hem een rondje buiten. Weer thuis riep ik Mario en was het zijn beurt om samen met mij een rondje te lopen. Weer bijna thuis gleed ik uit over iets glads. Daar lag ik dan. Er heel representatief uit te zien op de grond. Nu werd ik er weer aan herinnerd waarom ik ook alweer die wandelschoenen had gekocht. Om zo veilig mogelijk te kunnen lopen dus. Mario dacht dat het vrouwtje wilde spelen en sprong bij mij op mijn buik. Ik gaf hem een knuffel en hoorde Herman Finkers in mijn hoofd zeggen: Zo, de humor ligt op straat. Ik moest lachen en krabbelde zo charmant mogelijk overeind. Dit viel sowieso al niet mee, maar het was nog lastiger met een hondje op mijn buik. Ik hoopte dat niemand dit had gezien, maar helaas. Ik hoorde een mooie mannenstem vragen: Gaat het jonge dame? Ik voelde mijn wangen rood worden. Van dat jonge dame werd ik blij. Ik zei dat het wel ging. De man vroeg bezorgd of ik me echt geen pijn had gedaan omdat ik best hard was gevallen. Ik verzekerde hem ervan dat het wel meeviel en dat ik alleen mijn ego had bezeerd. We moesten lachen. Hij vroeg of hij me nog ergens mee kon helpen. Ik zei dat het wel ging lukken en bedankte hem. We zeiden elkaar gedag en Mario en ik liepen verder. Ik zei tegen Mario dat we naar huis gingen. Dit had ik beter niet kunnen doen. Mario mag dan geen geleidehond zijn, ons huis weet hij te vinden. Hij zou zijn vrouwtje wel even naar huis brengen en zette de turbo aan. We liepen behoorlijk snel en Mario dacht dat het vrouwtje wel door de lantaarnpaal kon. Die onbeleefde lantaarnpaal zette ook geen stap opzij. Weer thuis stond Igor een beetje onrustig op ons te wachten. Ik gaf hem een knuffel en besloot hem niets te vertellen. Hij vindt het toch al geen goed idee dat ik zijn ongeschoolde broer uit ga laten. Als hij van onze avonturen zou horen vindt hij het al helemaal niet meer goed.
Ik werd gebeld dat de taxi er aan kwam. Ik zei de honden gedag en liep naar buiten. Daarna liep ik weer met Igor naar binnen en zei hem dat het echt goed zou komen en dat ik er straks weer was. Weer buiten hoorde ik een auto aan komen rijden. Ik besloot heel zelfstandig om met de stok al die kant op te lopen. Ik miste met de stok de lantaarnpaal en zo liep ik dus twee keer binnen tien minuten tegen dezelfde lantaarnpaal. Best een prestatie. Zeker omdat die lantaarnpaal daar al heel lang staat en ik er al vaker tegenaan ben gebotst. Als hij na al die jaren een beetje scheef staat weet ik hoe het komt. De toren van Pisa is er ook groot mee geworden. Dus ik heb geen medelijden met hem. De taxichauffeuse had mijn gestuntel gezien en kwam me snel helpen. Bij het kantoor aangekomen bracht ze me naar de ingang. Ze vroeg of ik nog hulp nodig had. Ik bedankte haar en zei dat ik het verder wel ging redden. Ik liep de hal in en botste frontaal tegen zo’n paal met handgel. Op zich best handig. Nu had ik hem gelijk gevonden. De taxichauffeuse kwam terug om te vragen of ik me echt ging redden. Ik zei lachend dat het echt ging lukken. Ze liep weer weg en nadat ik mijn handen had ontsmet liep ik verder. Met een bons liep ik tegen de schuifdeur. Streng sprak ik mezelf toe dat ik nu wel genoeg herrie had gemaakt en dat iedereen in het gebouw nu wel wist dat ik er was. In de gang haalde ik een paar keer diep adem en probeerde me te focussen. Ik dacht aan hoe iemand haar stok liefdevol haar vriend met wit met rood gestreepte pyjama had genoemd. Gelijk vond ik mijn eigen stok ook een stuk liever en tot mijn eigen verbazing liep ik zo naar de vergaderruimte. Ik was trots op mezelf en op mijn vriend in pyjama.
Het gesprek ging goed. Een paar keer probeerde ik oogcontact te maken met mijn collega voor bevestiging. Geen idee waarom. Ik heb nooit oogcontact kunnen maken. Op dit moment leek het me gewoon heel handig en probeerde ik het toch onbewust te doen. Na het gesprek kwam de taxi. Weer veilig thuis plofte ik lekker bij Igor en Mario op de bank.
Ik ben nu zeven jaar blind. Ik leer er steeds beter mee omgaan, maar we kunnen wel constateren dat ik er niet voor in de wieg ben gelegd. Of in mijn geval in de couveuse. Ik ben er gewoon niet zo handig in. Gelukkig kan ik er dan altijd over schrijven.
Op de kast vond ik een kaartje. Ik vroeg aan mijn dochter of ze wilde lezen wat er op stond. Ze bekeek het kaartje en vroeg met groeiende verbazing waarom ik een uitnodiging kreeg voor nieuwe lenzen of een nieuwe bril. Terwijl ik het kaartje verscheurde zei ze: Jammer, mam. Je had moeten gaan. Dat lijkt me zo grappig. We moesten hard lachen en ik had spijt dat ik dat kaartje had verscheurd.
Een tijdje later ging ik theedrinken bij een goede vriendin. We kletsten lekker bij. Weer thuis vertelde ik mijn zoon over de nieuwe vriendin van haar zoon. Hij kende haar waarschijnlijk ook. Terwijl mijn vriendin en ik aan het kletsen waren was ze even binnen gekomen. Mijn zoon vroeg hoe ze eruit zag. Ik zei hem dat ik niet heel goed had gekeken. Mijn zoon dacht even na en toen viel het kwartje. Lachend zei hij: Kijk dan toch eens een keer goed, mam. Lachend zei ik dat ik voortaan beter zou kijken. Zelf vergeet ik ook regelmatig even dat ik blind ben. Dat lijkt me alleen maar een goed teken.
Gelukkig kon Igor al snel weer aan het werk. We liepen naar de bus. Ik had mijn wandelschoenen aan. Minder representatief, maar die blauwe plekken staan ook niet overal bij. De bus kwam en ik vroeg vrolijk aan de chauffeur of hij de halte kon omroepen. Lachend zei hij dat ik dan weer uit kon stappen. Verward keek ik hem aan. Toen realiseerde ik me dat ik mijn instaphalte had genoemd in plaats van de halte waar ik eruit moest. Snel noemde ik de goede halte. De chauffeur zei dat ik rechts kon inchecken. Automatisch ging ik naar links en checkte in. De chauffeur zei bewonderend: Wat goed van jou. Mijn rechts is voor jou natuurlijk links. Ik zei maar niet dat ik links en rechts door elkaar had gehaald.
Op een morgen gingen Igor en ik wandelen. Het was nog vroeg. Ik kwam een bekende tegen. Ze vertelde me dat het nog donker was en mistig. Dat had ik niet in de gaten gehad. Ze wees me erop dat Igor en ik niet goed zichtbaar waren. Goed dat ze dit zei. Omdat ik zelf niets kan zien is het nog belangrijker om goed zichtbaar te zijn. EEn paar dagen later kochten mijn man en dochter een lichtgevende halsband voor Igor. Als je op het knopje van de halsband drukt gaat hij aan. De halsband geeft rood licht en kan ook knipperen. Ik deed de halsband om en noemde Igor mijn mooie kerstboompje. We gingen naar buiten. Het voelde gelijk heel feestelijk. Weer thuis wilde mijn man deze feestelijke ervaring ook. Hij riep Mario. Mijn man deed de halsband bij Mario om en zei dat het lampje bij hem mocht knipperen. Mijn man zei dat ze er een disco van gingen maken. Mario zag de lol er niet zo van in en probeerde de band af te krijgen. Hij liep alsof hij een paar borrels te veel op had. Ik ging op de bank zitten en Igor kroop bij mij op schoot. Ik bedacht me hoe fijn het is dat we altijd uit kunnen gaan met onze disco honden.
Marjolein