Trouwe toppers
juni 2021
Na de geboorte van onze kinderen werd mijn eerste geleidehond Falco altijd heel blij als hij iemand met een kinderwagen zag lopen en als hij kleine kinderen zag. Later werd mijn tweede geleidehond Harvey heel blij als hij ergens peuters en kleuters zag en later basisschoolkinderen. Tijdens het wandelen met mijn derde geleidehond Igor komen mijn kinderen, inmiddels pubers, wel eens voorbij gefietst. Dan roepen ze nooit: Dag mam. Wel roepen ze altijd vrolijk: Dag Igor. Bij het zien van een groep fietsende pubers wordt Igor nu dus ook heel blij en moet hij altijd even kijken of zijn kindjes er tussen fietsen. Mijn kinderen zijn al weer een tijd veel groter dan ik. Nu kan dat al snel. Net als voor Harvey blijven ze voor Igor de kindjes of super baasje en super vrouwtje.
Het was nog vroeg. Ik was heerlijk met Igor aan het wandelen bij de speelplek. Igor was in zijn vrijetijdskleding en ik liep met de stok. Igor was lekker aan het snuffelen en ik genoot van de zon en de fluitende vogels. Ik liep een beetje te dromen. Er kwam een berichtje binnen van mijn man waarin hij schreef dat hij naar zijn werk ging en of ik in de gaten wilde houden dat de kinderen op tijd naar school gingen. Geschrokken realiseerde ik me dat ik niet had zitten opletten waar ik was. Ik keek om me heen of ik iets bekends zag. Op zulke momenten sta ik er niet bij stil dat ik wel stekeblind om me heen kan kijken, maar dat ik dan echt niks kan zien. Ik zei tegen Igor dat we naar huis moesten omdat de kindjes naar school moesten. Ik voelde hoe Igor in de houding sprong en dat terwijl hij niet eens zijn werkpak aanhad. Hij liep voor me uit een pad in. Ik volgde hem. Een tijdje later sloeg hij linksaf en herkende ik weer waar we waren. Ik deed bij Igor zijn werkpak aan en we liepen naar huis. Deze keer had Igor geen tijd om de huizen van alle buurpoezen aan te wijzen. Hij had een missie te volbrengen namelijk het vrouwtje naar huis brengen want de kindjes moesten naar school. Thuis aangekomen waren de kindjes al helemaal klaar om naar school te gaan. Ze zijn veel zelfstandiger dan ik denk. Trots op hen. Ook trots op mijn man, die naar zijn werk gaat en erop vertrouwt dat zijn stekeblinde vrouw wel thuis komt. Dat is ook zo want ik heb Igor. Regelmatig mijn vrolijke stuiterbal, maar als het er op aankomt mijn rots in de branding.
Op een andere vroege morgen was ik weer Met Igor aan het wandelen toen mijn veter los zat. Ik legde even mijn stok naast me op de grond en strikte mijn veter. Ik wilde mijn stok weer pakken, maar die lag niet meer naast me. Ik voelde om me heen, maar nergens vond ik de stok. Wel ontdekte ik dat het pad schuin liep. Dat verklaarde waarom mijn stok er niet meer lag. Hij moest weggerold zijn. Ik probeerde logisch na te denken waar de stok terecht gekomen kon zijn. Ik ben niet echt goed in logisch nadenken. Op handen en knieën kroop ik de bosjes in. Daar moest mijn stok ergens liggen. Ik vroeg aan Igor of hij mij wilde helpen zoeken. Het vrouwtje in de bosjes zien kruipen vond Igor maar raar. Hij is wel gewend dat het vrouwtje gekke dingen kan doen, maar dit vond hij echt te ver gaan. Gelukkig kwam er een behulpzame mevrouw langs gefietst. Ze kwam me helpen zoeken en vond snel mijn stok terug. Ik stond op en bedankte haar. Al snel waren Igor en ik weer lekker aan het lopen. Ik genoot weer van de zon en fluitende vogels en ik liep weer te dromen. Nooit gedacht dat ik weer zo ontspannen zou kunnen lopen. Na een tijdje reden er auto’s’s langs en besefte ik dat we op een weg liepen. Igor trok me naar de zijkant van de weg en dat terwijl hij zijn werkpak niet aanhad. Mijn held. Ik voelde dat we een zijstraat in konden lopen en ik dacht dat dit de goede weg was. Opeens reden hier ook auto’s. Verbaasd dacht ik nog: Hier rijden toch nooit auto’s? Om al snel tot de conclusie te komen dat we niet goed liepen. Igor leidde me netjes langs de weg. Snel zette ik de navigatie aan op mijn iPhone. Het was even puzzelen, maar na nog even de verkeerde kant op te hebben gelopen gingen we weer de goede kant op. We liepen lekker door. Igor sloeg weer linksaf en ik herkende het weer. Ik deed hem zijn werkpak aan en we liepen naar huis. Bij de weg aangekomen kwam er een vuilniswagen aangereden. Er kwam een man aanlopen die aanbood de vuilniswagen voor ons te laten stoppen zodat Igor en ik konden oversteken. Ik hoorde dat de vuilniswagen stopte en gaf Igor de opdracht om over te steken. Ik bedankte de man en zei vervolgens met een vrolijk hoog stemmetje: Wat ben je toch een knappe vent. Met een rood hoofd hoopte ik maar dat de man had begrepen dat dat laatste voor Igor was bedoeld. Alhoewel hij is ook een knappe vent en dapper om voor ons de vuilniswagen tegen te houden. Thuis aangekomen riep mijn Apple Watch trots: Een geweldig begin. Marjolein. Ga zo door. Ik vind een keer per dag de weg kwijtraken echt wel genoeg.
Nadat ik op een avond Igor had uitgelaten ging mijn man Harvey en Mario uitlaten. Hij riep de honden en ging lopen. Al snel kwam hij terug. Bleek dat hij Igor bij zich had in plaats van Harvey. Zo leuk dat de heren niet alleen het stekeblinde vrouwtje, maar ook het ziende baasje voor de gek kunnen houden. Onze pensionado lag heerlijk op zijn kussen en ik hoorde hem denken: Het regent, dus ik blijf binnen.
Als mijn man zijn ommetjes loopt neemt hij Mario mee. Mario krijgt ook een top conditie. Mijn man loopt dan apart met Harvey. Met Igor in zijn werkpak liep ik op de stoep. Ik hoorde een man zeggen: Dat hondje ken jij wel he? Een beetje geïrriteerd dacht ik: Zie je niet dat mijn hond aan het werk is? Loop nou door. Daarna hoorde ik hem zeggen: Het vrouwtje herkent ons niet Harvey. Bleek het mijn man te zijn en stond Harvey heel lief en geduldig op ons te wachten. Een paar dagen later liep ik ‘s ochtends vroeg met Igor te wandelen. In de verte hoorde ik een man iets tegen me zeggen. Ik verstond niet wat hij zei. Ik vroeg me af wat die man van me moest. Tot hij weer wat zei. Bleek het weer mijn man te zijn. We zijn al 25 jaar samen, maar als ik geconcentreerd aan het lopen ben herken ik niemand. Zelfs mijn eigen man niet.
Igor herkent zijn vriendjes altijd. Als hij ze ziet begint hij te piepen. Als we tijd hebben mag Igor met zijn vriendjes spelen. Op een morgen kwamen we zijn beste vriend Jojo tegen. Het vrouwtje van Jojo moest gaan werken en ik moest naar huis want de kindjes moesten naar school. Dus er was geen tijd voor de honden om te spelen. Hier was Igor het niet mee eens. De hele weg liep hij te janken. Heel hard. Het vrouwtje van Jojo en andere mensen kwamen informeren of alles goed was met Igor. Ik zei: Ja, hij is het er alleen niet mee eens dat hij niet met Jojo mag spelen. We moesten lachen en ik noemde Igor een mannelijke versie van een dramaqueen. Uit protest zette Igor zijn sirene nog wat harder. Bij onze afslag aangekomen deed ik bij Igor zijn werkpak aan en gaf ik Igor de opdracht om naar huis te lopen. Hij bracht me netjes naar huis. Het bleek het huis van Jojo te zijn. Het vrouwtje had er niet bij gezegd naar welk huis ze gebracht wilde worden. Ik zei tegen Igor dat het huis van Jojo inderdaad ook een huis is en ik moest lachen om zijn protestactie. Daarna zei ik dat ik nu graag naar ons huis wilde. Zuchtend liep hij naar huis. Dit keer wel ons eigen huis.
Als Jojo in de sloot springt springt Igor er ook in. Om zichzelf even later lekker naast het vrouwtje uit te schudden. Aardig van hem dat hij zijn fijne sloot ervaring met zijn vrouwtje wil delen. Op een morgen werd ik wakker en hoorde ik het hard regenen. Nadat we waren opgestaan wilde ik Igor uitlaten. Mijn man keek naar buiten en zei dat het nu droog was. Ik liep met Igor naar de speelplek. Ik deed Igor zijn werkpak uit en we liepen verder. Niet veel later begon het te regenen. Ik liep met Igor terug en zocht de bekende afslag. Gelukkig vond Igor die. Ik deed bij Igor zijn werkpak aan en liep naar huis. Ondertussen was het gestopt met zachtjes regenen. Bij het huis van mijn vriendin aangekomen overwoog ik even te schuilen onder hun carport. Omdat ik toch al nat was besloot ik door te lopen en realiseerde ik me dat ik niet meer hoefde te douchen. Dat had ik mooi gecombineerd met het uitlaten van Igor. Toch een knap staaltje multitasken. Bij ons huis aangekomen stond mijn man Igor al op te wachten met een handdoek en zei hij lachend dat het echt droog was toen hij naar buiten keek. Ik kon het niet uitstaan dat het weer droog was toen hij Harvey en Mario ging uitlaten. Weer droog en met droge kleren op de bank realiseerde ik me dat mijn vriendin helemaal geen carport heeft. Ze heeft wel een plek om haar auto te parkeren, maar daar zit geen afdak boven. Terwijl ik drijfnat werd had ik er gewoon een afdak bij gevisualiseerd. Toen ik dit later aan haar vertelde moesten we allebei hard lachen en zagen we voor ons hoe ik onder haar carport was gaan schuilen en tot de conclusie kwam dat haar afdak wel heel erg lekte.
Een keer waren we Igor kwijt. We vonden hem terug op het bed van mijn zoon. Daar lag hij lekker te chillen met zijn super baasje. Ik zei tegen mijn zoon dat hij toch wel wist dat Igor niet naar boven mocht. Mijn zoon zei dat Igor zijn grote knuffelbeest is. Hier is Igor het helemaal mee eens. Ook zei mijn zoon dat hij veel beter kon leren met Igor erbij. Ik besloot het te gedogen. Toen ik later langs zijn kamer liep hoorde ik hem zeggen: Ga nou van mijn boek af Igor. Ik kan het toch niet lezen als jij er met je kop op ligt? Ik moest lachen en dacht terug aan die keer dat mijn zoon een briefje voor zijn deur had gelegd met de tekst: Kloppen en wachten tot je binnen mag komen. Pap, zeg jij het tegen mam? Of die keer dat ik tegen hem zei dat hij nu echt zijn licht uit moest doen en moest gaan slapen. Vol verbazing vroeg hij: Je ziet toch niks? Hoe weet jij dan dat mijn lamp aan is? Ik zei dat ouders altijd alles weten. Dat ik aan het knopje van de lamp kan voelen of de lamp aan of uit is hield ik wijselijk voor me.
Het was ochtend. De kindjes moesten naar school. Igor en ik ook. Sinds maart vorig jaar was dit de eerste keer dat we weer scholenvoorlichting gingen geven over leven met een beperking. Deze les was extra speciaal. We werden verwacht in de klas van mijn dochter En het was de eerste keer met Igor. Het was even puzzelen om een geschikte tijd te vinden en om het Corona proof te houden, maar dat is gelukt. Het was heel leuk om weer een paar collega’s te zien en mijn dochter en haar klasgenoten deden goed mee met de activiteiten en stelden goede vragen. Ik ben zo blij dat het toch nog gelukt is om scholenvoorlichting te geven bij mijn dochter in de klas. Toen ze bij de kleuters zat zei ze al: Als ik in groep acht zit komt mamma bij mij in de klas en mogen we met een blinddoek en stok lopen, in een rolstoel rijden, allemaal spelletjes doen en alles vragen wat we willen weten. Ze vond het heel leuk.
Pas geleden liep ik een stukje met de stok. Er stonden een paar buurmannen te kletsen op de stoep. Per ongeluk liep ik met de stok tegen hen aan. Ik verontschuldigde me met de woorden: Sorry, maar ik sla altijd mijn buren aan de kant als ik er langs moet. De mannen riepen lachend in koor: Jij mag dat. Blij liep ik verder en realiseerde me dat het voor het eerst sinds maart vorig jaar was dat ik weer aan andere mannen zat. Oké, nog wel met de stok, maar het is een begin.
Ook reizen Igor en ik weer met de bus. Als we bij de halte zijn moet ik hem regelmatig wakker maken. Ik wilde graag weer een relaxte hond en dat is Igor zeker. Als ik iets spannend vind kan hij mij kalmeren. Wanneer hij iets spannend vindt, dit komt maar heel zelden voor, blijf ik rustig en kan ik hem kalmeren. Ik ben zo trots op hem. We zijn een super team.
Marjolein
Dankbaar in het donker
mei 2021
Net als zoveel mensen zit ik al maanden vooral thuis. Vergaderingen zijn online en ook mooie concerten. Zo heb ik al genoten van concerten van The Streamers en Og3ne. Voor de scholenvoorlichting hebben mijn lieve vriendin en collega en ik een filmpje opgenomen. Omdat we niet naar de scholen toe konden gaan. Dat filmen en online vergaderen blijf ik wel een dingetje vinden. Elke keer vraag ik me weer af hoe ik mijn telefoon moet houden en ben ik me pijnlijk bewust dat ik geen idee heb wat anderen van me zien. Gelukkig heb ik lieve collega’s die me tips geven zodat ze meer van me zien dan alleen mijn oog. Of erger nog mijn neus. Toch merk ik dat ik er wel wat makkelijker in word. Zo doe ik nu mee aan de online cursus Politiek actief voor de gemeente. Van te voren zei ik nog dat als de cursus niet fysiek gehouden kon worden dat ik dan liever een volgende keer mee zou doen. Ik voelde me zo onzeker over mijn online vaardigheden en was ook bang voor een slechte verbinding. Helaas konden we nog niet fysiek bij elkaar komen en zou de cursus online plaatsvinden. Ik besloot het toch te gaan proberen en volgens mij ging het de eerste twee bijeenkomsten al best goed bij mij.
Al blijft het een uitdaging. Op een morgen zat ik in een online vergadering. Ons hondje Mario vond het de hoogste tijd om te gaan jagen op oud papier. Hij ving een doos. Vol trots legde hij zijn buit op het kleed en ging de doos lekker slopen. Mario maakte er allemaal kleine snippers van. Ik probeerde me te blijven concentreren op de vergadering. Ondertussen kwam Mario’s broertje Igor hem helpen en at de stukjes op. Snel schakelde ik op mijn telefoon mijn video uit zodat ik niet meer te zien was en checkte ik of mijn microfoontje nog uit stond. Ik sprong van de bank en haalde vlug de snippers uit Igors bek. Hij vond het onbegrijpelijk dat zijn vrouwtje het niet kon waarderen dat hij naast geweldige geleidehond ook een super stofzuiger bleek te zijn. Op handen en knieën raapte ik op het kleed vervolgens de rest van de snippers op. Ik vermoed dat Igor dit een grappige actie van me vond. Uit pure enthousiasme legde hij zijn voorpoten in mijn nek en gromde speels. Dit mocht ook al niet van het vrouwtje. Er mag ook nooit wat. Met mijn AirPods in mijn oren probeerde ik de vergadering te blijven volgen. Terwijl ik zei tegen Igor dat hij zijn speeltje moest zoeken gooide ik snel de snippers in de prullenbak. Igor kwam blij met zijn speeltje aanlopen. Hij duwde de ene kant van het speeltje in mijn hand. De andere kant hield hij in zijn bek. We trokken allebei aan het speeltje. Mario keek blaffend toe en onze pensionado Harvey kwam ook maar eens kijken. Ineens hoorde ik in mijn oor: Hoe denk jij er eigenlijk over Marjolein? Razendsnel trok ik het speeltje uit Igors bek en gooide het door de kamer. Bijna door onze nieuwe veel te grote tv. Mijn richtingsgevoel is niet al te best. De heren renden er achter aan. Ik sprong op de bank, zette vlug mijn camera en microfoon aan Een beetje buiten adem zei ik: Sorry, ik moest even het knopje zoeken om de microfoon aan te zetten en gaf mijn reactie. Ik vond dit een knap staaltje multitasken van mezelf. Terwijl de vergadering verder ging legde Harvey zijn kop op mijn been en ik hoorde hem denken: Als je zo goed bent in multitasken kan je ook best achter mijn oor kriebelen terwijl je deelneemt aan de vergadering.
Afgelopen dinsdagavond had ik weer de cursus Politiek actief voor de gemeente. Die avond was ook de eerste halve finale van het Eurovisie Songfestival. Voor het eerst werd dit op de Nederlandse televisie ook uitgezonden met audiodescriptie. Bij het themakanaal NPO Zappelin Extra. Omdat ik niet wist of dit terug te kijken zou zijn volgde ik met een beetje pijn in mijn hart de cursus. Ik vond zowel de cursus als de uitzending met audiodescriptie te belangrijk om te missen. Ik focuste me op de cursus. Omdat mijn man ook benieuwd was naar de audiodescriptie bij de halve finale had hij dit al aangezet.
Na afloop van de cursus keken we samen verder. Zo geweldig om weer beelden te hebben bij het Songfestival. Ik dacht terug aan het laatste Songfestival dat ik heb kunnen zien. In 2014 kroop ik zowat in de tv om Ilse en Waylon te zien optreden. Vanaf 2015 beleefde ik het Songfestival in het donker. Ik hoorde de liedjes wel, maar miste alles eromheen. De kleding, De filmpjes, de dans en alle acts. Nu kon ik het beter volgen dan ik ooit had gekund. Bij het optreden van Davina Michelle zat ik met tranen op de bank. Zo mooi. Zonder audiodescriptie had ik alleen het nummer en haar prachtige stem gehoord. Nu zag ik haar indrukwekkende act met het water voor me.
Na de eerste halve finale checkte mijn man of de opname was gelukt. Dit was zo. De volgende ochtend ging ik er nog eens lekker voor zitten en keek ik alles terug. Donderdagavond keken we naar de tweede halve finale met audiodescriptie. Zo bijzonder om samen met mijn dochter onze favoriet Stefania te zien.
Zaterdagavond was het dan zover. De grote finale. Toen Duncan Laurence het Eurovisie Songfestival voor Nederland won heb ik het hele huis bij elkaar gegild. Ik had nog nooit meegemaakt dat Nederland won bij het Eurovisie Songfestival. Mijn man en kinderen ook niet. Mijn dochter zei gelijk dat ze hier graag samen met mij naartoe wilde wanneer het in Nederland gehouden werd. Ik zei tegen haar dat het vast moeilijk zou worden om aan kaartjes te komen, maar dat we het konden proberen. De eerste ronde om kaarten te kopen was de site overbelast. Dit was achteraf maar goed ook. Later kreeg ik bericht dat er ook plaatsen beschikbaar waren speciaal voor mensen met een visuele beperking en hun begeleiders en dat er audiodescriptie beschikbaar was. Ik schreef me in en gaf aan dat ik graag twee kaarten wilde voor de familieshow op zaterdag of de grote finale. Helaas kreeg ik een mail dat deze niet meer beschikbaar waren. Er waren nog wel kaarten voor de halve finales op dinsdag en donderdagavond. Omdat mijn dochter naar school moest besloten we dit niet te doen. Een paar dagen later kreeg ik een mailtje dat er twee tickets voor de grote finale waren teruggekomen. Op de tribune met audiodescriptie. Met de vraag of ik nog geïnteresseerd was. Dat was ik zeker. Toen mijn dochter uit school kwam verraste ik haar met dit nieuws. Wat waren we blij. En toen kwam Corona en werd alles een jaar uitgesteld.
Lang was het onzeker of er publiek bij aanwezig mocht zijn. Uiteinlijk mocht dit, maar wel met veel minder mensen. We kregen bericht dat we mee konden loten voor kaartjes. Het was dus heel onzeker of we de kaarten zouden kunnen kopen. Ook alle voorwaarden schrokken me af. Uiteindelijk besloten we er toch voor te gaan. Die zaterdagmorgen zaten we er klaar voor. We konden op de site niet zien of er nog audiodescriptie beschikbaar zou zijn en besloten er toch maar vanaf te zien. Mijn dochter en ik vonden dit wel heel erg jammer. Mijn man logde die avond toch nog een keer in. De kaarten met audiodescriptie waren er nog. Wat een geluk.
Op de ochtend van de grote finale lieten mijn dochter en ik ons testen via testen voor toegang. Wij vonden de Corona test wel spannend. Van te voren zong mijn man zijn zelfverzonnen tijdelijke toestand versie van Hoofd schouders knie en teen. Namelijk: Oren ogen stokje in je neus. Toen ik tijdens het testen hier aan dacht moest ik mijn lach inhouden. Gelukkig waren we negatief. De testuitslag dan. Verder zijn mijn dochter en ik heel positief. Die avond gingen we naar Ahoy. Geheel in stijl in oranje shirts en met rood wit blauwe sieraden.
Gelukkig waren we er ruim op tijd en kwamen we binnen tijdens ons tijdslot. We lieten alle benodigde documenten checken. Eenmaal binnen bij Ahoy durfden we pas echt te geloven dat we erbij zouden zijn. We gingen op zoek naar de plekken voor mensen met een visuele beperking of zoals wij het noemden de blinden tribune. Zo trots op hoe mijn meisje mij, haar stekeblinde moeder, door een vol Ahoy begeleidde. We moesten behoorlijk wat trappen op. Deed ik gelijk weer eens wat aan mijn conditie. Ik kreeg een kastje met een koptelefoon waardoor ik de audiodescriptie kon horen. Mijn dochter keek haar ogen uit. Ze vond dat ze alles heel goed kon zien. Dit had ze niet verwacht bij de blinden tribune. Ook zag ze gebaren tolken en ik denk ook sign dancers. Ze concludeerde dat dit ook een doven tribune was. Al vermoedde ze dat mensen in een rolstoel dan weer ergens anders zaten. Want die kwamen die enorme trap vast niet op.
Als je ging lopen moest je een mondkapje op. Eenmaal op je plaats mocht die af. Ik zat naast een man. We zongen allebei uit volle borst mee met de Songfestival hits die de DJ vooraf aan de uitzending draaide. Ineens realiseerde ik me dat dit helemaal niet veilig was in verband met Corona. En bedacht me toen dat we natuurlijk allemaal negatief getest waren en dat het dus wel veilig was. Het was zo geweldig en voelde zo goed om weer met zoveel mensen uit mijn dak te kunnen gaan. Ik ben ervan overtuigd dat dit over niet al te lange tijd ook weer veilig kan zonder alle maatregelen zoals mondkapjes en testen, maar dit was al zo hoopgevend.
De show begon. Mijn dochter zei: We zijn er echt, mam. Later kan ik dit aan mijn kinderen vertellen en jij aan je kleinkinderen. Dankzij de audiodescriptie konden we het echt samen beleven. Wat hebben Rop Verheijen en het Earcatch team een geweldige prestatie neer gezet. Wat was het een prachtige avond. Toen mijn dochter en ik samen meezongen met Arcade kwamen bij mij de tranen van geluk. Onze wens om bij het Eurovisie Songfestival te zijn is uitgekomen en het was nog mooier dan ik had durven dromen. De volgende ochtend zei mijn zoon: Dat jij blind moest worden is erg, maar het heeft je ook veel gebracht. Het mooie vrijwilligerswerk dat jij doet en al het moois dat jij meemaakt. Mooi gezegd en zo waar. Op zulke momenten ben ik heel dankbaar in het donker.
Marjolein
Kijken met gehoor en op gevoel
april 2021
Pas hoorde ik het woord tandempiloot. Misschien is het een heel bekend woord, maar ik kende het niet en de autocorrectie ook niet. Zelf noem ik dit een bestuurder van een tandem. Tandempiloot vind ik veel leuker. Het klinkt ook veel avontuurlijker en mijn man is dus al jaren mijn tandempiloot. Dat heeft wel iets spannends en we hebben samen al veel mooie reizen gemaakt.
Terwijl ik dit typ denk ik aan mijn koorgenootje. We hadden net opgetreden met ons koor toen we in gesprek raakten over de tandem. Ze vroeg of ik het leuk zou vinden om een keer samen met haar op de tandem te fietsen. Dit vond ik een heel leuk idee. Ze vroeg heel serieus: Ga jij dan voorop de tandem of ik? Ik schoot in de lach en reageerde: Dat hangt ervan af. Wil je een spannende of veilige rit? We keken elkaar aan en zagen het voor ons. We kregen de slappe lach en konden niet meer stoppen met lachen. Er begon een band te spelen en het publiek werd stil. Het kostte ons de grootste moeite om onze lach in te houden en dat lukte ook niet helemaal. Tot iemand boos vroeg of we stil wilden zijn. Mijn koorgenootje legde me later uit dat ze ook wel eens een tandem had gezien waarbij de bestuurder achterop zat omdat je daar kan sturen. Bij mijn tandem zit het stuur dat het doet voorop en is het dus het veiligst als de bestuurder, de tandempiloot dus, voorop zit.
Over piloten gesproken. Bij Wie is de mol was een opdracht met zweefvliegtuigen. Charlotte en Rocky gingen allebei in een zweefvliegtuig die bestuurd werd door een piloot. Of misschien noem je dit bij zweefvliegen wel weer anders. Tijdens de opdracht werden er met de zweefvliegtuigen allemaal stunts gedaan. Zo werden er loopings gemaakt en vielen de zweefvliegtuigen een stuk naar beneden. Ondertussen moesten Charlotte en Rocky blijven communiceren met hun medekandidaten en meehelpen met de opdracht. De audiodescriptie was zo goed dat ik de stunts voor me zag en met kriebels in mijn buik en misselijk op de bank zat. Ik deed mijn handen voor mijn ogen. Toen ik dat deed dacht ik aan het advies dat mijn zoon me een keer had gegeven. We zaten samen in de bios en keken naar een spannende en bloederige film. Althans ik vond het spannend. Mijn zoon niet. Ook toen was de audiodescriptie zo goed dat ik het voor me zag en mijn handen voor mijn prothese ogen deed. Na de film zei mijn zoon: Het heeft echt geen zin als je je handen voor je ogen doet. Je ziet toch al niks. Als je de film te spannend vindt is het handiger om je oortjes uit te doen. Dan hoor je de audiodescriptie niet meer. Dat werkt in jouw geval beter als je niet durft te kijken. Een goed advies van hem.
Ik was heel blij dat Wie is de mol ook dit seizoen audiodescriptie had en ik samen met mijn gezin kon kijken. Dat de kandidaten op een verlaten terrein zelf een vrachtwagen mochten besturen en bordjes om mochten rijden vonden mijn dochter en ik de leukste opdracht. Dit leek ons ook wel wat om te doen.
Ook super fijn dat dit jaar The Passion op NPO Radio 2 weer werd voorzien van audiodescriptie door Wouter van der Goes en zijn team. Super leuk dat ik weer bij Wout2day mocht vertellen over The Passion met audiodescriptie. Wouter zei dat ons gesprek ook al een mooie jaarlijkse traditie aan het worden is. Ik sluit me graag bij zijn woorden aan. Een paar dagen later zat ik samen met mijn gezin op onze nieuwe tweedehands hoekbank naar The Passion te kijken. Tv aan en NPO Radio 2 via mijn AirPods. Het was prachtig en indrukwekkend. Ik zat er helemaal in en zag alles voor me. Onbeschrijfelijk mooi dat Wouter ook dit jaar mijn ogen en de ogen van andere blinde en slechtziende mensen wilde zijn en dat ik samen met mijn man, onze zoon en dochter naar The Passion kan kijken.
Het is zo waardevol om te weten wat er te zien is. Mijn dochter had een streetdance optreden. Thuis had ze in haar eentje al een beetje de dans voorgedaan. Zodat ik aan haar kon voelen en er een beetje een beeld bij had wat ze ging doen. Er traden veel meer groepen op en er was veel publiek. Het was voor de Corona crisis en lijkt al weer heel lang geleden. Het was zo druk dat we als familie niet bij elkaar konden zitten en allemaal apart een plaatsje moesten zoeken. Nadat mijn man voor mij een plek had gevonden ging hij zelf op zoek naar een plek. Het werd drukker en drukker en ik besefte me dat er nu niemand was die mij kon vertellen wat er ging gebeuren en hoe mijn dochter het deed. Ik hield me groot en vocht tegen mijn tranen. Dit lukte aardig tot ik iemand ergens achter me hoorde zeggen: Wat zielig voor die mevrouw. Ze is blind en ziet straks helemaal Nieks van de voorstelling. Toen brak ik en kwamen de tranen. Deze woorden kwamen zo hard bij me binnen en waren zo confronterend. Snel probeerde ik mijn tranen weg te vegen. Een mevrouw naast me vroeg of ze me kon helpen en of ik het fijn vond als ze ging proberen om voor mij de voorstelling te beschrijven. Dit vond ik zo fijn en zo lief van haar. Ik vertelde haar hoe mijn dochter eruit zag. De voorstelling begon en ze vertelde wat zij zag. Ik zag het voor me. Ze zag mijn dochter en zei: Wat een prachtig meisje. Ze omschreef de dans van mijn dochter en haar groep zo goed mogelijk. Een uitdaging want ze dansten heel snel. Dit was voor mij zo waardevol en ook al had de mevrouw van te voren gezegd dat ze geen ervaring had in het omschrijven van wat ze ziet deed ze het geweldig. Haar zoon sloot de voorstelling af. Hij speelde saxofoon. Dit kon ik hoeren. Ik complimenteerde haar met het prachtige saxofoonspel van haar zoon. We lachten naar elkaar en waren allebei super trotse moeders en ik voelde me heel gelukkig midden in de drukte.
Dat Harvey en Igor heel goede geleidehonden zijn is bekend. Mario heeft geen opleiding gevolgd en geen officiële functie. Hij is ook slim en een goede hulp. Igor was aan het drinken uit een lege waterbak. Ik wilde even snel mijn broodje opeten en daarna de waterbak vullen. Mario dacht hier anders over. Hij ging voor me staan en blafte een keer tegen mij. Een heel beschaafd blafje. Ik vroeg wat er was. Mario liep voor me uit naar de keuken en wees me Igor en de lege bak aan. Nadat ik de bak had gevuld en Igor aan het drinken was liep Mario weg en plofte tevreden naast Harvey op zijn kussen. Dit had hij maar mooi gefixt als grote broer.
Een andere keer riep ik Igor bij me. Meestal komt hij dan wel. Deze keer niet. De tuindeuren stonden open en ik verdacht Igor er van dat hij iets ondeugends aan het doen was. Ik vroeg Mario of hij Igor wilde zoeken. Mario rende naar buiten. Ik hoorde hem boos blaffen Zo van: Je moet wel luisteren als vrouwtje je roept. Igor wist in ieder geval niet hoe snel hij zich moest melden bij mij. Ik bedankte Mario voor zijn hulp. Ik voelde aan Igor. Zijn poten en snuit zaten onder het zand.
Weer een andere keer vroeg ik me af waar Harvey was. Omdat ik onze pensionado niet wilde storen wilde ik hem niet roepen. Ik vroeg Mario of hij wist waar Harvey was. Mario liep de kamer rond om vervolgens ergens stil te gaan staan. Hij blafte zachtjes. Toen ik bij hem was voelde ik voorzichtig voor Mario op de grond. Daar lag Harvey heerlijk te slapen. Ik gaf Mario een dikke knuffel en zei tegen hem dat hij onze super knappe bonus hulphond is.
Wat ook heel fijn is is dat ik nu zelfstandig kan stemmen. Toen ik nog slechtziend was heb ik een keer geprobeerd zelfstandig te stemmen. Met een loep. Ik kroop zowat in het stembiljet. Ik deed heel erg mijn best. Ondanks de loep bleven voor mij de letters te klein en het stembiljet te onoverzichtelijk en moest ik toch weer mijn man vragen om voor mij te stemmen.
Een tijdje geleden hoorde ik over een stem mal voor blinden en slechtzienden. Ik wist niet zo goed wat ik me hierbij moest voorstellen. Ik vond het wel interessant. Al bedacht ik me ook dat mijn man altijd voor mij stemt en dat dat al jaren goed gaat. Sinds die mislukte poging met mijn loep in het stemhokje had ik me erbij neergelegd dat ik nooit zelfstandig zou kunnen stemmen. Helemaal nadat ik blind was geworden.
Nadat ik hoorde dat mijn gemeente een stem mal had aangeschaft, besloot ik me te verdiepen in hoe dezecwerkt. Met de sound box en koptelefoon kan je de kandidatenlijst beluisteren. Door middel van braille en grote cijfers op de stem mal kan je de partijen op het stembiljet vinden en je kan voelen waar de kandidaat van je keuze staat.
Dit wilde ik wel proberen. Ik ging voor mezelf en voor mijn schoonouders stemmen. Op weg naar het stembureau was ik zenuwachtig en hoopte dat het me echt ging lukken. Op het stembureau werd ik goed begeleid. De stem mal werd voor me neergelegd en ik kon beginnen. Eerst luisterde ik naar de informatie op de Sound box. Daarna was het tijd om de stem mal te gebruiken. Een beetje onwennig bevoelde ik de stem mal. Al snel lukte het me om het rondje van mijn keuze te vinden en rood te kleuren. Mijn geleidehond Igor keek heel discreet een andere kant op. Zijn vrouwtje heeft tenslotte stemgeheim. Ik stemde ook voor mijn schoonouders. Zo bijzonder dat ik altijd iemand anders moest vragen om voor mij te stemmen en dat ik nu voor hen kon stemmen. Het ging me steeds makkelijker af. In Mijn woonplaats werd ook een referendum over het afvalbeleid gehouden. Hier was ook een stem mal voor. Ook dit ging me goed af. De stembiljetten in de stembus doen was ook een uitdaging. Uiteindelijk vond ik de gleuf.
Blij liepen Igor en ik naar huis. Eenmaal op de bank kwam het besef dat ik echt zelfstandig gestemd heb. Voor het eerst in mijn leven. Toen ik met mijn loep in het stemhokje stond en het niet lukte, had ik dit nooit kunnen bedenken. Geweldig dat ik nu kan stemmen met gevoel.
Marjolein
Pracht en praal en paleis perikelen
maart 2021
Laatst schreef ik dat we heel gelukkig zijn in ons paleisje. Ik vermoed dat onze ketel dit verhaal ook heeft gelezen en toen dacht: Wat hartverwarmend, dan kan ik er wel mee ophouden. We ontdekten dat onze verwarming het niet meer deed en dat we geen warm water meer hadden. Mijn man drukte eens op de resetknop van de ketel en vulde het water bij. Na een kwartier gebeurde er nog niets. Mijn man drukte nog maar eens op de resetknop, maar helaas reageerde de ketel niet. Op vrijdag kwam er een monteur langs. Al snel concludeerde hij dat onze ketel het echt niet meer ging doen en dat het ook wel een oude ketel was. Wij vroegen of hij de ketel kon vervangen. Dat kon. Op dinsdagmorgen was de eerste mogelijkheid. Dus zaten we een lang weekend zonder verwarming en warm water. En het vroor buiten. Mijn zoon ging heel dapper onder de douche. Die dus heel koud was. Rillend kwam hij niet veel later beneden. Snel maakte ik een lekker warm kopje thee voor hem. Ons paleisje veranderde langzaam in het ijspaleis uit Frozen. Terwijl ik op zoek ging naar dekens zong ik zachtjes: Laat het los, laat het gaan. Gelukkig konden we van mijn zwager een elektrisch kacheltje lenen. Op zolder vonden we er nog twee uit de tijd van onze kampeervakanties. Die avond op de bank onder de deken en met de kacheltjes aan had het ook wel iets van kamperen. Ik dacht terug aan gezellige avonden in de voortent op de camping. Mooie herinneringen. Ik zag ons weer terugkomen met onze kleine kinderen na het discozwemmen. Bibberend in hun badjasjes voor de kacheltjes en met een warme beker melk.
Net als op de camping moesten we nu ook een stukje lopen om te douchen. We konden gelukkig bij mijn zus terecht en besloten met de auto te gaan met de verwarming aan. Dinsdagmorgen werd de nieuwe ketel geplaatst. De verwarming en warm water waardeer ik nu nog meer. Mijn man en ik slapen op zolder. Die nacht werd ik wakker van een raar geluid. Ik ging bij de kinderen en de honden kijken of alles goed was. Dit was gelukkig het geval. Weer een tijdje in bed hoorde ik het geluid weer. Ik ging op onderzoek uit wat dat nou toch was. Ik kwam er niet achter. Een tijdje later hoorde ik het geluid weer en viel het kwartje. De nieuwe ketel maakte dit geluid soms. Een heel ander geluid dan onze vorige ketel maakte. Uit solidariteit met onze oude ketel hield de accu van onze auto er die week ook mee op en moest ook vervangen worden.
Een paar weken daarvoor hadden we een nieuwe tweedehands bank gekocht. Via marktplaats. Dus tweedehands, maar voor ons nieuw. Een grote hoekbank. Mijn dochter kwam er al snel achter dat de bank een groot nadeel had: Hij zit zo lekker dat je er altijd op wilt blijven zitten. Ik moest gelijk denken aan een reclame uit de tijd toen ik ongeveer net zo oud was als mijn dochter. Geen idee waar deze reclame voor was. In het reclamespotje ging iemand op een stapel telefoonboeken staan om een lamp te vervangen. Voor de jongere lezers een telefoonboek is een soort Google van papier. Waarin je telefoonnummers kon opzoeken. Nadat diegene, volgens mij een vrouw, de lamp had vervangen sprong ze van de stapel telefoonboeken op de bank. Ze plofte neer op een super zachte bank. Telkens als mijn moeder en ik die bank zagen riepen we in koor: Die bank wil ik ook. Ik ben naar die bank blijven zoeken. Helaas heb ik hem nooit gevonden. Onze nieuwe tweedehands hoekbank komt er dicht bij in de buurt. Bijzonder dat ik nu die zachte zit ervaring met mijn dochter kan delen. Mijn moeder mag er natuurlijk ook bij. De bank is zo groot dat we nu ook makkelijk op anderhalve meter afstand kunnen zitten. Nu alleen nog op zoek naar telefoonboeken om vanaf te springen op de bank.
De mannen wilden al langer een nieuwe tv. Ik vond dat niet zo nodig. De oude deed het toch nog? Nu vonden ze dat bij zo’n grote bank onze tv wel echt heel klein was. Toen mijn dochter hoorde dat we deze tv al hadden gekocht voor haar geboorte vond ze de tv wel heel oud en dat hij nodig aan vervanging toe was. Mijn man ging op internet op onderzoek uit. Hij vroeg mij of ik ook nog wensen had wat de nieuwe tv betrof. Ik vond goed geluid belangrijk. Verder maakte het me niet zoveel uit. Als hij maar niet te duur was. De tv werd besteld. Een paar dagen later werd de tv bezorgd. Blij begonnen de heren hem uit de doos te halen en te installeren. Trots liet mijn zoon me voelen hoe groot onze nieuwe tv was. Wat een bakbeest. Als ik had kunnen zien was deze tv er nooit in gekomen. Ach ja, Mijn man en kinderen mogen ook wel eens een voordeel hebben van mijn handicap. Igor is ook heel blij met de grote tv. Nu kan hij zijn favoriete honden- en kattenfilmpjes nog veel beter zien.
Mijn moeder zei dat we wel een feestje konden geven om te vieren dat we zulke mooie en goede aankopen hadden gedaan: Een keuken, een bank, een tv, een ketel en een accu voor de auto. Dit vond ik een leuk idee. Ik vind dat je alles wat je kan vieren ook moet vieren. Helaas is het geld op. Super fijn dat je nu maar een gast per dag mag uitnodigen. Dan zijn de kosten voor het feestje nog te overzien.
Onze wasmachine had zich vast gerealiseerd dat hij nog veel ouder was dan onze oude tv. Hij besloot te gaan protesteren. Tijdens het wassen begon hij onverwacht heel dramatisch te piepen. Wel sympathiek van hem. Hij had ook wild met zijn lampjes kunnen gaan knipperen, maar dan had ik niets meegekregen van zijn protest. Nu kon ik tenminste gaan stressen en me afvragen wat ik moest doen. Ook de timing was goed gekozen. We hebben nu niet zoveel te doen. Best saai soms. Onze wasmachine maakte het leven spannend door op verschillende momenten te gaan piepen. De ene keer bij het ene wasprogramma, de andere keer tijdens het andere wasprogramma. Soms waste hij ook zonder te piepen. Elke wasbeurt bleef het een verrassing wat hij ging doen. Zomaar een nieuwe wasmachine bestellen is voor mij geen optie. Ik kan lang niet alle wasmachines bedienen. Ik moet hier echt voor naar de winkel om aan de knopjes te voelen of de wasmachine blind te bedienen is. Want anders kan een kind de was doen en deze stekeblinde niet. Ik heb een goed gesprek gehouden met onze wasmachine. Althans ik sprak en hij luisterde. Ik ga nu niet opschrijven dat hij het nu weer gewoon lijkt te doen. Anders trakteert hij mij tijdens de volgende wasbeurt vast weer op een piep concert.
Op een middag hoorde ik geknal komen uit de woonkamer. Gelukkig in combinatie met gelach van onze pubers. Dit stelde me enigszins gerust. Ik vroeg wat ze aan het doen waren. Mijn dochter reageerde: Mogen we dat zeggen als we klaar zijn? Als we nu zeggen wat we aan het doen zijn mogen we het misschien niet meer afmaken. Dit vond ik zo’n mooie en eerlijke reactie dat ik besloot dat dit goed was. De dolle drie: Harvey, Mario en Igor stonden er vrolijk bij te kwispelen. Ze houden niet van geknal, maar deze knallen vonden ze wel heel leuk. Na afloop vertelde mijn dochter wat ze deden. In postpakketten zitten zakken met lucht om de inhoud te beschermen. Het is eigenlijk groot bubbeltjesplastic. Die bubbeltjes kan je zo lekker met je vingers laten knappen. De zakken met lucht legden ze op de grond en daar gingen ze met hun voeten op staan. Dat geeft een mooie knal. De dolle drie pleit er nu voor om voortaan tijdens oud en nieuw het vuurwerk te vervangen door deze knal zakken. Voor wie dit nog te eng vindt mag bubbeltjesplastic ook.
Marjolein
Wandelavonturen en andere verhalen
februari 2021
Igor en ik zaten achterin de taxi op weg naar mijn beste vriendin en Igors verloofde Sientje. Igor zat lekker naar buiten te kijken. Ik vroeg me af waar ik mijn mondkapje had gelaten. Ik zocht gestresst in mijn tas, maar kon hem nergens vinden. Tot ik me realiseerde dat ik hem natuurlijk ophad. Bij mijn vriendin aangekomen was Igor niet meer te houden. Hij piepte van pure blijdschap. Ook Sientje was blij om hem te zien. Mijn vriendin en ik hadden veel bij te praten en onze honden gingen spelen. Op een onbewaakt moment stond de deur even open. De geliefden besloten er heel romantisch samen vandoor te gaan. Sientje liet Igor de buurt zien. Gelukkig vond het neefje van mijn vriendin de twee tortelduifjes snel terug en liepen ze vrolijk met hem mee naar het huis van mijn vriendin. Die middag mocht ik met haar neefje mee op de skelter. Ik zat in de aanhanger. Hij bleek een goede chauffeur en vertelde me precies wat er gebeurde. Ik vond het spannend. Gelukkig liep zijn zus bij mij in de buurt. Wanneer we door een bocht gingen, hing de aanhanger scheef. Voor mij een echte attractie. Na afloop van het ritje concludeerden de neef en nicht van mijn vriendin dat ik net zo hard kan gillen als hun tante.
Na een gezellige en dus ook spannende dag werden Igor en ik weer opgehaald. De dag was veel te snel voorbij. Eenmaal op de achterbank van de taxi viel Igor al snel in diepe slaap. Hij begon te dromen. Vast over alle avonturen die hij samen met zijn Sientje had beleefd. Zijn poten gingen heen en weer. Alsof hij hard aan het rennen was. En hij blafte in zijn slaap. De taxichauffeur en ik moesten lachen. Na een rit van anderhalf uur waren we bij mij thuis. Normaal gesproken zou ik geen slapende honden wakker maken. Omdat ik Igor moeilijk in de taxi achter kon laten besloot ik dit keer een uitzondering op die regel te maken. De chauffeur keek naar Igor en raadde me aan om hem niet te laten werken. Omdat Igor zijn ogen nog half dicht had. Dat leek hem niet zo handig voor een blindengeleidehond. Eenmaal thuis begroette Igor iedereen en plofte daarna tevreden op zijn kussen. Ik plofte op de bank en genoot na van de gezellige dag.
Ook tijdens onze wandelingen maken Igor en ik bijzondere situaties mee. Zo liep ik op een koude morgen in de herfst samen met Igor in zijn werkpak naar de uitlaatplaats. Bij Igor bekend onder de naam speelplek. Bij de speelplek aangekomen deed ik bij Igor zijn werkpak uit en mocht hij lekker snuffelen. Ik liep verder met de taststok. Na een tijdje hoorde ik een mevrouw lachend opspringen. Ze vertelde me dat ik een goede timing had. Even daarvoor zat ze languit op het pad om een foto te maken van de opkomende zon die op de bevroren herfstbladeren scheen. Ze zei dat dit echt zo betoverend mooi was. Ik zag het voor me. Zo mooi. Terwijl ze de foto maakte was ze heel geconcentreerd en ze zat dus op het pad om de foto’ vanuit de juiste positie te kunnen maken. Ze zei dat als ik iets eerder was geweest dat ik me dan vast had afgevraagd wat daar nou toch op de grond lag. We moesten lachen.
Regelmatig komen Igor en ik een mevrouw tegen. De mevrouw en ik zeggen elkaar altijd gedag. Aan het geluid te horen rijdt ze in een scootmobiel. Op een middag kwamen we elkaar weer tegen en stelde ze zich voor. Ze noemde haar naam en de naam van haar hond. Ze vertelde dat ze in een scootmobiel rijdt omdat ze geen onderbenen meer heeft. Enthousiast riep ik: O wat leuk. Ik ben Marjolein en dit is Igor. Ik heb mijn ogen niet meer en daarom loop ik met een geleidehond en stok. Ze bewonderde Igor en mijn prothese ogen. Ze zei dat het zo leuk is dat we allebei op onze eigen manier onze hond uitlaten. Mooi gezegd en zo waar. Het is altijd leuk als we elkaar tegen komen.
Tijdens het werken met Igor hoorde ik onze buurjongen van vier roepen: Kijk, daar is de hond van de buurman. Zijn moeder zei dat het ook de hond van de buurvrouw is. Nee, zei de buurjongen stellig, het is de hond van de buurman. Ja ook, zei zijn moeder, maar de buurvrouw loopt nu toch met de hond. Ja, zei de buurjongen, de buurvrouw loopt nu met de hond van de buurman. Ik liep lachend verder en besloot dit te onthouden voor als het regent. Dan mag mijn man zijn hond uitlaten.
Op een middag zou het gaan regenen. Als het hard regent en waait kan ik me moeilijker oriënteren. Mijn man keek naar buiten en zei dat het droog was en ik dus prima met Igor kon gaan lopen. Bij de speelplek aangekomen deed ik bij Igor zijn werkpak uit. We liepen rustig verder. Tot het opeens begon te regenen. Het ging zo hard dat het leek alsof er een douch werd aangezet. Ik deed bij Igor zijn werkpak aan en zei dat we naar huis gingen. Na een tijdje had ik geen idee meer waar we waren. Igor wel en zo kwamen we gelukkig veilig thuis. Drijfnat, dat wel. Mijn man deed de deur voor ons open en zei: Nu regent het wel. Hij pakte een handdoek en ging Igor afdrogen. Daarna kreeg ik een handdoek en droge kleren.
Een andere keer kwamen Igor en ik bij de speelplek aan. Ik hoorde een raar geluid van een grote auto of zo. Ik deed bij Igor zijn werkpak uit en aarzelde wat ik moest doen. Ik riep of iemand wist wat er aan de hand was. Er kwam een meneer op me af die vertelde dat ze met werkzaamheden bezig waren en dat er midden op het pad een grote tractor met aanhanger stond. Hij bood aan om me te helpen en leidde Igor en mij langs het gevaarte. Een spannende route over omgewoelde aarde en door struikjes. Op een veilig punt aangekomen vroeg de man of het nu weer zelf ging lukken. Ik bedankte hem en zei dat we het nu wel weer verder gingen redden. Igor en ik liepen vrolijk verder. Na een tijdje keerden we om en liepen we terug. De tractor bleek er nog te staan. Igor begon zachtjes te piepen alsof hij zeggen wilde: Ik kan veel, maar hier krijg ik je nooit veilig langs. Zo lief en hij had niet eens zijn werkpak aan. Ik zei tegen hem dat als het lang ging duren dat ik dan een andere route ging verzinnen, maar dat ik hoopte dat die lieve menneer van net ons weer zou komen redden. Ik hoorde een lachende stem zeggen: Die lieve meneer van net is even aan de telefoon. Deze lieve meneer wil jullie ook wel redden. Ik lachte en volgde zijn aanwijzingen op. De route was deze keer nog spannender. Nadat we een vertrouwde en veilige plek hadden bereikt bedankte ik de lieve meneer voor zijn hulp. Hij zei dat hij Igor en mij heel stoer vond. Ik deed bij Igor zijn werkpak aan en we liepen naar huis. Ik was trots op ons. Igor ook. Hij had zijn staart nog hoger in de lucht dan anders.
Tijdens een mooie dag besloot ik verder te lopen. Igor was lekker aan het snuffelen en ik liep met de stok. Ik had niet in de gaten dat ik sneller liep dan anders. Tot ik ineens auto’s hoorde en ik op een weg bleek te zijn beland. Ook al had Igor zijn werkpak niet aan, hij trok me snel aan de kant van de weg. Een tijdje geleden zou ik in paniek zijn geraakt. Nu bleef ik heel rustig. Samen met Igor en de stok zocht ik een herkenningspunt zodat ik weer wist waar we waren. Gelukkig kwam ik iemand tegen aan wie ik de weg kon vragen. De mevrouw hielp ons op de goede weg en vol goede moed liepen Igor en ik verder. Omdat ik na een tijdje twijfelde of we nog goed liepen, besloot ik de navigatie op mijn telefoon aan te zetten. Die deed het niet. Bleek dat ik geen internet had. Ik dacht aan alles wat ik tijdens de mobiliteitslessen had geleerd en uiteindeljk kwamen we weer thuis. Wat was ik trots op ons.
Ik vind het zo leuk als kinderen roepen dat ik zo’n mooie en lieve hond heb. Dat is Igor ook en hij gaat er dan extra trots bij lopen. Wat ik ook zo leuk vind is dat elke hond zijn eigen persoonlijkheid heeft en ook zijn eigen hobby’s. Zo kijkt Igor graag naar honden en katten filmpjes op tv. Soms kijken zijn broers Harvey en Mario ook even mee, maar die houden het nooit zo lang vol. Igor leeft zich helemaal in. Als er een hond uit beeld loopt gaat Igor achter de tv kijken waar de hond gebleven is. Tijdens een filmpje van spelende honden springt Igor vrolijk mee. Tijdens het beeldbellen met mijn moeder stond Igor te kwispelen en had hij zijn neus tegen het scherm gedrukt. Met Igor, Harvey en Mario wordt het nooit saai.
Samen met Igor op pad is een groot avontuur
Marjolein
Klussen en kopen zonder kijken
januari 2021
Tijdens de zwangerschap van ons eerste kindje besloten mijn man en ik ons huis te verbouwen. Althans we besloten dit te laten doen. Mijn man heeft veel kwaliteiten. Maar klussen hoort hier niet bij. Gelukkig weet hij dit van zichzelf. Dus ik hoefde niet te vrezen voor het programma Help mijn man is klusser. Al hadden ze dat programma ook net zo goed Help mijn vrouw is klusser kunnen noemen. Want ik bak er ook niks van. We lieten de zolder en de badkamer verbouwen en we waren blij met het eindresultaat.
Tijdens de zwangerschap van ons tweede kindje vonden we het weer tijd voor een verbouwing. Dit keer werd er een stuk aan de woonkamer aangebouwd. Ik hoor mijn moeder nog lachend zeggen: Tegen de tijd dat jullie jullie tiende kindje verwachten laten jullie een paar torens bovenop het dak van de zolder bouwen. We zijn heel dankbaar voor en heel blij met onze twee kinderen. En nadat de woonkamer af was waren we ook wel klaar met verbouwen.
Er gingen jaren voorbij. Mooie jaren. Zonder verbouwing. Op een dag stelde mijn man voor om van slaapkamers te wisselen. Dan zouden wij naar zolder verhuizen. Onze dochter zou onze oude slaapkamer krijgen en onze zoon zou dan twee kleinere kamers hebben. Zijn eigen slaapkamer en de voormalige slaapkamer van zijn zusje als speelkamer. Dit vond ik op zich een goed idee. Maar omdat ik inmiddels stekeblind was geworden moest ik er wel even over nadenken. Doordat ik niets kan zien vind ik verandering lastig. Voor mij zijn vaste plekken belangrijk. Ook had ik nog een beeld bij de kamers van de kinderen. Ik vond het moeilijk om dit beeld los te moeten laten. Na even nadenken besloot ik toch om het te doen. We bespraken het plan met onze kinderen. Zij waren heel blij. Ik weet nog dat we bij de bouwmarkt stonden om gordijnen voor de slaapkamers van de kinderen uit te zoeken. Terwijl mijn man druk met de kinderen aan het kijken was vocht ik tegen mijn tranen. Ik vond het ineens zo moeilijk dat ik dit niet meer kon zien. Dit overviel me totaal. Ik riep mijn man en in een hoekje van de winkel besprak ik dit met hem. Ik wilde niet dat de kinderen en de andere mensen me in de bouwmarkt zouden zien huilen. We riepen de kinderen en stelden voor om buiten bij een kraampje wat lekkers te gaan eten. Of het nou een oliebol, vis of ijs was weet ik niet meer. Tijdens het eten vertelde ik aan de kinderen dat ik het moeilijk vond dat ik niet meer kon zien wat ze gingen kopen en of ze mij dat wilden vertellen. Eenmaal in de winkel pakte mijn dochter mijn hand en vertelde dat ze heel graag roze gordijnen wilde. Ze liet me de stoffen voelen en vertelde hoe het gordijn eruit zag. Nadat ze haar keuze had gemaakt nam haar broer het over. Ook hij liet me de stoffen voelen en vertelde hoe de gordijnen eruit zagen waar tussen hij twijfelde. Zo waardevol. Na de verhuizing van onze slaapkamers had ik bij allemaal een beeld. Ook is het een gewoonte geworden dat ik tijdens het winkelen aan spullen mag voelen en dat mijn kinderen of man vertellen hoe iets eruit ziet. Een keer tijdens het winkelen kwam een verkoopster heel boos naar ons toe en riep of ik van de spullen af kon blijven. De kinderen riepen in koor: Mamma is stekeblind. Wij kijken met onze ogen. Mamma kan dit niet. Dus zij mag met haar handen kijken. Hier had de verkoopster niets tegen in te brengen.
Er gingen weer een paar jaar voorbij. Zonder verbouwing. Tot de dag waarop onze zoon beneden kwam en zei: Mam, pappa denkt dat jij het niet goed vindt. Maar ik wil heel graag de muur tussen mijn twee kamers uit en van mijn twee kleine kamers een grote kamer maken. Dit moest ik even verwerken. Hij zei dat hij dan veel meer ruimte had om met vrienden te chillen. Dat vond ik een goed punt. Ook had hij dan veel meer ruimte om huiswerk te maken. Dat vond ik nog een beter punt. Als ik over een paar jaar ga studeren hoef ik ook niet op kamers zei hij. Met zo’n grote kamer is dat niet nodig. Het beste punt. Dat ging recht in mijn moederhart. Ik was om. Mijn zoon is echt een kei in onderhandelen. Blij liep hij naar zijn vader om hem het goede nieuws te vertellen. Een beetje beduusd kwam mijn man de kamer in lopen met de woorden: Ik dacht dat jij het nooit goed zou vinden. We bespraken de plannen. De muur ging er uit. Er zouden meer stopcontacten komen. Een deur zou dichtgemaakt worden en zo waren er nog meer plannen. Kortom een hele verbouwing. Terwijl wij op internet op zoek gingen naar klusbedrijven, ging onze zoon op zoek naar de hamer. Gelukkig konden we hem nog net op tijd tegenhouden voordat hij heel ambitieus de muur er uit ging rammen. Gelukkig vonden we via via een paar handige mannen met een klusbedrijf. Ze kwamen de kamers bekijken en stelden zichzelf voor met de legendarische woorden: Wij zijn Dennis en Dennis en een stuk handiger dan buurman en buurman. Vanaf dat moment wist ik zeker dat zij wat mij betreft de klus mochten doen. Een paar maanden later was het zover. De verbouwing verliep goed. Dennis en Dennis bleken ook heel handig in het omgaan met mijn handicap. Ze vertelden wat ze gingen doen en wanneer het bijvoorbeeld voor mij niet veilig was om de trap te gebruiken. Heel prettig en veilig dus. Tijdens de verbouwing kampeerden mijn man en ik in de woonkamer. Zodat onze zoon op onze slaapkamer op zolder huiswerk kon maken en slapen. De eerste nacht dat we in de woonkamer sliepen riep mijn man enthousiast: Best gezellig zo, kamperen in ons eigen huis. Dat vonden onze honden ook. De eerste nacht werd ik wakker omdat er een hondje op mijn hoofd lag. Een volgende nacht werd ik wakker op de grond naast mijn matrasje. Toen ik weer op het matrasje probeerde te kruipen bleek daar een hond te slapen. Ik probeerde hem van het matrasje af te duwen. Maar er was geen beweging in te krijgen. Omdat je geen slapende honden wakker moet maken en de rest van mijn gezin ook niet besloot ik maar op de bank verder te gaan slapen. Toen de verbouwing af was was onze zoon heel blij met zijn kamer. Wij ook. En blij dat we weer in ons eigen bed konden slapen. Dat ook.
Ik was wel weer klaar met verbouwen. Tot de dag waarop mijn man aangaf dat het wel eens tijd werd voor een andere keuken. Ik zuchtte eens diep en sputterde nog wat tegen. Tot ik zelf ook inzag dat het tijd was voor een nieuwe keuken. we gingen bij wat keukenzaken inspiratie op doen. Mijn man omschreef de verschillende opties en liet me van alles voelen. Ik werd steeds enthousiaster. Uiteindelijk maakten we een keuze. Een aantal maanden later was het zover. De keuken werd geleverd. Om ruimte te maken verplaatsten we de eetkamertafel. Vanaf dat moment begon voor mij het kamperen opnieuw omdat ik me lastig kon oriënteren. Na het weekend zou de keuken geplaatst worden. In het weekend zou mijn man met twee handige vrienden de oude keuken er uit halen. Weer stond onze zoon klaar met de hamer. Hij vond het ook dit keer zo jammer dat het slopen weer met beleid moest. Die vrijdag hoorde ik mijn man al met gereedschap in de weer. Toen ik vroeg wat hij deed vertelde hij dat hij heel voorzichtig vast wat voorbereidingen trof. Toen ik die middag wat te drinken wilde pakken belandde ik in een soort gat. Mijn dochter schoot me te hulp. Ze legde uit dat pappa daar al een kastje had weggehaald. Omdat de tegels niet doorliepen onder de keuken was de vloer daar lager. Mijn dochter installeerde me op de bank en bracht me wat drinken. Ze bood aan om me tijdens de verbouwing te helpen. Zo lief. Nadat mijn man weer thuis was gekomen en van onze dochter hoorde wat er gebeurd was besloot hij de keuken met spullen te blokkeren. Hij liet het me voelen met de woorden: Wel zo veilig voor de honden en mijn stekeblinde vrouw. We moesten lachen. Ik was trots op hem dat hij zelf dat keukenkastje had afgebroken. Hij liet me voelen wat hij allemaal nog meer had gesloopt. Hij was al veel verder dan ik dacht. Ik was wel blij dat hij de elektra overliet aan onze handige vrienden.
Ook deze verbouwing had iets van een vakantie. Omdat we niet konden koken aten we heel internationaal. Zo aten we Italiaans, Chinees, Amerikaans, Frans en Vlaams. Het moment dat er voor het eerst gekookt kon worden in onze keuken vergeet ik nooit meer. Eindelijk eten we weer eens gezond zeiden onze pubers. Nooit gedacht dat ik hen dit nog eens zou horen zeggen.
Mijn man en ik kijken graag naar het programma Kopen zonder kijken. Mijn man zegt dat als we ooit gaan verhuizen dat hij ons dan opgeeft voor dit programma. Uit solidariteit met mij. Dan ziet hij ook niet wat we kopen. Gelukkig gaan we nog lang niet verhuizen. En er hoeft ook niets meer verbouwd te worden. We zijn heel gelukkig in ons paleisje. Alhoewel. Nu ik er zo over nadenk maakt een paar torens bovenop het dak van de zolder het plaatje helemaal compleet. Als mijn man klaar is met werken ga ik dit gelijk met hem bespreken.
Marjolein