Kijken met gehoor en op gevoel
april 2021
Pas hoorde ik het woord tandempiloot. Misschien is het een heel bekend woord, maar ik kende het niet en de autocorrectie ook niet. Zelf noem ik dit een bestuurder van een tandem. Tandempiloot vind ik veel leuker. Het klinkt ook veel avontuurlijker en mijn man is dus al jaren mijn tandempiloot. Dat heeft wel iets spannends en we hebben samen al veel mooie reizen gemaakt.
Terwijl ik dit typ denk ik aan mijn koorgenootje. We hadden net opgetreden met ons koor toen we in gesprek raakten over de tandem. Ze vroeg of ik het leuk zou vinden om een keer samen met haar op de tandem te fietsen. Dit vond ik een heel leuk idee. Ze vroeg heel serieus: Ga jij dan voorop de tandem of ik? Ik schoot in de lach en reageerde: Dat hangt ervan af. Wil je een spannende of veilige rit? We keken elkaar aan en zagen het voor ons. We kregen de slappe lach en konden niet meer stoppen met lachen. Er begon een band te spelen en het publiek werd stil. Het kostte ons de grootste moeite om onze lach in te houden en dat lukte ook niet helemaal. Tot iemand boos vroeg of we stil wilden zijn. Mijn koorgenootje legde me later uit dat ze ook wel eens een tandem had gezien waarbij de bestuurder achterop zat omdat je daar kan sturen. Bij mijn tandem zit het stuur dat het doet voorop en is het dus het veiligst als de bestuurder, de tandempiloot dus, voorop zit.
Over piloten gesproken. Bij Wie is de mol was een opdracht met zweefvliegtuigen. Charlotte en Rocky gingen allebei in een zweefvliegtuig die bestuurd werd door een piloot. Of misschien noem je dit bij zweefvliegen wel weer anders. Tijdens de opdracht werden er met de zweefvliegtuigen allemaal stunts gedaan. Zo werden er loopings gemaakt en vielen de zweefvliegtuigen een stuk naar beneden. Ondertussen moesten Charlotte en Rocky blijven communiceren met hun medekandidaten en meehelpen met de opdracht. De audiodescriptie was zo goed dat ik de stunts voor me zag en met kriebels in mijn buik en misselijk op de bank zat. Ik deed mijn handen voor mijn ogen. Toen ik dat deed dacht ik aan het advies dat mijn zoon me een keer had gegeven. We zaten samen in de bios en keken naar een spannende en bloederige film. Althans ik vond het spannend. Mijn zoon niet. Ook toen was de audiodescriptie zo goed dat ik het voor me zag en mijn handen voor mijn prothese ogen deed. Na de film zei mijn zoon: Het heeft echt geen zin als je je handen voor je ogen doet. Je ziet toch al niks. Als je de film te spannend vindt is het handiger om je oortjes uit te doen. Dan hoor je de audiodescriptie niet meer. Dat werkt in jouw geval beter als je niet durft te kijken. Een goed advies van hem.
Ik was heel blij dat Wie is de mol ook dit seizoen audiodescriptie had en ik samen met mijn gezin kon kijken. Dat de kandidaten op een verlaten terrein zelf een vrachtwagen mochten besturen en bordjes om mochten rijden vonden mijn dochter en ik de leukste opdracht. Dit leek ons ook wel wat om te doen.
Ook super fijn dat dit jaar The Passion op NPO Radio 2 weer werd voorzien van audiodescriptie door Wouter van der Goes en zijn team. Super leuk dat ik weer bij Wout2day mocht vertellen over The Passion met audiodescriptie. Wouter zei dat ons gesprek ook al een mooie jaarlijkse traditie aan het worden is. Ik sluit me graag bij zijn woorden aan. Een paar dagen later zat ik samen met mijn gezin op onze nieuwe tweedehands hoekbank naar The Passion te kijken. Tv aan en NPO Radio 2 via mijn AirPods. Het was prachtig en indrukwekkend. Ik zat er helemaal in en zag alles voor me. Onbeschrijfelijk mooi dat Wouter ook dit jaar mijn ogen en de ogen van andere blinde en slechtziende mensen wilde zijn en dat ik samen met mijn man, onze zoon en dochter naar The Passion kan kijken.
Het is zo waardevol om te weten wat er te zien is. Mijn dochter had een streetdance optreden. Thuis had ze in haar eentje al een beetje de dans voorgedaan. Zodat ik aan haar kon voelen en er een beetje een beeld bij had wat ze ging doen. Er traden veel meer groepen op en er was veel publiek. Het was voor de Corona crisis en lijkt al weer heel lang geleden. Het was zo druk dat we als familie niet bij elkaar konden zitten en allemaal apart een plaatsje moesten zoeken. Nadat mijn man voor mij een plek had gevonden ging hij zelf op zoek naar een plek. Het werd drukker en drukker en ik besefte me dat er nu niemand was die mij kon vertellen wat er ging gebeuren en hoe mijn dochter het deed. Ik hield me groot en vocht tegen mijn tranen. Dit lukte aardig tot ik iemand ergens achter me hoorde zeggen: Wat zielig voor die mevrouw. Ze is blind en ziet straks helemaal Nieks van de voorstelling. Toen brak ik en kwamen de tranen. Deze woorden kwamen zo hard bij me binnen en waren zo confronterend. Snel probeerde ik mijn tranen weg te vegen. Een mevrouw naast me vroeg of ze me kon helpen en of ik het fijn vond als ze ging proberen om voor mij de voorstelling te beschrijven. Dit vond ik zo fijn en zo lief van haar. Ik vertelde haar hoe mijn dochter eruit zag. De voorstelling begon en ze vertelde wat zij zag. Ik zag het voor me. Ze zag mijn dochter en zei: Wat een prachtig meisje. Ze omschreef de dans van mijn dochter en haar groep zo goed mogelijk. Een uitdaging want ze dansten heel snel. Dit was voor mij zo waardevol en ook al had de mevrouw van te voren gezegd dat ze geen ervaring had in het omschrijven van wat ze ziet deed ze het geweldig. Haar zoon sloot de voorstelling af. Hij speelde saxofoon. Dit kon ik hoeren. Ik complimenteerde haar met het prachtige saxofoonspel van haar zoon. We lachten naar elkaar en waren allebei super trotse moeders en ik voelde me heel gelukkig midden in de drukte.
Dat Harvey en Igor heel goede geleidehonden zijn is bekend. Mario heeft geen opleiding gevolgd en geen officiële functie. Hij is ook slim en een goede hulp. Igor was aan het drinken uit een lege waterbak. Ik wilde even snel mijn broodje opeten en daarna de waterbak vullen. Mario dacht hier anders over. Hij ging voor me staan en blafte een keer tegen mij. Een heel beschaafd blafje. Ik vroeg wat er was. Mario liep voor me uit naar de keuken en wees me Igor en de lege bak aan. Nadat ik de bak had gevuld en Igor aan het drinken was liep Mario weg en plofte tevreden naast Harvey op zijn kussen. Dit had hij maar mooi gefixt als grote broer.
Een andere keer riep ik Igor bij me. Meestal komt hij dan wel. Deze keer niet. De tuindeuren stonden open en ik verdacht Igor er van dat hij iets ondeugends aan het doen was. Ik vroeg Mario of hij Igor wilde zoeken. Mario rende naar buiten. Ik hoorde hem boos blaffen Zo van: Je moet wel luisteren als vrouwtje je roept. Igor wist in ieder geval niet hoe snel hij zich moest melden bij mij. Ik bedankte Mario voor zijn hulp. Ik voelde aan Igor. Zijn poten en snuit zaten onder het zand.
Weer een andere keer vroeg ik me af waar Harvey was. Omdat ik onze pensionado niet wilde storen wilde ik hem niet roepen. Ik vroeg Mario of hij wist waar Harvey was. Mario liep de kamer rond om vervolgens ergens stil te gaan staan. Hij blafte zachtjes. Toen ik bij hem was voelde ik voorzichtig voor Mario op de grond. Daar lag Harvey heerlijk te slapen. Ik gaf Mario een dikke knuffel en zei tegen hem dat hij onze super knappe bonus hulphond is.
Wat ook heel fijn is is dat ik nu zelfstandig kan stemmen. Toen ik nog slechtziend was heb ik een keer geprobeerd zelfstandig te stemmen. Met een loep. Ik kroop zowat in het stembiljet. Ik deed heel erg mijn best. Ondanks de loep bleven voor mij de letters te klein en het stembiljet te onoverzichtelijk en moest ik toch weer mijn man vragen om voor mij te stemmen.
Een tijdje geleden hoorde ik over een stem mal voor blinden en slechtzienden. Ik wist niet zo goed wat ik me hierbij moest voorstellen. Ik vond het wel interessant. Al bedacht ik me ook dat mijn man altijd voor mij stemt en dat dat al jaren goed gaat. Sinds die mislukte poging met mijn loep in het stemhokje had ik me erbij neergelegd dat ik nooit zelfstandig zou kunnen stemmen. Helemaal nadat ik blind was geworden.
Nadat ik hoorde dat mijn gemeente een stem mal had aangeschaft, besloot ik me te verdiepen in hoe dezecwerkt. Met de sound box en koptelefoon kan je de kandidatenlijst beluisteren. Door middel van braille en grote cijfers op de stem mal kan je de partijen op het stembiljet vinden en je kan voelen waar de kandidaat van je keuze staat.
Dit wilde ik wel proberen. Ik ging voor mezelf en voor mijn schoonouders stemmen. Op weg naar het stembureau was ik zenuwachtig en hoopte dat het me echt ging lukken. Op het stembureau werd ik goed begeleid. De stem mal werd voor me neergelegd en ik kon beginnen. Eerst luisterde ik naar de informatie op de Sound box. Daarna was het tijd om de stem mal te gebruiken. Een beetje onwennig bevoelde ik de stem mal. Al snel lukte het me om het rondje van mijn keuze te vinden en rood te kleuren. Mijn geleidehond Igor keek heel discreet een andere kant op. Zijn vrouwtje heeft tenslotte stemgeheim. Ik stemde ook voor mijn schoonouders. Zo bijzonder dat ik altijd iemand anders moest vragen om voor mij te stemmen en dat ik nu voor hen kon stemmen. Het ging me steeds makkelijker af. In Mijn woonplaats werd ook een referendum over het afvalbeleid gehouden. Hier was ook een stem mal voor. Ook dit ging me goed af. De stembiljetten in de stembus doen was ook een uitdaging. Uiteindelijk vond ik de gleuf.
Blij liepen Igor en ik naar huis. Eenmaal op de bank kwam het besef dat ik echt zelfstandig gestemd heb. Voor het eerst in mijn leven. Toen ik met mijn loep in het stemhokje stond en het niet lukte, had ik dit nooit kunnen bedenken. Geweldig dat ik nu kan stemmen met gevoel.
Marjolein
Pracht en praal en paleis perikelen
maart 2021
Laatst schreef ik dat we heel gelukkig zijn in ons paleisje. Ik vermoed dat onze ketel dit verhaal ook heeft gelezen en toen dacht: Wat hartverwarmend, dan kan ik er wel mee ophouden. We ontdekten dat onze verwarming het niet meer deed en dat we geen warm water meer hadden. Mijn man drukte eens op de resetknop van de ketel en vulde het water bij. Na een kwartier gebeurde er nog niets. Mijn man drukte nog maar eens op de resetknop, maar helaas reageerde de ketel niet. Op vrijdag kwam er een monteur langs. Al snel concludeerde hij dat onze ketel het echt niet meer ging doen en dat het ook wel een oude ketel was. Wij vroegen of hij de ketel kon vervangen. Dat kon. Op dinsdagmorgen was de eerste mogelijkheid. Dus zaten we een lang weekend zonder verwarming en warm water. En het vroor buiten. Mijn zoon ging heel dapper onder de douche. Die dus heel koud was. Rillend kwam hij niet veel later beneden. Snel maakte ik een lekker warm kopje thee voor hem. Ons paleisje veranderde langzaam in het ijspaleis uit Frozen. Terwijl ik op zoek ging naar dekens zong ik zachtjes: Laat het los, laat het gaan. Gelukkig konden we van mijn zwager een elektrisch kacheltje lenen. Op zolder vonden we er nog twee uit de tijd van onze kampeervakanties. Die avond op de bank onder de deken en met de kacheltjes aan had het ook wel iets van kamperen. Ik dacht terug aan gezellige avonden in de voortent op de camping. Mooie herinneringen. Ik zag ons weer terugkomen met onze kleine kinderen na het discozwemmen. Bibberend in hun badjasjes voor de kacheltjes en met een warme beker melk.
Net als op de camping moesten we nu ook een stukje lopen om te douchen. We konden gelukkig bij mijn zus terecht en besloten met de auto te gaan met de verwarming aan. Dinsdagmorgen werd de nieuwe ketel geplaatst. De verwarming en warm water waardeer ik nu nog meer. Mijn man en ik slapen op zolder. Die nacht werd ik wakker van een raar geluid. Ik ging bij de kinderen en de honden kijken of alles goed was. Dit was gelukkig het geval. Weer een tijdje in bed hoorde ik het geluid weer. Ik ging op onderzoek uit wat dat nou toch was. Ik kwam er niet achter. Een tijdje later hoorde ik het geluid weer en viel het kwartje. De nieuwe ketel maakte dit geluid soms. Een heel ander geluid dan onze vorige ketel maakte. Uit solidariteit met onze oude ketel hield de accu van onze auto er die week ook mee op en moest ook vervangen worden.
Een paar weken daarvoor hadden we een nieuwe tweedehands bank gekocht. Via marktplaats. Dus tweedehands, maar voor ons nieuw. Een grote hoekbank. Mijn dochter kwam er al snel achter dat de bank een groot nadeel had: Hij zit zo lekker dat je er altijd op wilt blijven zitten. Ik moest gelijk denken aan een reclame uit de tijd toen ik ongeveer net zo oud was als mijn dochter. Geen idee waar deze reclame voor was. In het reclamespotje ging iemand op een stapel telefoonboeken staan om een lamp te vervangen. Voor de jongere lezers een telefoonboek is een soort Google van papier. Waarin je telefoonnummers kon opzoeken. Nadat diegene, volgens mij een vrouw, de lamp had vervangen sprong ze van de stapel telefoonboeken op de bank. Ze plofte neer op een super zachte bank. Telkens als mijn moeder en ik die bank zagen riepen we in koor: Die bank wil ik ook. Ik ben naar die bank blijven zoeken. Helaas heb ik hem nooit gevonden. Onze nieuwe tweedehands hoekbank komt er dicht bij in de buurt. Bijzonder dat ik nu die zachte zit ervaring met mijn dochter kan delen. Mijn moeder mag er natuurlijk ook bij. De bank is zo groot dat we nu ook makkelijk op anderhalve meter afstand kunnen zitten. Nu alleen nog op zoek naar telefoonboeken om vanaf te springen op de bank.
De mannen wilden al langer een nieuwe tv. Ik vond dat niet zo nodig. De oude deed het toch nog? Nu vonden ze dat bij zo’n grote bank onze tv wel echt heel klein was. Toen mijn dochter hoorde dat we deze tv al hadden gekocht voor haar geboorte vond ze de tv wel heel oud en dat hij nodig aan vervanging toe was. Mijn man ging op internet op onderzoek uit. Hij vroeg mij of ik ook nog wensen had wat de nieuwe tv betrof. Ik vond goed geluid belangrijk. Verder maakte het me niet zoveel uit. Als hij maar niet te duur was. De tv werd besteld. Een paar dagen later werd de tv bezorgd. Blij begonnen de heren hem uit de doos te halen en te installeren. Trots liet mijn zoon me voelen hoe groot onze nieuwe tv was. Wat een bakbeest. Als ik had kunnen zien was deze tv er nooit in gekomen. Ach ja, Mijn man en kinderen mogen ook wel eens een voordeel hebben van mijn handicap. Igor is ook heel blij met de grote tv. Nu kan hij zijn favoriete honden- en kattenfilmpjes nog veel beter zien.
Mijn moeder zei dat we wel een feestje konden geven om te vieren dat we zulke mooie en goede aankopen hadden gedaan: Een keuken, een bank, een tv, een ketel en een accu voor de auto. Dit vond ik een leuk idee. Ik vind dat je alles wat je kan vieren ook moet vieren. Helaas is het geld op. Super fijn dat je nu maar een gast per dag mag uitnodigen. Dan zijn de kosten voor het feestje nog te overzien.
Onze wasmachine had zich vast gerealiseerd dat hij nog veel ouder was dan onze oude tv. Hij besloot te gaan protesteren. Tijdens het wassen begon hij onverwacht heel dramatisch te piepen. Wel sympathiek van hem. Hij had ook wild met zijn lampjes kunnen gaan knipperen, maar dan had ik niets meegekregen van zijn protest. Nu kon ik tenminste gaan stressen en me afvragen wat ik moest doen. Ook de timing was goed gekozen. We hebben nu niet zoveel te doen. Best saai soms. Onze wasmachine maakte het leven spannend door op verschillende momenten te gaan piepen. De ene keer bij het ene wasprogramma, de andere keer tijdens het andere wasprogramma. Soms waste hij ook zonder te piepen. Elke wasbeurt bleef het een verrassing wat hij ging doen. Zomaar een nieuwe wasmachine bestellen is voor mij geen optie. Ik kan lang niet alle wasmachines bedienen. Ik moet hier echt voor naar de winkel om aan de knopjes te voelen of de wasmachine blind te bedienen is. Want anders kan een kind de was doen en deze stekeblinde niet. Ik heb een goed gesprek gehouden met onze wasmachine. Althans ik sprak en hij luisterde. Ik ga nu niet opschrijven dat hij het nu weer gewoon lijkt te doen. Anders trakteert hij mij tijdens de volgende wasbeurt vast weer op een piep concert.
Op een middag hoorde ik geknal komen uit de woonkamer. Gelukkig in combinatie met gelach van onze pubers. Dit stelde me enigszins gerust. Ik vroeg wat ze aan het doen waren. Mijn dochter reageerde: Mogen we dat zeggen als we klaar zijn? Als we nu zeggen wat we aan het doen zijn mogen we het misschien niet meer afmaken. Dit vond ik zo’n mooie en eerlijke reactie dat ik besloot dat dit goed was. De dolle drie: Harvey, Mario en Igor stonden er vrolijk bij te kwispelen. Ze houden niet van geknal, maar deze knallen vonden ze wel heel leuk. Na afloop vertelde mijn dochter wat ze deden. In postpakketten zitten zakken met lucht om de inhoud te beschermen. Het is eigenlijk groot bubbeltjesplastic. Die bubbeltjes kan je zo lekker met je vingers laten knappen. De zakken met lucht legden ze op de grond en daar gingen ze met hun voeten op staan. Dat geeft een mooie knal. De dolle drie pleit er nu voor om voortaan tijdens oud en nieuw het vuurwerk te vervangen door deze knal zakken. Voor wie dit nog te eng vindt mag bubbeltjesplastic ook.
Marjolein
Wandelavonturen en andere verhalen
februari 2021
Igor en ik zaten achterin de taxi op weg naar mijn beste vriendin en Igors verloofde Sientje. Igor zat lekker naar buiten te kijken. Ik vroeg me af waar ik mijn mondkapje had gelaten. Ik zocht gestresst in mijn tas, maar kon hem nergens vinden. Tot ik me realiseerde dat ik hem natuurlijk ophad. Bij mijn vriendin aangekomen was Igor niet meer te houden. Hij piepte van pure blijdschap. Ook Sientje was blij om hem te zien. Mijn vriendin en ik hadden veel bij te praten en onze honden gingen spelen. Op een onbewaakt moment stond de deur even open. De geliefden besloten er heel romantisch samen vandoor te gaan. Sientje liet Igor de buurt zien. Gelukkig vond het neefje van mijn vriendin de twee tortelduifjes snel terug en liepen ze vrolijk met hem mee naar het huis van mijn vriendin. Die middag mocht ik met haar neefje mee op de skelter. Ik zat in de aanhanger. Hij bleek een goede chauffeur en vertelde me precies wat er gebeurde. Ik vond het spannend. Gelukkig liep zijn zus bij mij in de buurt. Wanneer we door een bocht gingen, hing de aanhanger scheef. Voor mij een echte attractie. Na afloop van het ritje concludeerden de neef en nicht van mijn vriendin dat ik net zo hard kan gillen als hun tante.
Na een gezellige en dus ook spannende dag werden Igor en ik weer opgehaald. De dag was veel te snel voorbij. Eenmaal op de achterbank van de taxi viel Igor al snel in diepe slaap. Hij begon te dromen. Vast over alle avonturen die hij samen met zijn Sientje had beleefd. Zijn poten gingen heen en weer. Alsof hij hard aan het rennen was. En hij blafte in zijn slaap. De taxichauffeur en ik moesten lachen. Na een rit van anderhalf uur waren we bij mij thuis. Normaal gesproken zou ik geen slapende honden wakker maken. Omdat ik Igor moeilijk in de taxi achter kon laten besloot ik dit keer een uitzondering op die regel te maken. De chauffeur keek naar Igor en raadde me aan om hem niet te laten werken. Omdat Igor zijn ogen nog half dicht had. Dat leek hem niet zo handig voor een blindengeleidehond. Eenmaal thuis begroette Igor iedereen en plofte daarna tevreden op zijn kussen. Ik plofte op de bank en genoot na van de gezellige dag.
Ook tijdens onze wandelingen maken Igor en ik bijzondere situaties mee. Zo liep ik op een koude morgen in de herfst samen met Igor in zijn werkpak naar de uitlaatplaats. Bij Igor bekend onder de naam speelplek. Bij de speelplek aangekomen deed ik bij Igor zijn werkpak uit en mocht hij lekker snuffelen. Ik liep verder met de taststok. Na een tijdje hoorde ik een mevrouw lachend opspringen. Ze vertelde me dat ik een goede timing had. Even daarvoor zat ze languit op het pad om een foto te maken van de opkomende zon die op de bevroren herfstbladeren scheen. Ze zei dat dit echt zo betoverend mooi was. Ik zag het voor me. Zo mooi. Terwijl ze de foto maakte was ze heel geconcentreerd en ze zat dus op het pad om de foto’ vanuit de juiste positie te kunnen maken. Ze zei dat als ik iets eerder was geweest dat ik me dan vast had afgevraagd wat daar nou toch op de grond lag. We moesten lachen.
Regelmatig komen Igor en ik een mevrouw tegen. De mevrouw en ik zeggen elkaar altijd gedag. Aan het geluid te horen rijdt ze in een scootmobiel. Op een middag kwamen we elkaar weer tegen en stelde ze zich voor. Ze noemde haar naam en de naam van haar hond. Ze vertelde dat ze in een scootmobiel rijdt omdat ze geen onderbenen meer heeft. Enthousiast riep ik: O wat leuk. Ik ben Marjolein en dit is Igor. Ik heb mijn ogen niet meer en daarom loop ik met een geleidehond en stok. Ze bewonderde Igor en mijn prothese ogen. Ze zei dat het zo leuk is dat we allebei op onze eigen manier onze hond uitlaten. Mooi gezegd en zo waar. Het is altijd leuk als we elkaar tegen komen.
Tijdens het werken met Igor hoorde ik onze buurjongen van vier roepen: Kijk, daar is de hond van de buurman. Zijn moeder zei dat het ook de hond van de buurvrouw is. Nee, zei de buurjongen stellig, het is de hond van de buurman. Ja ook, zei zijn moeder, maar de buurvrouw loopt nu toch met de hond. Ja, zei de buurjongen, de buurvrouw loopt nu met de hond van de buurman. Ik liep lachend verder en besloot dit te onthouden voor als het regent. Dan mag mijn man zijn hond uitlaten.
Op een middag zou het gaan regenen. Als het hard regent en waait kan ik me moeilijker oriënteren. Mijn man keek naar buiten en zei dat het droog was en ik dus prima met Igor kon gaan lopen. Bij de speelplek aangekomen deed ik bij Igor zijn werkpak uit. We liepen rustig verder. Tot het opeens begon te regenen. Het ging zo hard dat het leek alsof er een douch werd aangezet. Ik deed bij Igor zijn werkpak aan en zei dat we naar huis gingen. Na een tijdje had ik geen idee meer waar we waren. Igor wel en zo kwamen we gelukkig veilig thuis. Drijfnat, dat wel. Mijn man deed de deur voor ons open en zei: Nu regent het wel. Hij pakte een handdoek en ging Igor afdrogen. Daarna kreeg ik een handdoek en droge kleren.
Een andere keer kwamen Igor en ik bij de speelplek aan. Ik hoorde een raar geluid van een grote auto of zo. Ik deed bij Igor zijn werkpak uit en aarzelde wat ik moest doen. Ik riep of iemand wist wat er aan de hand was. Er kwam een meneer op me af die vertelde dat ze met werkzaamheden bezig waren en dat er midden op het pad een grote tractor met aanhanger stond. Hij bood aan om me te helpen en leidde Igor en mij langs het gevaarte. Een spannende route over omgewoelde aarde en door struikjes. Op een veilig punt aangekomen vroeg de man of het nu weer zelf ging lukken. Ik bedankte hem en zei dat we het nu wel weer verder gingen redden. Igor en ik liepen vrolijk verder. Na een tijdje keerden we om en liepen we terug. De tractor bleek er nog te staan. Igor begon zachtjes te piepen alsof hij zeggen wilde: Ik kan veel, maar hier krijg ik je nooit veilig langs. Zo lief en hij had niet eens zijn werkpak aan. Ik zei tegen hem dat als het lang ging duren dat ik dan een andere route ging verzinnen, maar dat ik hoopte dat die lieve menneer van net ons weer zou komen redden. Ik hoorde een lachende stem zeggen: Die lieve meneer van net is even aan de telefoon. Deze lieve meneer wil jullie ook wel redden. Ik lachte en volgde zijn aanwijzingen op. De route was deze keer nog spannender. Nadat we een vertrouwde en veilige plek hadden bereikt bedankte ik de lieve meneer voor zijn hulp. Hij zei dat hij Igor en mij heel stoer vond. Ik deed bij Igor zijn werkpak aan en we liepen naar huis. Ik was trots op ons. Igor ook. Hij had zijn staart nog hoger in de lucht dan anders.
Tijdens een mooie dag besloot ik verder te lopen. Igor was lekker aan het snuffelen en ik liep met de stok. Ik had niet in de gaten dat ik sneller liep dan anders. Tot ik ineens auto’s hoorde en ik op een weg bleek te zijn beland. Ook al had Igor zijn werkpak niet aan, hij trok me snel aan de kant van de weg. Een tijdje geleden zou ik in paniek zijn geraakt. Nu bleef ik heel rustig. Samen met Igor en de stok zocht ik een herkenningspunt zodat ik weer wist waar we waren. Gelukkig kwam ik iemand tegen aan wie ik de weg kon vragen. De mevrouw hielp ons op de goede weg en vol goede moed liepen Igor en ik verder. Omdat ik na een tijdje twijfelde of we nog goed liepen, besloot ik de navigatie op mijn telefoon aan te zetten. Die deed het niet. Bleek dat ik geen internet had. Ik dacht aan alles wat ik tijdens de mobiliteitslessen had geleerd en uiteindeljk kwamen we weer thuis. Wat was ik trots op ons.
Ik vind het zo leuk als kinderen roepen dat ik zo’n mooie en lieve hond heb. Dat is Igor ook en hij gaat er dan extra trots bij lopen. Wat ik ook zo leuk vind is dat elke hond zijn eigen persoonlijkheid heeft en ook zijn eigen hobby’s. Zo kijkt Igor graag naar honden en katten filmpjes op tv. Soms kijken zijn broers Harvey en Mario ook even mee, maar die houden het nooit zo lang vol. Igor leeft zich helemaal in. Als er een hond uit beeld loopt gaat Igor achter de tv kijken waar de hond gebleven is. Tijdens een filmpje van spelende honden springt Igor vrolijk mee. Tijdens het beeldbellen met mijn moeder stond Igor te kwispelen en had hij zijn neus tegen het scherm gedrukt. Met Igor, Harvey en Mario wordt het nooit saai.
Samen met Igor op pad is een groot avontuur
Marjolein
Klussen en kopen zonder kijken
januari 2021
Tijdens de zwangerschap van ons eerste kindje besloten mijn man en ik ons huis te verbouwen. Althans we besloten dit te laten doen. Mijn man heeft veel kwaliteiten. Maar klussen hoort hier niet bij. Gelukkig weet hij dit van zichzelf. Dus ik hoefde niet te vrezen voor het programma Help mijn man is klusser. Al hadden ze dat programma ook net zo goed Help mijn vrouw is klusser kunnen noemen. Want ik bak er ook niks van. We lieten de zolder en de badkamer verbouwen en we waren blij met het eindresultaat.
Tijdens de zwangerschap van ons tweede kindje vonden we het weer tijd voor een verbouwing. Dit keer werd er een stuk aan de woonkamer aangebouwd. Ik hoor mijn moeder nog lachend zeggen: Tegen de tijd dat jullie jullie tiende kindje verwachten laten jullie een paar torens bovenop het dak van de zolder bouwen. We zijn heel dankbaar voor en heel blij met onze twee kinderen. En nadat de woonkamer af was waren we ook wel klaar met verbouwen.
Er gingen jaren voorbij. Mooie jaren. Zonder verbouwing. Op een dag stelde mijn man voor om van slaapkamers te wisselen. Dan zouden wij naar zolder verhuizen. Onze dochter zou onze oude slaapkamer krijgen en onze zoon zou dan twee kleinere kamers hebben. Zijn eigen slaapkamer en de voormalige slaapkamer van zijn zusje als speelkamer. Dit vond ik op zich een goed idee. Maar omdat ik inmiddels stekeblind was geworden moest ik er wel even over nadenken. Doordat ik niets kan zien vind ik verandering lastig. Voor mij zijn vaste plekken belangrijk. Ook had ik nog een beeld bij de kamers van de kinderen. Ik vond het moeilijk om dit beeld los te moeten laten. Na even nadenken besloot ik toch om het te doen. We bespraken het plan met onze kinderen. Zij waren heel blij. Ik weet nog dat we bij de bouwmarkt stonden om gordijnen voor de slaapkamers van de kinderen uit te zoeken. Terwijl mijn man druk met de kinderen aan het kijken was vocht ik tegen mijn tranen. Ik vond het ineens zo moeilijk dat ik dit niet meer kon zien. Dit overviel me totaal. Ik riep mijn man en in een hoekje van de winkel besprak ik dit met hem. Ik wilde niet dat de kinderen en de andere mensen me in de bouwmarkt zouden zien huilen. We riepen de kinderen en stelden voor om buiten bij een kraampje wat lekkers te gaan eten. Of het nou een oliebol, vis of ijs was weet ik niet meer. Tijdens het eten vertelde ik aan de kinderen dat ik het moeilijk vond dat ik niet meer kon zien wat ze gingen kopen en of ze mij dat wilden vertellen. Eenmaal in de winkel pakte mijn dochter mijn hand en vertelde dat ze heel graag roze gordijnen wilde. Ze liet me de stoffen voelen en vertelde hoe het gordijn eruit zag. Nadat ze haar keuze had gemaakt nam haar broer het over. Ook hij liet me de stoffen voelen en vertelde hoe de gordijnen eruit zagen waar tussen hij twijfelde. Zo waardevol. Na de verhuizing van onze slaapkamers had ik bij allemaal een beeld. Ook is het een gewoonte geworden dat ik tijdens het winkelen aan spullen mag voelen en dat mijn kinderen of man vertellen hoe iets eruit ziet. Een keer tijdens het winkelen kwam een verkoopster heel boos naar ons toe en riep of ik van de spullen af kon blijven. De kinderen riepen in koor: Mamma is stekeblind. Wij kijken met onze ogen. Mamma kan dit niet. Dus zij mag met haar handen kijken. Hier had de verkoopster niets tegen in te brengen.
Er gingen weer een paar jaar voorbij. Zonder verbouwing. Tot de dag waarop onze zoon beneden kwam en zei: Mam, pappa denkt dat jij het niet goed vindt. Maar ik wil heel graag de muur tussen mijn twee kamers uit en van mijn twee kleine kamers een grote kamer maken. Dit moest ik even verwerken. Hij zei dat hij dan veel meer ruimte had om met vrienden te chillen. Dat vond ik een goed punt. Ook had hij dan veel meer ruimte om huiswerk te maken. Dat vond ik nog een beter punt. Als ik over een paar jaar ga studeren hoef ik ook niet op kamers zei hij. Met zo’n grote kamer is dat niet nodig. Het beste punt. Dat ging recht in mijn moederhart. Ik was om. Mijn zoon is echt een kei in onderhandelen. Blij liep hij naar zijn vader om hem het goede nieuws te vertellen. Een beetje beduusd kwam mijn man de kamer in lopen met de woorden: Ik dacht dat jij het nooit goed zou vinden. We bespraken de plannen. De muur ging er uit. Er zouden meer stopcontacten komen. Een deur zou dichtgemaakt worden en zo waren er nog meer plannen. Kortom een hele verbouwing. Terwijl wij op internet op zoek gingen naar klusbedrijven, ging onze zoon op zoek naar de hamer. Gelukkig konden we hem nog net op tijd tegenhouden voordat hij heel ambitieus de muur er uit ging rammen. Gelukkig vonden we via via een paar handige mannen met een klusbedrijf. Ze kwamen de kamers bekijken en stelden zichzelf voor met de legendarische woorden: Wij zijn Dennis en Dennis en een stuk handiger dan buurman en buurman. Vanaf dat moment wist ik zeker dat zij wat mij betreft de klus mochten doen. Een paar maanden later was het zover. De verbouwing verliep goed. Dennis en Dennis bleken ook heel handig in het omgaan met mijn handicap. Ze vertelden wat ze gingen doen en wanneer het bijvoorbeeld voor mij niet veilig was om de trap te gebruiken. Heel prettig en veilig dus. Tijdens de verbouwing kampeerden mijn man en ik in de woonkamer. Zodat onze zoon op onze slaapkamer op zolder huiswerk kon maken en slapen. De eerste nacht dat we in de woonkamer sliepen riep mijn man enthousiast: Best gezellig zo, kamperen in ons eigen huis. Dat vonden onze honden ook. De eerste nacht werd ik wakker omdat er een hondje op mijn hoofd lag. Een volgende nacht werd ik wakker op de grond naast mijn matrasje. Toen ik weer op het matrasje probeerde te kruipen bleek daar een hond te slapen. Ik probeerde hem van het matrasje af te duwen. Maar er was geen beweging in te krijgen. Omdat je geen slapende honden wakker moet maken en de rest van mijn gezin ook niet besloot ik maar op de bank verder te gaan slapen. Toen de verbouwing af was was onze zoon heel blij met zijn kamer. Wij ook. En blij dat we weer in ons eigen bed konden slapen. Dat ook.
Ik was wel weer klaar met verbouwen. Tot de dag waarop mijn man aangaf dat het wel eens tijd werd voor een andere keuken. Ik zuchtte eens diep en sputterde nog wat tegen. Tot ik zelf ook inzag dat het tijd was voor een nieuwe keuken. we gingen bij wat keukenzaken inspiratie op doen. Mijn man omschreef de verschillende opties en liet me van alles voelen. Ik werd steeds enthousiaster. Uiteindelijk maakten we een keuze. Een aantal maanden later was het zover. De keuken werd geleverd. Om ruimte te maken verplaatsten we de eetkamertafel. Vanaf dat moment begon voor mij het kamperen opnieuw omdat ik me lastig kon oriënteren. Na het weekend zou de keuken geplaatst worden. In het weekend zou mijn man met twee handige vrienden de oude keuken er uit halen. Weer stond onze zoon klaar met de hamer. Hij vond het ook dit keer zo jammer dat het slopen weer met beleid moest. Die vrijdag hoorde ik mijn man al met gereedschap in de weer. Toen ik vroeg wat hij deed vertelde hij dat hij heel voorzichtig vast wat voorbereidingen trof. Toen ik die middag wat te drinken wilde pakken belandde ik in een soort gat. Mijn dochter schoot me te hulp. Ze legde uit dat pappa daar al een kastje had weggehaald. Omdat de tegels niet doorliepen onder de keuken was de vloer daar lager. Mijn dochter installeerde me op de bank en bracht me wat drinken. Ze bood aan om me tijdens de verbouwing te helpen. Zo lief. Nadat mijn man weer thuis was gekomen en van onze dochter hoorde wat er gebeurd was besloot hij de keuken met spullen te blokkeren. Hij liet het me voelen met de woorden: Wel zo veilig voor de honden en mijn stekeblinde vrouw. We moesten lachen. Ik was trots op hem dat hij zelf dat keukenkastje had afgebroken. Hij liet me voelen wat hij allemaal nog meer had gesloopt. Hij was al veel verder dan ik dacht. Ik was wel blij dat hij de elektra overliet aan onze handige vrienden.
Ook deze verbouwing had iets van een vakantie. Omdat we niet konden koken aten we heel internationaal. Zo aten we Italiaans, Chinees, Amerikaans, Frans en Vlaams. Het moment dat er voor het eerst gekookt kon worden in onze keuken vergeet ik nooit meer. Eindelijk eten we weer eens gezond zeiden onze pubers. Nooit gedacht dat ik hen dit nog eens zou horen zeggen.
Mijn man en ik kijken graag naar het programma Kopen zonder kijken. Mijn man zegt dat als we ooit gaan verhuizen dat hij ons dan opgeeft voor dit programma. Uit solidariteit met mij. Dan ziet hij ook niet wat we kopen. Gelukkig gaan we nog lang niet verhuizen. En er hoeft ook niets meer verbouwd te worden. We zijn heel gelukkig in ons paleisje. Alhoewel. Nu ik er zo over nadenk maakt een paar torens bovenop het dak van de zolder het plaatje helemaal compleet. Als mijn man klaar is met werken ga ik dit gelijk met hem bespreken.
Marjolein