Leef je uit!
Juni 2025
Met Leef je uit! is er een droom van mij uit gekomen. Nu mochten we op Oerol afleveringen opnemen over alles wat met de toegankelijkheid van het festival te maken heeft. Al jaren stond Oerol op mijn wensenlijstje om naar toe te gaan. Helemaal toen het tastbare taal weekend werd geïntroduceerd. Thuis op de bank keek ik ademloos naar de Oerol afleveringen van Opium. Nu mochten we er dus zelf heen op Leef je uit! werkvakantie. Met kriebels alsof ik op schoolreisje ging pakte ik mijn tas in. De avond voor vertrek logeerde ik bij mijn podcast maatje Ferry. Zodat we de volgende ochtend vroeg en in alle rust konden vertrekken naar Terschelling.Die nacht sliep ik in zijn woonkamer op een sjieke versie van een luchtbed. mijn schoolreisjes gevoel promoveerde naar een zomerkamp gevoel. Ik kan me niet herinneren wanneer ik voor het laatst op een luchtbed had geslapen. Dat ik dit lang niet had gedaan bleek wel toen ik er op ging zitten. Ik werd gelanceerd en belandde languit voor Ferry op de grond. Ik had zo de slappe lach dat ik geen woord kon uitbrengen. Ferry vroeg of het ging en wat ik deed. Ik antwoordde dat ik voor hem was gevallen. Nou ja, letterlijk dan. Toen moest de reis nog beginnen en ik wenste hem succes om met mij dit avontuur aan te gaan en een avontuur werd het.
De volgende morgen werd ik wakker met Paul de Leeuw op Ferry’s speaker. Toen was mijn dag al goed. Na koffie en lekkere kaasbroodjes begonnen we aan de reis. Op de boot naar Terschelling kwam ik helemaal tot rust en in vakantiestemming. We werden hartelijk ontvangen op Terschelling en werden met het Oerol busje naar het huis van de redactie van de dagkrant gebracht. We werden rondgeleid door ons huis voor de komende dagen en ontmoetten een aantal van onze huisgenoten. Van de coördinator toegankelijkheid van Oerol kregen we onze Oerol festival bandjes voor makers. Een speciaal moment.
Het was tijd om voor het eerst te fietsen met onze fietsbuddy’s. Spannend. Ik gilde als een gillende keukenmeid. Na een tijdje voelde het vertrouwd en hoorde ik mezelf mee zingen met een band. Na het eten was het tijd voor de eerste opname. We sloten de dag af op een terrasje en proosten met een Juttertje.
Die ochtend werd ik wakker en vroeg ik me af hoe laat het was. De kerklok sloeg vijf keer en wist ik de tijd. Ik viel weer in slaap om een paar uur later wakker te worden van het geluid van het legen van een glasbak. Ik was gelijk in festival stemming. We hadden het lekker druk met een redactievergadering van de Dagkrant, een podcastopname en fotoshoot. Ook genoot ik van een optreden van de percussieband ‘t Is maar wat je went bent. Zij speelden bekende nummers van Robbie Williams tot Lady Gaga tot Madonna. Zo leuk. Die middag werden we geïnterviewd voor de podcast Misschien mijn slechtste project ooit en maakte ik mijn slechtste verspreking ooit. Op zich toepasselijk. Mijn reputatie van het brave meisje is nu definitief naar de maan.
Na het eten gingen we naar de voorstelling Runner met Komt het zien. Het was heel heftig, intens en eerlijk. Na afloop moest ik heel hard huilen. Ik werd getroost door de lieve mensen om me heen en we besloten een terrasje te pakken. Voor iemand die geen drank gewend is smaakte de Rosé lekker. Er ontstond een interessant gesprek. Ferry en ik kregen de vraag waar we elkaar ontmoet hebben. Ferry vertelde dat dat was in een oude bankkluis in Den Haag. Waarop werd gevraagd: O waren jullie een bank aan het beroven? Goeie vraag, maar als dat zo was hadden we nu geen geld nodig om de podcast te kunnen blijven maken. Of was het mislukt en zaten we nu in de bak. We waren daar bij een bijeenkomst van een project van een bekende van ons. Ik zei dat we al eens eerder waren wezen karten. Ja, zei Ferry, maar daar is Leef je uit! niet geboren. We kregen de vraag hoe oud Leef je uit! nu is. Anderhalf jaar. Daar proosten we op.
De volgende morgen gingen we naar een voorstelling die gedeeltelijk in het Fries was. Dankzij de meet en feel en de audiodescriptie was het goed te volgen. Na de voorstelling hadden we een podcastopname en die middag nog een. Tussen de bedrijven door vlogen we met onze tandempiloten het eiland over. Iedere keer als we langs de plek reden waar Opium werd opgenomen riep ik dat ik daar zo graag nog een keer naartoe wilde. In de avond belandden we op een terrasje met live muziek. Ze zongen lekkere meezingers.
Op zondagochtend viel ik in een gesprek van een paar huisgenoten. Ze hadden het over Elly en Rikkert. Zij zongen Christelijke liederen. Ik vertelde dat ik met een kinderfeestje nog eens bij een concert van hen ben geweest en begon hun nummer De kauwgomballenboom te zingen. Die kenden ze niet. Voor de grap zei ik dat ik de voorzitter van de Elly en Rikkert fanclub ben. Dit geloofden ze echt even. Ik wist niet dat ik zo overtuigend kon zijn. Had ik blijkbaar toch nog iets van een braaf meisje.
Die middag hadden we een podcastopname. Gezellig aan een picknicktafel met kippen om ons heen. Daarna was het tijd voor onze laatste voorstelling. Bij de meet en feel mochten we aan de acteurs voelen. Aan hun kleding. Ik stond vooraan. Blindentolk Hilbert zei: Marjolein Leef je uit meid!
Na de mooie voorstelling was het etenstijd en daarna was de afsluiting van Oerol op de Deining. We proosten en onze fietsbuddy zei lachend dat ik naast Cornald Maas stond. Ik schoot in de lach. Goeie grap, maar het was echt zo. Mijn tandempiloot introduceerde me bij Cornald als zijn grote fan. We hadden een leuk gesprek en ik gaf een flyer van onze podcast. Ook vertelde ik dat ik groot fan ben van Paul de Leeuw.
De volgende morgen hadden we al vroeg de boot. Toen ik de toeter hoorde kwamen bij mij de tranen. Wat was het leuk en fijn geweest allemaal. Met mijn ogen dicht genoot ik van de golven. Ik dacht terug aan hoe het allemaal begon met Leef je uit! Wat een eer ik het vond dat ik mocht presenteren en hoe spannend ik alles vond. Dat ik online wilde opnemen. Veilig vanaf mijn zolderkamer omdat ik reizen lastig en eng vond. Aan onze eerste fysieke opname bij een van onze gasten thuis en dat ik ontdekte dat dat veel lekkerder werkte. De mooie plekken waar we door Leef je uit! allemaal kwamen en de prachtige gesprekken. Al onze gasten zijn speciaal en hun verhalen stuk voor stuk inspirerend. Voor een special mocht ik Jeroen Kijk in de Veghte interviewen. Zo leuk en mooi om hem van alles over zijn werk te mogen vragen en meer. En nu kwamen we terug van Oerol op Terschelling waar we vijf afleveringen hebben opgenomen. Dit had ik toen we begonnen niet kunnen vermoeden van achter mijn bureau op zolder. Ik leer steeds meer en door onze podcast voor eindeloos plezier wordt mijn wereld ook veel groter. Ik wil onze vrienden, onze luisteraars, Oerol en vooral Ferry bedanken voor alles. Ik vond het een onvergetelijke ervaring en heb me helemaal uit kunnen leven. Dat er nog maar veel mooie inspirerende afleveringen bij mogen komen. Lang leve Leef je uit!
Marjolein
Super blindje is nu Ridder
Mei 2025
Als meisje en in mijn geval als Arnhems meisje droomde ik er al van. Een lintje later als ik groot was. Dat vond ik toen al helemaal geweldig zo’n koninklijke onderscheiding.
De mooiste titel kreeg ik toen ik moeder werd. Nadat ik blind was geworden kwam hier nog een mooie titel bij. Mijn zoon gaf me de heldennaam Super blindje. Hier was zijn zusje het helemaal mee eens. Als ik iets stoers had gedaan zoals in het zwembad van de glijbaan dan vonden ze dat een goede actie van Super blindje.
Op de dag van de lintjesregen ging ik nietsvermoedend naar de stad. Ik had een werkafspraak op het stadhuis en daarna zou ik gaan lunchen met mijn moeder en een vriendin van haar. Ze vroeg of ik dat mooie nieuwe jasje aan deed dat ik van mijn zus had gekregen. Dat vond ik een goed idee. Al vind ik eten met mooie nieuwe kleren ook spannend. Samen met mijn moeder en Igor ging ik met de bus. Mijn moeder wilde tijdens mijn werkafspraak nog even de stad in. Mijn collega haalde me op bij de bushalte in de stad. We zeiden mijn moeder gedag en liepen naar het stadhuis. Tijdens het lopen naar het stadhuis nam mijn collega de punten van het gesprek door. Igor keek een paar keer om en ik riep verschrikt dat mijn moeder geen gedag tegen Igor had gezegd en dat hij haar daarom zocht. Mijn collega zei dat Igor een hondje in de verte zag en daarom afgeleid was. Mijn moeder liep gewoon achter ons en om Igor niet in de war te maken had ze geen gedag tegen hem gezegd. Ik had niets door. Bij het stadhuis aan gekomen werden we ontvangen met de vraag of we voor de lintjesregen kwamen. Ik antwoordde met volle overtuiging: Nee, we hebben een andere afspraak. We liepen verder en het verbaasde me dat Igor zo kwispelde. Hij zag alle bekenden wel. Mijn dochter kwam aan rennen. Ik snapte er niets van. Ze had toch de generale repetitie van haar voorstelling? Hilbert de blindentolk van Komt het zien vroeg of hij een kastje en koptelefoon bij me mocht om hangen zodat ik niets zou missen. Verbaasd zei ik: Wat leuk dat je er bent. Tuurlijk mag dat, maar je gaat toch nooit mee naar mijn werkafspraken? Al zou ik dat best leuk vinden. Het kwartje deed er heel lang over om te vallen. Mijn man en mijn zoon waren er ook en mijn moeder. Zij ging toch de stad in? We liepen de zaal in en mijn man zei dat ik Igor goed moest vast houden want Walker was er ook. Verbaasd dacht ik: Mijn podcast maatje kon geen opname maken vandaag want hij had een andere afspraak. Wat doet zijn geleidehond dan hier? Lachend zei hij dat dit zijn andere afspraak was. Mijn zus en zwager waren er en mijn schoonouders en schoonzus. En nog meer lieve vrienden en collega’s. Ineens was daar ook mijn blinde beste vriendin. Geheel in stijl in een zilveren glitter jasje. Ze had me die morgen nog geappt dat ze een rustige dag had en of ik nog plannen had. Niet veel later stapte ze in Loenen aan de Vecht in de taxi om op tijd bij mijn zus te zijn.
Wat een enorme verrassing. Die week had ik gedroomd dat ik een lintje zou krijgen. Toen ik dit aan mijn man vertelde zei hij dat ik daar echt wel veel meer voor moest doen. Misschien als ik oud was en ging stoppen later, maar nu toch niet? Ik dacht er niet meer aan. Ik droom wel vaker wat. Zo heb ik ook wel eens een concert in GelreDome gegeven in mijn dromen. Voor uitzinnige fans. Dat gaat ook nooit gebeuren. Ondertussen appte mijn man in de speciale groepsapp dat ik misschien toch iets door had. Balen. Dit was dus absoluut niet het geval. Gelukkig had hij dit ook snel door en kon hij de anderen geruststellen.
Totaal verrast was ik alles aan het verwerken. We mochten naar voren komen. Mijn dochter liep met mij en Igor mee en mijn zoon filmde de toespraak. Ik luisterde naar de toespraken van de burgemeester en naar Hilbert die vertelde wat er allemaal te zien was. Igor kwispelde af en toe en maakte soms een blij geluid. Hij vond het zo leuk om alle bekenden en vooral zijn beste vriend Walker te zien. Dat had hij ook niet verwacht. De toespraak van de burgemeester was zo mooi. Hij vertelde over Igor en de buurpoes. Over dat Igor net als ik bang is in het donker. Dolly de duisternis zoals ik het monster noem in mijn blogs. Over mijn humor en mijn werk. Over alles wat ik gedaan heb en nu doe. Over hoe belangrijk de mensen om me heen voor me zijn. Mijn man en kinderen, familie en vrienden. Hij sloot af met die ene zin uit het nummer van Paul de Leeuw dat zo belangrijk voor me is. Een miljoen bedankjes voor dit mooie leven. Ik was helemaal ontroerd. En toen die mooie zin die begint met het heeft Zijne Majesteit de Koning behaagd. Tranen van geluk en dankbaarheid bij mij. Samen met mijn dochter liepen Igor en ik naar de burgemeester. Ik kreeg de decoratie op gespeld. We gingen op de foto en ik kreeg felicitaties en bloemen. Zo mooi allemaal.
Na de ceremonie was er in het stadhuis een lunch voor de gedecoreerden en onze gasten. Mijn moeder zei: Heb je wel door dat je ridder bent. Dat had ik inderdaad even gemist door alle emoties. Lid vond ik ook super mooi en nu was ik Ridder in de Orde van Oranje-Nassau. Wouw!
Ik werd geïnterviewd voor De Gelderlander. We genoten van de lunch. Al zat ik vooral te kletsen en te verwerken wat er allemaal gebeurde. Mijn zus kwam met nog een grote verrassing. Ze had voor die middag een borrel georganiseerd.
Bij de borrel waren nog meer lieve vrienden, collega’s en familie. De zaal van het restaurant was versierd met ballonnen en er hing een spandoek met een foto van mij er op in mijn lievelingsjasje van See Feel. Mijn zus hield een toespraak. Helemaal uit haar hoofd. Net als ik altijd doe. Omdat ik niet kan spieken. Ongelooflijk mooi en lief. Ze vertelde dat we mijn ridder feest vierden en mijn 10 jaar avontuurtjes in het donker. Omdat ik dat nog zo graag wilde vieren. Alle mensen die namens de organisaties aanbevelingsbrieven hadden geschreven hadden dit voorgelezen. Zodat ik het kon horen. Van deze filmpjes had mijn zoon een compilatievideo gemaakt. Zo mooi allemaal. Namens Stage Entertainment had Vajen van de Bosch een filmpje voor me opgenomen. Ze speelt Elsa in Frozen. We luisterden naar 1 Miljoen keer van Paul de Leeuw en proosten. Mijn goede vriend sprak ook nog mooie woorden. Het was een groot feest.
Dit zag ik niet aan komen. Letterlijk en figuurlijk. Ik zweef op een roze of voor de gelegenheid oranje wolk. Groot ben ik niet geworden. Nu wel ridder. Igor gaat voortaan als geleidepaard door het leven. Alle buurpoezen zijn gewaarschuwd.
Marjolein
1 miljoen bedankjes
April 2025
Nu de zon weer vaker schijnt voel ik me lichter. Pas ging ik met een goede vriendin lunchen in de zon. We hadden het over van alles en nog wat. Zo besprak ik met haar hoe moeilijk ik het soms vind om te leven in het donker en dat ik tegelijkertijd ook heel dankbaar ben voor zoveel moois in mijn leven. Mijn vriendin heeft de periode waarin ik blind werd van heel dichtbij mee gemaakt en was en is een grote steun voor me. Ze herinnerde me aan hoeveel pijn ik toen had aan mijn oog. Aan de slapeloze nachten door de pijn en aan hoe ik geen licht kon verdragen. Als ik de kinderen naar school had gebracht moest ik gaan liggen met alle gordijnen dicht. Daglicht deed te veel pijn aan mijn oog. Op een goede dag kon ik met een speciale zonnebril op iets doen buitenshuis, maar vaker lukte dit niet. ‘‘s middags haalde ik dan weer de kinderen uit school. Met die speciale zonnebril op. En maakte ik het thuis gezellig voor de kinderen en probeerde ik de pijn te verbergen. Met de gordijnen open en die zonnebril op. Ik leefde op pijnstillers. Tijdens het avondeten zat ik met die bril aan tafel omdat ik veel pijn kreeg door het licht van de lamp. Na het eten was mijn energie op en moest ik naar bed. Nog voor mijn man onze kinderen naar bed bracht. Elke nacht moest ik er rond de 10 keer uit omdat ik niet meer kon liggen door de pijn. Niets hielp. Mijn oog onder de koude kraan gaf een beetje verlichting. Zo ging het dag in dag uit. Ik moest vaak naar het ziekenhuis. Waar ik dan te horen kreeg wat ik al wist. Dat mijn zicht weer achterruit was gegaan. Alles wat mogelijk was is geprobeerd, maar er was geen oplossing. Ondanks het laatste beetje zicht was mijn situatie uitzichtloos. Er werd besloten ook mijn tweede oog te amputeren. Deze periode heb ik een beetje geblokt in mijn hoofd. Mijn vriendin liet me inzien wat ik nu allemaal wel kan in mijn leven in het donker en hoe trots ik mag zijn op alles. Ik ben het meest trots op mijn man en kinderen. Mijn vriendin zei dat ik ook heel trots mag zijn op mezelf. Dat ben ik. Al vind ik het ook een beetje gek om over mezelf te zeggen. Mijn vriendin zei: Kijk is wat je allemaal doet. Ze noemde mijn vrijwilligerswerk bij APCG, mijn inzet voor de promotie van audiodescriptie, mijn avontuurtjes in het donker en de podcast Leef je uit! Nu ze dit zo allemaal opnoemde stroomde er een golf van trots en dankbaarheid door me heen. Zo lief en fijn dat ze me dit op dat terras in de zon liet inzien.
Samen met mijn dochter ging ik naar een juwelier. We zochten een mooie zilveren armband uit voor mij. Met mijn dochter besprak ik wat ik er in zou laten graveren. Mijn lievelingslied dat zoveel voor mij betekent en symbool staat voor al het moois in mijn leven heet 1 miljoen keer. Van Paul de Leeuw. We besloten er 1 miljoen bedankjes in te laten graveren. Een miljoen bedankjes voor mijn mooie leven in het donker.
Echt handig in dat blind zijn ben ik nog steeds niet. Voor mijn vrijwilligerswerk moest ik naar een bijeenkomst. Voor die tijd wilde ik nog even mijn haar wassen. De shampoo was op. Gelukkig had mijn man net boodschappen gedaan en ook nieuwe shampoo gekocht. Ik pakte de boodschappentas uit en vond de shampoo. De fles had een andere vorm. Ik ging ervan uit dat mijn man een ander merk shampoo had gekocht. omdat die in de aanbieding was. Ik nam het mee naar boven. Onder de douche maakte ik de fles open. Gelukkig deed ik het niet gelijk in mijn haar. Al had het niet veel gescheeld. Uit de fles kwam een knoflookgeur. Met een handdoek om en die fles rende ik naar beneden en vroeg beteuterd aan mijn man wat voor shampoo hij had gekocht. Hij vroeg of ik mijn haar met knoflooksaus had gewassen. We schoten in de lach en hij gaf me de goede fles.
Heerlijk geurend ging ik even later met Igor naar die bijeenkomst. Ik werd ontvangen door iemand van de gemeente. Ze bracht me naar de zaal en liet me achterin aan een tafel plaatsnemen. Ik kreeg wat te drinken en raakte aan de praat met andere mensen. Op die plek tochtte het nog al. Ik kan bijna alles doen met kunstogen. Zelfs in een achtbaan met loopings, maar tocht verdraag ik niet op mijn ogen. Dit vertelde ik aan die mensen en ik ging met Igor op zoek naar een andere plek. Het was een zaal met een grote tribune trap. Igor wees netjes de trapleuning aan. Een beetje onzeker liep ik die trap af. Igor liep trots naast me met zijn staart in de lucht. Ik besloot me te spiegelen aan hem en zo glamoureus mogelijk die tribune trap af te lopen. In mijn herinnering waren er op de begane grond een paar rijen met stoelen. Op een traptree liggen leek me niet lekker liggen voor Igor en ook niet praktisch. Onder aan de trap aan gekomen liet ik Igor de bank zoeken. Dit deed hij braaf. Hij wees netjes een plekje aan de zijkant aan. Ik ging zitten en Igor ging liggen. Ik wist niet of er andere mensen in mijn buurt waren. Uit automatisme keek ik om me heen. Ook nu sta ik er nog niet altijd bij stil dat dit stekeblind niet werkt. Aarzelend vroeg ik of deze plek niet gereserveerd was voor VIP’s. Ergens vanuit de zaal hoorde ik een bekende stem lachend zeggen: Jij bent toch een VIP Marjolein. Dus jij mag daar wel zitten. Er kwamen mensen naast me zitten en ik stelde me voor en vertelde over APCG. Deze mensen bleken het bestuur te zijn van de commissie waar de hele bijeenkomst om draaide. Een paar plekken verder op de bank hoorde ik de burgemeester praten. Snel zei ik tegen de mensen van het bestuur naast me: Ik zocht een fijne plek voor mijn hond om te liggen. Daarom ben ik hier gaan zitten. Ik ben geen VIP hoor. Of nou ja mijn hond wel natuurlijk. De dame naast me schoot in de lach en complimenteerde me met mijn regenboogoog. Het ijs was gebroken en we hadden een mooi gesprek. De presentatie begon en toen hoorde ik hoe dichtbij ik zat. Ik probeerde me niet opgelaten te voelen en spiegelde me weer een beetje aan Igor. Met een luide zucht ging hij lekker languit liggen. Ik hoorde hem denken dat hij de belangrijkste hond in de zaal was. Hier moest ik hem gelijk in geven. Oké, hij was ook de enige hond in de zaal. Een ding is zeker. Met Igor is het super goed netwerken. Alleen moet het vrouwtje uitkijken dat ze niet van te voren haar haar wast met knoflooksaus.
Een miljoen bedankjes voor mijn avontuurtjes in het donker.
Marjolein
Lentekriebels en voorjaarsvlinders
Maart 2025
Mijn favoriete snuifseizoen is begonnen. De lente. Mijn neus zat verstopt. Dus echt snuiven lukte niet. Net als zo veel mensen had ik twee keer de griep. Of de boemeranggriep zoals iemand zei. Ik vang nooit wat. Als ik dan een keer iets vang is het de boemeranggriep. Het begon er mee dat mijn oren dicht zaten. Niet echt bevordelijk voor mijn oriëntatie. Ik was met Igor aan het wandelen. De trein reed langs, maar wel op een heel vreemde plek. Verbaasd vroeg ik me af wat die trein daar nou deed. Die rijdt daar anders nooit. Niet veel later realiseerde ik me lachend dat ik natuurlijk verkeerd liep. Igor vond het leuk een andere route. Hij was lekker aan het snuffelen. Hij wel. Weer thuis plofte ik op de bank. Ik bleek griep te hebben. Een paar dagen later voelde ik me beter. Weer een paar dagen later ving ik dus die boemerang en had ik weer griep en keelontsteking. Niet handig als je een podcastopname hebt gepland en een kooroptreden op de planning hebt staan. Eerst klonk ik nog zwoel. Al gauw was ik mijn stem helemaal kwijt. Lekker rustig voor mijn gezinsleden. Mijn man maakte heel lief kopjes thee met honing voor me. Langzaam ging het beter en kwam aarzelend mijn stem terug. Ik klonk best zwoel. Zingen en een gesprek voeren lukte nog niet echt. Wel kon ik weer snuiven. Heerlijk die lentegeuren.
Op een vrijdagmiddag ging ik met een goede vriend en zijn vriendin naar een proefopname van De Leeuw tussen de sterren. Van de titel alleen al werd ik al blij. We werden ontvangen met bitterballen. Een lekker begin en ik sprak andere lieve fans. Heel gezellig. Het programma vond ik heel leuk en daarna ging Paul ook nog zingen. Ik heb je lief, Vlieg met me mee en mijn lievelingsnummer Een miljoen keer. Bij het horen van de eerste tonen kwamen bij mij tranen van geluk. Dit lied betekent zoveel voor mij.
De volgende dag gingen we met ons gezin en mijn schoonfamilie naar De Efteling. Om het 50-jarig huwelijk van mijn schoonouders te vieren. Als eerste gingen we in de Danse macabre. De attractie en de mooie muziek vond ik heel leuk. Dat ik de skeletten van de muzikanten niet kon zien vond ik een voordeel. Mijn tieners besloten dat ik ook wel mee kon in de kinderachtbaan. Ik vond het spannend en leuk. Dan kon ik ook wel mee in de Vogelrock. Ik vertelde aan mijn kinderen dat ik toen ik nog kon zien in de wachtrij voor de Vogelrock had gestaan. Uiteindelijk ging ik niet in de attractie omdat ik een achtbaan in het donker te eng vond. Hier moesten ze om lachen. Ik bleek de Vogelrock best leuk te vinden.
Daarna mocht ik ontspannen in Droomvlucht. Mijn lievelingsattractie. Een medewerker haalde ons uit de wachtrij en zei dat ik in de wachtrij mocht voor mensen met een beperking. Lief. Als je niet in de attractie kan krijg je een speciale bril op om de attractie op die manier te ervaren. Mijn kinderen zeiden: Onze moeder heeft geen ogen en kan dus niets zien door die bril. De medewerker zei lachend dat ik wel mee mocht in Droomvlucht want er zitten wel oren op. Lachend stapten we in. Ik genoot van de geuren en de mooie muziek. Mijn dochter vertelde over de elfjes en de trollen. Zo zat er een elfje op een schommel en stond er een trol onder de douche. Koning trol zat op een zonnebloem. Die leek op haar broer. Vertederd riep ik: Die trollen zijn vast heel lief. Mijn zoon vond zelf ook dat hij leek op koning trol want hij heeft ook wel iets koninklijks.
Vila volta vond ik een bijzondere ervaring. Ik kan het draaien van het huis niet meer zien. Ik had niet verwacht dat die banken zo hard schommelen. Toen ik mijn ogen sloot zag ik alsnog het draaiende huis voor me. De theekopjes vind ik ook altijd een succes. Al heten ze hier volgens mij anders. Het Sprookjesbos blijft altijd leuk. Ik zei tegen mijn dochter dat ik graag iets in Holle bolle Gijs wilde gooien omdat ik het zo leuk vind als hij dank je wel zegt. Lachend zei mijn dochter: Af en toe ben je net een kind hè mam? Waarop ik reageerde met af en toe? Later had mijn dochter van alles verzameld wat ik een voor een in Holle bolle Gijs mocht gooien. Zodat hij lekker vaak dank je wel zei. Van mijn zoon kreeg ik een heerlijke beker koffie. Al dacht opa BolleGijs hier anders over. Toen ik de koffie op had gaf ik hem de beker. Hij twijfelde even of hij hem lekker vond. Mijn beker bleef steken in zijn mond. Nadat hij hem toch had op gegeten volgde een voldaan dank u wel.
Mijn tieners vonden dat ik ook wel mee kon in de Python. Mijn argument dat ik bang was dat mijn ogen eruit zouden vallen veegden ze van tafel. Als je heel snel een emmer water ronddraait valt er ook geen water uit wanneer de emmer op de kop is. Dit vond ik een overtuigend punt. Toen we omhoog werden getakeld voelde ik vlinders in mijn buik en vroeg ik me af waarom ik dit deed. Net als in andere achtbanen kneep ik mijn ogen stevig dicht. Want je weet maar nooit. We gingen keihard naar beneden en mijn man zei droog: Eerste looping, tweede looping, eerste kurkentrekker, tweede kurkentrekker. Zo beleefde ik de achtbaan optimaal. Trillerig stapte ik uit het karretje. Mijn dochter keek me aan en zei: Regenboog oog check, gewoon saai oog check. Je ogen zitten er nog in. Ze appte haar vriendinnen dat haar moeder zonder ogen in de Python was geweest. Ze vonden me super stoer. Een goede actie van Super blindje.
Houten achtbanen leken me het engst omdat je dan zo schudt. Vooruit ik ging mee. Ook in de wachtrij voor mensen met een beperking moesten we lang wachten, maar we werden beloond. We mochten in het laatste karretje. Daar ga je het aller hardst. Joepie. Ik gilde ook het aller hardst. Niet zo bevordelijk voor mijn herstellende keel, maar ik kon niet anders.
We hadden een heerlijke en sprookjesachtige tijd in De Efteling. Dat liedje van Carnaval festival krijg ik niet meer uit mijn hoofd. Ik kan nu zeggen dat ik leven in het donker enger vind dan in de Vogelrock en de Python gaan en minder eng dan in Joris en de draak. Een miljoen bedankjes voor dit mooie leven en drie hoeraatjes voor de lente.
Marjolein
Samen kijken naar de sterren
februari 2025
Er wordt wel eens gezegd dat honden op hun baasjes gaan lijken. Ik ben geen held in het donker. Igor ook niet. Toch heeft hij dit niet van mij. Want ik kan niet zien wanneer het gaat schemeren. Igor is dan heel alert en gaat dan sluipend de hoek om. Ik heb hem verzekerd dat er geen leeuwen en tijgers in onze woonwijk wonen en zelfs geen verdwaald nijlpaard. Wel een heleboel buurpoezen moet ik eerlijkheidshalve toegeven. Sommige van die buurpoezen maken een geluid dat erg in de buurt komt van het geluid dat een tijger maakt. Dus ik begrijp Igor goed.
Aan het eind van een middag liepen Igor en ik naar huis. Aan Igors alertheid te merken begon het te schemeren. Het was heel stil op straat. Het voelde een beetje verlaten. Vanuit het niets stak de wind op. Aan Igors reactie te merken sloop er een buurpoes langs en een windgong begon onheilspellend te klingelen. Ik waande me in een horrorfilm. Uit automatisme deed ik mijn handen voor mijn ogen. Tot ik me af vroeg wat ik nou toch stond te doen. We moesten naar huis. Sluipend liepen Igor en ik door de straten. Ondanks de horrorachtige setting kwamen we veilig thuis.
Ik werk er hard aan om mijn relatie met het donker of Dolly de duisternis zoals ik haar noem te verbeteren. Ook kreeg ik het advies om een positieve tegenhanger voor haar te verzinnen. Ik bedacht allerlei namen in combinatie met licht of zon. Tijdens het wandelen met Igor schoot me ineens een leuke naam te binnen. Polly plezier. Dolly en Polly vind ik wel lekker klinken. Dolly en Polly kunnen zo een zanggroepje beginnen. Naast Dolly de duisternis heb ik gelukkig ook veel Polly plezier in mijn leven. Dat licht in mijn leven brengt.
Als je niet meer romantisch met je man naar de sterren kan kijken dan moet je toch iets anders verzinnen. Naar de opnames van Ranking the stars is een goed alternatief. We hebben genoten en gelachen. Het was extra leuk dat we daar een andere lieve fan van Paul tegen kwamen. Heel gezellig. Naast dat ik het leuk vind om de opnames bij te wonen voelt het soms ook als een gezellige reünie.
Een paar weken later ging ik samen met mijn man en onze tieners naar de opname van Stars on Stage. Dat samen naar de sterren kijken smaakte naar meer. Bij Stars on Stage zingen bekende Nederlanders nummers uit musicals en leven ze zich helemaal in de scène in. Het was heel mooi.
Ik dacht terug aan al die mooie musicals die we hebben gezien. Laatst was ik nog met mijn zoon naar Shrek de musical. Met live audiodescriptie en meet and feel door Komt het zien. Zo mochten we onder andere het masker van de kleine Shrek voelen en het koekenmannetje. De musical was grappig en er werd mooi gezongen. Ook de treinreis met mijn zoon naar Amersfoort was een mooi avontuur.
Een andere mooie musical met Komt het zien was Jesus Christ Superstar. Mijn man en ik waren hier vorig jaar heel toepasselijk op tweede Paasdag. Met alle bekende nummers en Hilbert als blindentolk werd het een prachtige middag. Door de ogen van Hilbert kon ik na al die jaren Paul weer zien. Dat ontroerde me. Zijn scène was heel bloederig. Dus ik zat wel met mijn handen voor mijn ogen.
Toen ik het laatst met iemand had over de uitdagingen die ik tegen kom maakte hij de opmerking: Zonder wrijving geen glans. Zo waar. Met Dolly de duisternis heb ik vaak wrijving. Met Polly plezier en al die stralende sterren is er gelukkig ook veel glans.
Marjolein
Ik kan de boom in
januari 2025
Mijn blinde beste vriendin werkt bij de gemeente. Ergens begin januari vertelde ze me dat ze veel meldingen kregen over zwerfkerstbomen. Dat vond ik zo’n lief woord. Ik begrijp die kerstbomen heel goed. Ongeveer vanaf Sinterklaas tot pakweg Drie koningen heb je mooi staan wezen in een gezellige woonkamer. Met ballen of moet ik zeggen ornamenten, slingers, lichtjes en noem maar op. Met een piek of ster op je kuif. En dan word je afgetuigd en buiten gezet. In de kou. Zonder al je versiersels en met veel minder naalden dan toen je zo liefdevol het huis werd in gedragen. Daar sta je dan. Op een sfeerloze plek. Meestal in de buurt van containers. En dan moet blue monday nog komen. Dan snap ik wel dat het in al je takken gaat kriebelen en dat je droomt van warmere of juist koudere oorden. Een dikke maand heb je staan shinen met al die kerstversiering. Dus een backpack dragen gaat ook wel lukken. Zo begint een kerstboom aan zijn zwerversbestaan.
Op een vroege koude morgen half januari liep ik tijdens het wandelen met Igor te dromen. Ik was nog niet helemaal wakker. Totdat Igor abrupt op de rem ging staan. Hij stak zijn neus in de lucht en keek om zich heen. Ik wachtte geduldig. Igor weigerde om verder te lopen. Voorzichtig stak ik mijn stok vooruit. Ik voelde takken en rook de geur van een kerstboom. Er kwam een aardige buurman aan die vroeg of hij me kon helpen. Dat vond ik fijn. Hij vertelde dat er een kerstboom languit op de stoep lag. We konden er niet langs. Aan de ene kant stonden schuttingen en aan de andere kant stonden geparkeerde auto’s. De buurman liep met ons mee over de weg. Daarna konden Igor en ik het weer zelf. Ik bedankte de buurman en liep verder. Even later realiseerde ik me dat we net een heuse zwerfkerstboom hadden ontmoet. Gewoon zomaar in het wild. Al vond ik dit exemplaar wel zielig. Hij was niet echt ver gekomen. Ik had een beetje medelijden met deze kerstboom, maar ik had hem wel even gevoeld.
Er schoot me een lied van Maartje en Kine te binnen. Dat ze begin november op de Oogbeurs hadden gezongen voor het 10 jarig bestaan van de Oogvereniging. Zachtjes begon ik te zingen: Ik kan een boom zien met mijn handen. Ik kan de geur van de magnolia vangen. Ik kan horen wat de merel zijn geliefde belooft. Ik zie de hele wereld in mijn hoofd. Hier werd ik helemaal blij van.
Ruim een maand na dit optreden op de Oogbeurs traden Maartje en Kine op in het theater in mijn woonplaats. Met Gospelkoor Desire mochten we een paar nummers meezingen in hun voorstelling Sneeuwbeesten. Op het podium was het een groot feest. Een enorme eer om te mogen doen. Ik denk dat ik nog harder straalde dan de gemiddelde kerstboom in december.
De volgende morgen had ik een van de nummers in mijn hoofd. Tijdens het wandelen met Igor zong ik zachtjes Eenzaam wantje. Het lied gaat over een verloren wantje. Het aller koudste wantje van heel deze eeuw. Hij is zijn wederhelft kwijt en denkt terug aan hoe de kindjes speelden, lachten en zwaaiden. Toen ze hem nog aan hadden. Een mooi lied en ook wel zielig.
Ik zag beelden voor me van toen mijn kinderen klein waren. Hoe ze speelden in de sneeuw. Van een heuvel af met de slee, sneeuwballen gooien en een sneeuwpop maken. Om eenzame wantjes te voorkomen zaten de wantjes vast aan een touwtje door de mouwen van hun jas. Soms gebeurde het toch dat een erg avontuurlijk wantje zich ook van dit touwtje wist te bevrijden en zo alsnog een eenzaam wantje werd.
Ik hoop dat er ergens een warme plek is die de eenzame wantjes weten te vinden. Waar ze met open armen worden ontvangen. En waar ze onder het genot van warme chocomelk met elkaar kunnen sparren over hun eenzame bestaan. Dat ze steun aan elkaar hebben en ervaringen en tips kunnen uitwisselen. En dat daar ook plek is voor een eenzame kerstboom. Ademloos luisterden de wantjes naar zijn verhaal. Over hoe de kerstboom vol goede voornemens wat van de wereld wilde gaan zien. Enthousiast begon hij te zwerven. Dit bleek hij te hebben onderschat. Van pure vermoeidheid viel hij in slaap op de stoep. Hij schrok wakker en zag een wat verbaasd kijkende geleidehond met zijn neus in de lucht en zijn blinde vrouwtje die zachtjes aan hem voelde met haar stok. De hond droeg een groene lichtjes halsband. Daardoor dacht hij terug aan hoe gelukkig hij was geweest met al zijn lichtjes, ballen, slingers en een piek tijdens de feestmaand. Deze gelukkige herinneringen gaven hem de kracht om op te staan en de wereld verder te gaan ontdekken. Zo was hij bij de lotgenotengroep voor eenzame wantjes terecht gekomen. Als ze hun wederhelft nog hadden gehad hadden de wantjes na het horen van zijn verhaal voor de kerstboom geklapt. Nu gaven ze hem om beurten een high five. De aller coolste wantjes gaven de kerstboom een boks. Blij beantwoordde de kerstboom dit met zijn tak waar bijna geen naaldje meer aan zat.
En ze leefden nog lang en gelukkig.
Marjolein