Wandelavonturen en andere verhalen
februari 2021
Igor en ik zaten achterin de taxi op weg naar mijn beste vriendin en Igors verloofde Sientje. Igor zat lekker naar buiten te kijken. Ik vroeg me af waar ik mijn mondkapje had gelaten. Ik zocht gestresst in mijn tas, maar kon hem nergens vinden. Tot ik me realiseerde dat ik hem natuurlijk ophad. Bij mijn vriendin aangekomen was Igor niet meer te houden. Hij piepte van pure blijdschap. Ook Sientje was blij om hem te zien. Mijn vriendin en ik hadden veel bij te praten en onze honden gingen spelen. Op een onbewaakt moment stond de deur even open. De geliefden besloten er heel romantisch samen vandoor te gaan. Sientje liet Igor de buurt zien. Gelukkig vond het neefje van mijn vriendin de twee tortelduifjes snel terug en liepen ze vrolijk met hem mee naar het huis van mijn vriendin. Die middag mocht ik met haar neefje mee op de skelter. Ik zat in de aanhanger. Hij bleek een goede chauffeur en vertelde me precies wat er gebeurde. Ik vond het spannend. Gelukkig liep zijn zus bij mij in de buurt. Wanneer we door een bocht gingen, hing de aanhanger scheef. Voor mij een echte attractie. Na afloop van het ritje concludeerden de neef en nicht van mijn vriendin dat ik net zo hard kan gillen als hun tante.
Na een gezellige en dus ook spannende dag werden Igor en ik weer opgehaald. De dag was veel te snel voorbij. Eenmaal op de achterbank van de taxi viel Igor al snel in diepe slaap. Hij begon te dromen. Vast over alle avonturen die hij samen met zijn Sientje had beleefd. Zijn poten gingen heen en weer. Alsof hij hard aan het rennen was. En hij blafte in zijn slaap. De taxichauffeur en ik moesten lachen. Na een rit van anderhalf uur waren we bij mij thuis. Normaal gesproken zou ik geen slapende honden wakker maken. Omdat ik Igor moeilijk in de taxi achter kon laten besloot ik dit keer een uitzondering op die regel te maken. De chauffeur keek naar Igor en raadde me aan om hem niet te laten werken. Omdat Igor zijn ogen nog half dicht had. Dat leek hem niet zo handig voor een blindengeleidehond. Eenmaal thuis begroette Igor iedereen en plofte daarna tevreden op zijn kussen. Ik plofte op de bank en genoot na van de gezellige dag.
Ook tijdens onze wandelingen maken Igor en ik bijzondere situaties mee. Zo liep ik op een koude morgen in de herfst samen met Igor in zijn werkpak naar de uitlaatplaats. Bij Igor bekend onder de naam speelplek. Bij de speelplek aangekomen deed ik bij Igor zijn werkpak uit en mocht hij lekker snuffelen. Ik liep verder met de taststok. Na een tijdje hoorde ik een mevrouw lachend opspringen. Ze vertelde me dat ik een goede timing had. Even daarvoor zat ze languit op het pad om een foto te maken van de opkomende zon die op de bevroren herfstbladeren scheen. Ze zei dat dit echt zo betoverend mooi was. Ik zag het voor me. Zo mooi. Terwijl ze de foto maakte was ze heel geconcentreerd en ze zat dus op het pad om de foto’ vanuit de juiste positie te kunnen maken. Ze zei dat als ik iets eerder was geweest dat ik me dan vast had afgevraagd wat daar nou toch op de grond lag. We moesten lachen.
Regelmatig komen Igor en ik een mevrouw tegen. De mevrouw en ik zeggen elkaar altijd gedag. Aan het geluid te horen rijdt ze in een scootmobiel. Op een middag kwamen we elkaar weer tegen en stelde ze zich voor. Ze noemde haar naam en de naam van haar hond. Ze vertelde dat ze in een scootmobiel rijdt omdat ze geen onderbenen meer heeft. Enthousiast riep ik: O wat leuk. Ik ben Marjolein en dit is Igor. Ik heb mijn ogen niet meer en daarom loop ik met een geleidehond en stok. Ze bewonderde Igor en mijn prothese ogen. Ze zei dat het zo leuk is dat we allebei op onze eigen manier onze hond uitlaten. Mooi gezegd en zo waar. Het is altijd leuk als we elkaar tegen komen.
Tijdens het werken met Igor hoorde ik onze buurjongen van vier roepen: Kijk, daar is de hond van de buurman. Zijn moeder zei dat het ook de hond van de buurvrouw is. Nee, zei de buurjongen stellig, het is de hond van de buurman. Ja ook, zei zijn moeder, maar de buurvrouw loopt nu toch met de hond. Ja, zei de buurjongen, de buurvrouw loopt nu met de hond van de buurman. Ik liep lachend verder en besloot dit te onthouden voor als het regent. Dan mag mijn man zijn hond uitlaten.
Op een middag zou het gaan regenen. Als het hard regent en waait kan ik me moeilijker oriënteren. Mijn man keek naar buiten en zei dat het droog was en ik dus prima met Igor kon gaan lopen. Bij de speelplek aangekomen deed ik bij Igor zijn werkpak uit. We liepen rustig verder. Tot het opeens begon te regenen. Het ging zo hard dat het leek alsof er een douch werd aangezet. Ik deed bij Igor zijn werkpak aan en zei dat we naar huis gingen. Na een tijdje had ik geen idee meer waar we waren. Igor wel en zo kwamen we gelukkig veilig thuis. Drijfnat, dat wel. Mijn man deed de deur voor ons open en zei: Nu regent het wel. Hij pakte een handdoek en ging Igor afdrogen. Daarna kreeg ik een handdoek en droge kleren.
Een andere keer kwamen Igor en ik bij de speelplek aan. Ik hoorde een raar geluid van een grote auto of zo. Ik deed bij Igor zijn werkpak uit en aarzelde wat ik moest doen. Ik riep of iemand wist wat er aan de hand was. Er kwam een meneer op me af die vertelde dat ze met werkzaamheden bezig waren en dat er midden op het pad een grote tractor met aanhanger stond. Hij bood aan om me te helpen en leidde Igor en mij langs het gevaarte. Een spannende route over omgewoelde aarde en door struikjes. Op een veilig punt aangekomen vroeg de man of het nu weer zelf ging lukken. Ik bedankte hem en zei dat we het nu wel weer verder gingen redden. Igor en ik liepen vrolijk verder. Na een tijdje keerden we om en liepen we terug. De tractor bleek er nog te staan. Igor begon zachtjes te piepen alsof hij zeggen wilde: Ik kan veel, maar hier krijg ik je nooit veilig langs. Zo lief en hij had niet eens zijn werkpak aan. Ik zei tegen hem dat als het lang ging duren dat ik dan een andere route ging verzinnen, maar dat ik hoopte dat die lieve menneer van net ons weer zou komen redden. Ik hoorde een lachende stem zeggen: Die lieve meneer van net is even aan de telefoon. Deze lieve meneer wil jullie ook wel redden. Ik lachte en volgde zijn aanwijzingen op. De route was deze keer nog spannender. Nadat we een vertrouwde en veilige plek hadden bereikt bedankte ik de lieve meneer voor zijn hulp. Hij zei dat hij Igor en mij heel stoer vond. Ik deed bij Igor zijn werkpak aan en we liepen naar huis. Ik was trots op ons. Igor ook. Hij had zijn staart nog hoger in de lucht dan anders.
Tijdens een mooie dag besloot ik verder te lopen. Igor was lekker aan het snuffelen en ik liep met de stok. Ik had niet in de gaten dat ik sneller liep dan anders. Tot ik ineens auto’s hoorde en ik op een weg bleek te zijn beland. Ook al had Igor zijn werkpak niet aan, hij trok me snel aan de kant van de weg. Een tijdje geleden zou ik in paniek zijn geraakt. Nu bleef ik heel rustig. Samen met Igor en de stok zocht ik een herkenningspunt zodat ik weer wist waar we waren. Gelukkig kwam ik iemand tegen aan wie ik de weg kon vragen. De mevrouw hielp ons op de goede weg en vol goede moed liepen Igor en ik verder. Omdat ik na een tijdje twijfelde of we nog goed liepen, besloot ik de navigatie op mijn telefoon aan te zetten. Die deed het niet. Bleek dat ik geen internet had. Ik dacht aan alles wat ik tijdens de mobiliteitslessen had geleerd en uiteindeljk kwamen we weer thuis. Wat was ik trots op ons.
Ik vind het zo leuk als kinderen roepen dat ik zo’n mooie en lieve hond heb. Dat is Igor ook en hij gaat er dan extra trots bij lopen. Wat ik ook zo leuk vind is dat elke hond zijn eigen persoonlijkheid heeft en ook zijn eigen hobby’s. Zo kijkt Igor graag naar honden en katten filmpjes op tv. Soms kijken zijn broers Harvey en Mario ook even mee, maar die houden het nooit zo lang vol. Igor leeft zich helemaal in. Als er een hond uit beeld loopt gaat Igor achter de tv kijken waar de hond gebleven is. Tijdens een filmpje van spelende honden springt Igor vrolijk mee. Tijdens het beeldbellen met mijn moeder stond Igor te kwispelen en had hij zijn neus tegen het scherm gedrukt. Met Igor, Harvey en Mario wordt het nooit saai.
Samen met Igor op pad is een groot avontuur
Marjolein
Klussen en kopen zonder kijken
januari 2021
Tijdens de zwangerschap van ons eerste kindje besloten mijn man en ik ons huis te verbouwen. Althans we besloten dit te laten doen. Mijn man heeft veel kwaliteiten. Maar klussen hoort hier niet bij. Gelukkig weet hij dit van zichzelf. Dus ik hoefde niet te vrezen voor het programma Help mijn man is klusser. Al hadden ze dat programma ook net zo goed Help mijn vrouw is klusser kunnen noemen. Want ik bak er ook niks van. We lieten de zolder en de badkamer verbouwen en we waren blij met het eindresultaat.
Tijdens de zwangerschap van ons tweede kindje vonden we het weer tijd voor een verbouwing. Dit keer werd er een stuk aan de woonkamer aangebouwd. Ik hoor mijn moeder nog lachend zeggen: Tegen de tijd dat jullie jullie tiende kindje verwachten laten jullie een paar torens bovenop het dak van de zolder bouwen. We zijn heel dankbaar voor en heel blij met onze twee kinderen. En nadat de woonkamer af was waren we ook wel klaar met verbouwen.
Er gingen jaren voorbij. Mooie jaren. Zonder verbouwing. Op een dag stelde mijn man voor om van slaapkamers te wisselen. Dan zouden wij naar zolder verhuizen. Onze dochter zou onze oude slaapkamer krijgen en onze zoon zou dan twee kleinere kamers hebben. Zijn eigen slaapkamer en de voormalige slaapkamer van zijn zusje als speelkamer. Dit vond ik op zich een goed idee. Maar omdat ik inmiddels stekeblind was geworden moest ik er wel even over nadenken. Doordat ik niets kan zien vind ik verandering lastig. Voor mij zijn vaste plekken belangrijk. Ook had ik nog een beeld bij de kamers van de kinderen. Ik vond het moeilijk om dit beeld los te moeten laten. Na even nadenken besloot ik toch om het te doen. We bespraken het plan met onze kinderen. Zij waren heel blij. Ik weet nog dat we bij de bouwmarkt stonden om gordijnen voor de slaapkamers van de kinderen uit te zoeken. Terwijl mijn man druk met de kinderen aan het kijken was vocht ik tegen mijn tranen. Ik vond het ineens zo moeilijk dat ik dit niet meer kon zien. Dit overviel me totaal. Ik riep mijn man en in een hoekje van de winkel besprak ik dit met hem. Ik wilde niet dat de kinderen en de andere mensen me in de bouwmarkt zouden zien huilen. We riepen de kinderen en stelden voor om buiten bij een kraampje wat lekkers te gaan eten. Of het nou een oliebol, vis of ijs was weet ik niet meer. Tijdens het eten vertelde ik aan de kinderen dat ik het moeilijk vond dat ik niet meer kon zien wat ze gingen kopen en of ze mij dat wilden vertellen. Eenmaal in de winkel pakte mijn dochter mijn hand en vertelde dat ze heel graag roze gordijnen wilde. Ze liet me de stoffen voelen en vertelde hoe het gordijn eruit zag. Nadat ze haar keuze had gemaakt nam haar broer het over. Ook hij liet me de stoffen voelen en vertelde hoe de gordijnen eruit zagen waar tussen hij twijfelde. Zo waardevol. Na de verhuizing van onze slaapkamers had ik bij allemaal een beeld. Ook is het een gewoonte geworden dat ik tijdens het winkelen aan spullen mag voelen en dat mijn kinderen of man vertellen hoe iets eruit ziet. Een keer tijdens het winkelen kwam een verkoopster heel boos naar ons toe en riep of ik van de spullen af kon blijven. De kinderen riepen in koor: Mamma is stekeblind. Wij kijken met onze ogen. Mamma kan dit niet. Dus zij mag met haar handen kijken. Hier had de verkoopster niets tegen in te brengen.
Er gingen weer een paar jaar voorbij. Zonder verbouwing. Tot de dag waarop onze zoon beneden kwam en zei: Mam, pappa denkt dat jij het niet goed vindt. Maar ik wil heel graag de muur tussen mijn twee kamers uit en van mijn twee kleine kamers een grote kamer maken. Dit moest ik even verwerken. Hij zei dat hij dan veel meer ruimte had om met vrienden te chillen. Dat vond ik een goed punt. Ook had hij dan veel meer ruimte om huiswerk te maken. Dat vond ik nog een beter punt. Als ik over een paar jaar ga studeren hoef ik ook niet op kamers zei hij. Met zo’n grote kamer is dat niet nodig. Het beste punt. Dat ging recht in mijn moederhart. Ik was om. Mijn zoon is echt een kei in onderhandelen. Blij liep hij naar zijn vader om hem het goede nieuws te vertellen. Een beetje beduusd kwam mijn man de kamer in lopen met de woorden: Ik dacht dat jij het nooit goed zou vinden. We bespraken de plannen. De muur ging er uit. Er zouden meer stopcontacten komen. Een deur zou dichtgemaakt worden en zo waren er nog meer plannen. Kortom een hele verbouwing. Terwijl wij op internet op zoek gingen naar klusbedrijven, ging onze zoon op zoek naar de hamer. Gelukkig konden we hem nog net op tijd tegenhouden voordat hij heel ambitieus de muur er uit ging rammen. Gelukkig vonden we via via een paar handige mannen met een klusbedrijf. Ze kwamen de kamers bekijken en stelden zichzelf voor met de legendarische woorden: Wij zijn Dennis en Dennis en een stuk handiger dan buurman en buurman. Vanaf dat moment wist ik zeker dat zij wat mij betreft de klus mochten doen. Een paar maanden later was het zover. De verbouwing verliep goed. Dennis en Dennis bleken ook heel handig in het omgaan met mijn handicap. Ze vertelden wat ze gingen doen en wanneer het bijvoorbeeld voor mij niet veilig was om de trap te gebruiken. Heel prettig en veilig dus. Tijdens de verbouwing kampeerden mijn man en ik in de woonkamer. Zodat onze zoon op onze slaapkamer op zolder huiswerk kon maken en slapen. De eerste nacht dat we in de woonkamer sliepen riep mijn man enthousiast: Best gezellig zo, kamperen in ons eigen huis. Dat vonden onze honden ook. De eerste nacht werd ik wakker omdat er een hondje op mijn hoofd lag. Een volgende nacht werd ik wakker op de grond naast mijn matrasje. Toen ik weer op het matrasje probeerde te kruipen bleek daar een hond te slapen. Ik probeerde hem van het matrasje af te duwen. Maar er was geen beweging in te krijgen. Omdat je geen slapende honden wakker moet maken en de rest van mijn gezin ook niet besloot ik maar op de bank verder te gaan slapen. Toen de verbouwing af was was onze zoon heel blij met zijn kamer. Wij ook. En blij dat we weer in ons eigen bed konden slapen. Dat ook.
Ik was wel weer klaar met verbouwen. Tot de dag waarop mijn man aangaf dat het wel eens tijd werd voor een andere keuken. Ik zuchtte eens diep en sputterde nog wat tegen. Tot ik zelf ook inzag dat het tijd was voor een nieuwe keuken. we gingen bij wat keukenzaken inspiratie op doen. Mijn man omschreef de verschillende opties en liet me van alles voelen. Ik werd steeds enthousiaster. Uiteindelijk maakten we een keuze. Een aantal maanden later was het zover. De keuken werd geleverd. Om ruimte te maken verplaatsten we de eetkamertafel. Vanaf dat moment begon voor mij het kamperen opnieuw omdat ik me lastig kon oriënteren. Na het weekend zou de keuken geplaatst worden. In het weekend zou mijn man met twee handige vrienden de oude keuken er uit halen. Weer stond onze zoon klaar met de hamer. Hij vond het ook dit keer zo jammer dat het slopen weer met beleid moest. Die vrijdag hoorde ik mijn man al met gereedschap in de weer. Toen ik vroeg wat hij deed vertelde hij dat hij heel voorzichtig vast wat voorbereidingen trof. Toen ik die middag wat te drinken wilde pakken belandde ik in een soort gat. Mijn dochter schoot me te hulp. Ze legde uit dat pappa daar al een kastje had weggehaald. Omdat de tegels niet doorliepen onder de keuken was de vloer daar lager. Mijn dochter installeerde me op de bank en bracht me wat drinken. Ze bood aan om me tijdens de verbouwing te helpen. Zo lief. Nadat mijn man weer thuis was gekomen en van onze dochter hoorde wat er gebeurd was besloot hij de keuken met spullen te blokkeren. Hij liet het me voelen met de woorden: Wel zo veilig voor de honden en mijn stekeblinde vrouw. We moesten lachen. Ik was trots op hem dat hij zelf dat keukenkastje had afgebroken. Hij liet me voelen wat hij allemaal nog meer had gesloopt. Hij was al veel verder dan ik dacht. Ik was wel blij dat hij de elektra overliet aan onze handige vrienden.
Ook deze verbouwing had iets van een vakantie. Omdat we niet konden koken aten we heel internationaal. Zo aten we Italiaans, Chinees, Amerikaans, Frans en Vlaams. Het moment dat er voor het eerst gekookt kon worden in onze keuken vergeet ik nooit meer. Eindelijk eten we weer eens gezond zeiden onze pubers. Nooit gedacht dat ik hen dit nog eens zou horen zeggen.
Mijn man en ik kijken graag naar het programma Kopen zonder kijken. Mijn man zegt dat als we ooit gaan verhuizen dat hij ons dan opgeeft voor dit programma. Uit solidariteit met mij. Dan ziet hij ook niet wat we kopen. Gelukkig gaan we nog lang niet verhuizen. En er hoeft ook niets meer verbouwd te worden. We zijn heel gelukkig in ons paleisje. Alhoewel. Nu ik er zo over nadenk maakt een paar torens bovenop het dak van de zolder het plaatje helemaal compleet. Als mijn man klaar is met werken ga ik dit gelijk met hem bespreken.
Marjolein