Vorstelijk vervoer en krachtig besturen
juni 2022
Op een donderdagmorgen had ik een afspraak. Van te voren had ik aan degene met wie ik de afspraak had gevraagd of hij mij en mijn geleidehond Igor bij de bushalte wilde ophalen. Terwijl Igor en ik uit de bus stapten hoorde ik een vrolijke stem Goede morgen Majesteit zeggen. Ik zei lachend dat ik dit nog eens een mooie ontvangst en een warm welkom vond. Hij reageerde lachend dat ik een Majesteit ben en dat ik me heel sjiek laat rijden door een chauffeur. Hier had hij helemaal gelijk in. Vrolijk kletsend liepen we naar het restaurant in het gebouw van onze organisatie. Even later schoof mijn collega ook nog aan. Het was een gezellig en informatief gesprek. Na afloop bracht hij mij en Igor naar de bushalte. Lachend wees hij me er op dat mijn lange vervoersmiddel met chauffeur er aan kwam. Enthousiast riep ik dat mijn limousine kwam voorrijden. Ik bedankte hem en we zeiden elkaar gedag. Igor en ik stapten in en ik zei de chauffeur gedag. Nadat Igor een bankje had aangewezen ging ik zitten en gaf hem een knuffel en ik zei tegen hem dat we het toch maar goed voor elkaar hadden in de limo.
Die avond ging ik met een collega naar een cursus over krachtig besturen. We kregen een sticker opgeplakt met onze naam en de naam van onze organisatie erop. Een tijdje later begon de cursus. De cursusleider begon met een introductie. Hij noemde een paar namen en vroeg aan deze mensen of ze even hun hand wilden opsteken zodat iedereen kon zien wie ze waren. Ik zei dat ik blind ben en vroeg of we een kort voorstelrondje konden doen zodat ik kon horen wie er waren en van welke organisatie. Hij zei dat hier geen tijd voor was. Hij vroeg mijn naam. Terwijl ik mijn naam zei vroeg ik me af of hij ook niet kon lezen. Mijn naam stond namelijk op de sticker op mijn shirt. Hij stelde voor dat iedereen tegelijk Dag Marjolein zou zeggen. Nadat hij tot drie had geteld gebeurde dit. Hij zei dat ik nu iedereen had kunnen horen. Verbaasd zei ik dat ik nu echt wist wie wie was. Dus niet. Hij ging verder met de cursus. Ik hoorde dat er een vel papier werd omgeslagen. De cursusleider praatte en ik vermoed dat hij van alles aanwees op een groot vel papier. Ik vroeg aan mijn collega wat er te zien was. De cursusleider concludeerde dat ik dit natuurlijk niet kon zien en legde het me uit. Een tijdje later gebeurde het weer. Ik vroeg aan mijn collega wat er te zien was. Waarop de cursusleider zei dat hij het wel lastig vond met een blinde erbij en dat hij hier geen rekening mee had gehouden. Ik zei dat het dan voor hem ook een leerzame avond was over inclusie. Hier ging hij niet op in en hij legde me vlug uit wat er te zien was. Ik probeerde me te blijven concentreren en vroeg me af hoe dit kon in 2022. Zoiets had ik nog nooit mee gemaakt. Blijkbaar had deze meneer heel veel bestuurservaring, maar was hij nog nooit iemand met een beperking tegen gekomen in een bestuur. Ik bedacht me dat het maar goed was dat we geen voorstelrondje hadden gedaan. Als hij had gehoord dat ik de voorzitter ben van onze organisatie was hij waarschijnlijk van zijn stoel gevallen van schrik. Door mijn collega en de medecursisten werd het toch nog een gezellige avond. Ik heb zelfs nog wat geleerd over krachtig besturen. Vooral over hoe het niet moet.
Een paar dagen later ging ik met de taxi naar mijn vriendin. Terwijl ik instapte realiseerde ik me dat ik me weer heel sjiek liet rijden door een chauffeur. Ik kijk nu toch met een heel andere blik naar het reizen met het openbaar vervoer en met de taxi. Het maakt me vrolijk. Ik laat me als een vorstin rijden in mijn vervoer met chauffeur.
Marjolein
Honderd procent leven
mei 2022
Op een morgen was ik samen met mijn geleidehond Igor onderweg naar een afspraak. Op het station stapten we uit de bus. Ik realiseerde me dat we ergens anders waren dan anders. Door de akoestiek hoorde ik dat we binnen waren in plaats van bij de halte buiten. Geschrokken keek ik om me heen om me te oriënteren. Op zulke momenten vergeet ik dat dat blind niet gaat werken. Met een schok besefte ik dat waar ik stond plekken zijn waar je niet moet staan. Deze plekken zijn geel. Heel handig voor een stekeblinde. Als je toch op zo’n gele plek staat loop je het risico omver gezwiept te worden door een harmonicabus. Ik was me al te bewust dat ik klein ben en dus makkelijk over het hoofd gezien kon worden. En ik ga het echt niet winnen van zo’n lange bus. Ik riep of iemand wilde kijken of ik veilig stond. Gelukkig kwam er snel een man aan die zei dat ik wel veilig stond, maar dat hij het een veiliger idee vond om me naar de ingang van het station te brengen. Omdat hier alle bussen om me heen reden. Hoewel ik bang was mijn collega mis te lopen nam ik zijn aanbod aan. De chauffeur van de bus waar de man mee mee moest zei dat hij op hem zou wachten. Dit vond ik zo lief. Zowel van de man die met me mee liep als van de chauffeur. Het bleek dat de man uit de bus was gestapt om me te helpen. We liepen naar de ingang en ik merkte dat Igor een bekende zag. Dat was mijn collega. Ze stond bij de halte buiten op me te wachten en was me gaan zoeken. Ik bedankte de man voor zijn hulp. We wensten elkaar een fijne dag en hij rende snel terug naar de bus. Van mijn collega hoorde ik dat het een heel knappe jongen was. Niet weten waar ik ben is niet leuk, maar gered worden door een knappe jongen maakt veel goed.
Op een andere morgen vroeg mijn dochter of ze een oog van mij mee mocht nemen naar school. Haar klasgenoten stelden haar veel vragen en waren benieuwd naar mijn ogen. Ze rende naar mijn nachtkastje om een reserve oog van mij te halen. Die stopte ze in het voorvakje van haar rugtas. Haar klasgenoten vonden het heel interessant en ook een beetje een eng idee dat ik dat oog in mijn hoofd had gehad. Een paar weken later was mijn dochter haar tas aan het inpakken. Ineens riep ze: O mamma, je oog zit nog in mijn tas. Hier moesten we hard om lachen. Ze zei dat ze het eigenlijk wel leuk vond met mijn oog in haar tas en dat ik best nog wat langer mocht meekijken op school.
Als mijn kinderen iets nieuws kopen laten ze dit altijd even aan mij voelen en vertellen hoe het er uit ziet. Mijn dochter had nieuwe sneakers met dikke zolen. Ze trok ze aan en riep dat ze nu veel langer was. Ze zei: Moet je voelen, mam, waar mijn hoofd nu zit. Ze pakte mijn hand en ik voelde inderdaad dat haar hoofd veel hoger zat. Ik wil ook zulke schoenen.
Samen met mijn kinderen ging ik naar het concert van Dua Lipa in Sportpaleis Antwerpen. Het was heel druk en ik merkte dat ik weer moest wennen aan drukte. We vonden onze plaatsen en gingen zitten. Het concert begon. Samen met mijn kinderen en de rest van het publiek zong ik mee met de nummers van Dua Lipa. Kippenvel. Mooi om dit samen met mijn pubers mee te mogen maken. Haar Future Nostalgia tour wordt voor ons in de toekomst zeker nostalgie.
Op 10 mei vond het evenement Bartimeus 100 % live plaats. Ik mocht dit evenement openen met mijn verhaal. Ik mocht een creatie dragen van Rachel, de modeontwerpster van See feel. Op een zwarte broek droeg ik de mosterdgele top met wijd uitlopende mouwen. Thuis had ik voor de spiegel geoefend wat ik wilde zeggen en tijdens de hond uitlaten. Ik kan geen spiekbriefjes lezen. Daarom doe ik alles uit mijn hoofd en ben ik van het improviseren. Ik was niet zenuwachtig. Ik had wat gezonde spanning. Dat houdt me scherp.
Die morgen reed al vroeg de taxi voor. Bij het AFAS theater in Leusden aan gekomen werd ik ontvangen door de directeur van Bartimeus fonds. Hij zei dat we via de artiesteningang gingen. Ik lachte omdat ik dacht dat het een grapje was, maar het was echt de artiesteningang. Naast de creatie die ik aan had, had ik nog een reserve set kleding bij me. Waaronder mijn droomjasje van See feel. Van lichtblauwe spijkerstof en wol. Wat een enorme verrassing dat ik dit jasje cadeau kreeg van Bartimeus fonds. Als bedankje voor mijn optreden. Ik vond dit zo lief en ben er zo blij mee.
Ik kletste met andere mensen en maakte kennis met Bert van Leeuwen. Hij is ambassadeur van Bartimeus en presenteerde het evenement. Het was tijd voor de repetitie. Dat ging goed. Na de lunch mocht ik naar de visagiste. Ik werd opgemaakt en mijn haar werd gedaan. Ik voelde me net een ster. Ook omdat er bij mijn verhaal een lichtplan was gemaakt. Ik kreeg steeds meer kriebels in mijn buik.
Het was tijd. Ik kreeg een microfoon op en mocht achter het gordijn gaan staan. Ik hoorde het publiek en kreeg nog meer kriebels in mijn buik. Ik sprak mezelf streng toe dat vluchten niet meer kon en dat ik zo zou gaan knallen. Ik hoorde muziek. Nena zong over die 99 luchtballonnen. Ik wilde heel hard mee gaan zingen om wat van mijn spanning kwijt te raken. Gelukkig realiseerde ik me op tijd dat ik een microfoon op had en niet wist of die al aan stond. Even later hoorde ik applaus en voelde ik dat het gordijn open ging en liep ik het podium op. Een beetje gespannen begon ik mijn verhaal. Al snel voelde ik een connectie met het publiek en kon ik de spanning loslaten. Wat was het geweldig om mijn verhaal te mogen vertellen. Het is het kwetsbaarste en intiemste dat ik ooit gedeeld heb en ook een van de mooiste presentaties die ik heb mogen geven. Het applaus na afloop was zo mooi en de reacties van de mensen in de zaal en van Bert van Leeuwen. Mijn moeder, zus en zwager en mijn collega keken mee via de livestream. Ze vonden het ook prachtig.
De rest van het evenement mocht ik in de zaal meemaken. Komt het zien verzorgde de live audiodescriptie. Het was een geweldige middag met mooie optredens. Ook werd er gezegd dat het er niet om gaat hoeveel procent je ziet, maar dat het er om gaat hoeveel procent je leeft. Mooi gezegd en zo waar.
Vanmiddag was ik met mijn man bij de voorstelling van Tineke Schouten. Met live audiodescriptie en inleiding door blindentolk Dave van Komt het zien. Genoten en gelachen. Bij de meet and feel mocht ik ook nog op de foto met Tineke. Zo leuk!
Ik mag dan niets meer zien, ik leef honderd procent.
Marjolein
Waardevolle en mooie beelden
April 2022
Op een morgen had ik een online vergadering. We begonnen met een voorstelrondje. Iemand kwam met het idee om voor mij ook het uiterlijk te beschrijven. Zodat ik ook een beeld bij iedereen had. Het voorstelrondje begon en door de beschrijvingen zag ik de mensen voor me. Kleur haar, soms de kleur van de ogen, wat iemand aan had en waar iemand zat. Zo fijn. Een man met een mooie stem was aan de beurt. Hij zei: Marjolein, ik ben de man van je dromen. Ik ben de knapste. Als je zou kunnen zien had je dat zelf gezien, maar nu vertel ik het je. Ik moest lachen. Ik had oortjes in en keek met een schuin oog naar mijn man die nietsvermoedend aan de tafel zat te werken. De volgende was aan de beurt om zich voor te stellen. Hij zei: Ik wist niet dat we in een datingshow waren beland. Hij mag dan de knapste zijn, ik ben de aardigste. Ik moest weer lachen en kreeg het steeds warmer. Nadat het voorstelrondje was afgelopen moest ik beginnen aan een korte presentatie. Inmiddels had ik rode wangen en was ik totaal mijn tekst kwijt. Ik vertelde dit en dat ik even moest schakelen. Omdat ik niet verwacht had op een gewone dinsdagmorgen de man van mijn dromen te ontmoeten. En dat die aardige man me ook wel wat leek. Mijn eigen man van mijn dromen aan de keukentafel was ondertussen ook afgeleid van zijn werk. Snel begon ik met de presentatie. Die gelukkig best goed ging. Na de vergadering zat ik lekker met een cappuccino op de bank. Ik voelde de zon en was zo blij. Ik had echt een beeld bij deze mensen gekregen.
Op een andere dinsdagmorgen ging ik met een journaliste van Omroep Gelderland op pad. Toevallig heet ze ook Marjolein. Ze ging een item maken over een modeontwerpster die kleding ontwerpt voor mensen met een visuele beperking. Ik wist niet zo goed wat ik me hierbij moest voorstellen en was benieuwd. De naam See feel vond ik al goed. In haar atelier aangekomen gingen we eerst even kennismaken. Daarna was het tijd om aan de kleding te voelen. Mijn geleidehond Igor mocht daar los lopen. De modeontwerpster liet me het rek met kleding voelen. IK voelde met mijn handen aan de kleding en voelde gelijk zoveel moois. Ze had allemaal voelbare details in de kleding verwerkt. Daar houd ik van. Als mijn man kleding met me koopt let hij hier ook op. Die dag droeg ik een trui met een stukje kant en steentjes erop. Zo mooi dat zij hier over nadenkt. Ik ging met mijn handen door de kleding en de tranen sprongen in mijn prothese ogen. Voor het eerst in ruim zeven jaar ervaarde ik weer shop plezier. De afgelopen jaren was ik ook blij met nieuwe kleding en ik vind het heel fijn hoe mijn man, mijn zus, dochter en moeder me hierbij helpen. Nu kon ik weer zelf iets uit het rek pakken wat ik leuk vond. Door te voelen. Ik zie mezelf nog met mijn man door Nijmegen lopen. We hadden net gehoord dat mijn laatste oog geamputeerd zou worden. Voor ons twaalf en een half jarig huwelijksfeest zochten we nog kleding voor onze zoon van zeven. Ik pakte wat leuke kleding uit de rekken en liet dit aan mijn man zien. Ineens realiseerde ik me dat ik dit niet meer zou kunnen zien als ik blind was. Ik ben een pashokje in gelopen. Ik ging op een krukje zitten en begon te huilen. Nooit verwacht dat ik ruim zeven jaar later weer zelf kleding uit en rek kon pakken dat ik mooi vind. Zo ongelooflijk fijn. Ik werd er hebberig van. Zo was er een heel mooi mosterdgeel truitje met wijd uitlopende mouwen en werd ik verliefd op een lichtblauw spijkerjasje met wol aan de onderkant en op de mouwen. In het etiketje staan de kleur en maat in braille. Aan de achterkant van een kledingstuk zit als dit nodig is een kraaltje. Zodat je kan voelen wat de voor- en achterkant is. Handig. Een keer na een presentatie ontdekte ik dat mijn trui achterstevoren zat. Ik hoop maar dat niemand dit gezien heeft. Ik ben nu dus helemaal fan van de kleding van Rachel van See feel. Mensen zonder visuele beperking mogen het uiteraard ook dragen. Terwijl de dames druk waren met de kleding had Igor het zich gemakkelijk gemaakt op de bank. Met werkpak aan lag hij heerlijk te slapen. Dus ook een goede plek voor geleidehonden. En het item is heel mooi geworden. Ik hoop dat veel meer mensen Rachels kleding gaan ontdekken.
Eindelijk was het dan zover. Afgelopen zaterdag zijn mijn zus en zwager getrouwd. Het huwelijk moest door Corona twee keer worden uitgesteld, maar gelukkig is drie keer scheepsrecht. De voorbereidingen werden weer opgepakt. Ik dacht terug aan twee jaar geleden. Ze trouwden in heel kleine kring voor de wet. Een paar dagen daarvoor gingen mijn man en ik slingers kopen om hun huis te versieren. In de stad was het zo stil. Zo onwerkelijk.
Ik vertelde mijn kinderen de morgen van het wettelijk huwelijk dat hun tante niet haar trouwjurk zou dragen. Toen mijn dochter haar tante later bij het stadhuis zag zei ze onder de indruk: Mamma, Ze heeft dan wel niet haar trouwjurk aan, ze ziet er nu ook heel mooi uit. Mijn dochter beschreef wat mijn zus aan had. Tijdens de plechtigheid zorgde mijn dochter ervoor dat mijn moeder alles online kon volgen. Ze werd hierbij geholpen door haar broer, neefje en nichtje. Ondertussen werd hun huis versierd door een goede vriend en zijn moeder. Later in de tuin zong hij voor het bruidspaar. Hierdoor en door alle andere verrassingen werd het toch een mooie dag met een gouden randje.
Eindelijk konden mijn zus en zwager hun trouwdag groots vieren. Zoals zij dat graag wilden. Mijn zus in haar prachtige trouwjurk en mijn zwager in zijn mooie trouwpak. Met mooie bruidsmeisjes en bruidsjonkers. Mijn neefje en nichtje en mijn zoon en dochter. Het werd een prachtige zonovergoten dag. De ceremonie van het wettelijk huwelijk was nu compleet met alle daggasten en alle mooie en ontroerende verhalen. Dankzij blindentolk Dave van Komt het zien konden de moeder van de bruidegom en ik alles goed volgen. Zo hoorden we wat iedereen aan had. Ook een traan, een blik, een lach en een zoen werden beschreven. Precies de goede informatie op het juiste moment. Zo bijzonder dat ik het nu beter kon volgen dan toen ik nog slechtziend was. Hier had ik toen ik blind werd niet van durven dromen.
Dave beschreef ook het kerkelijk huwelijk. Het was een feestelijke dienst. Het was geweldig om met Gospelkoor Desire te mogen optreden.
Na het heerlijke diner was het groot feest. Twee jaar eerder zong onze lieve vriend voor het bruidspaar in de tuin en nu zongen we samen ditzelfde nummer in duet. Ik vond het heel spannend en ook heel fijn om het bruidspaar te mogen verrassen. En zoals mijn dochter heel treffend zei: Die vriend kan ziek goed zingen. Daarna was het tijd om te dansen.
Het was een prachtige, ontroerende en onvergetelijke dag. Door de ogen van Dave heb ik het kunnen zien.
Marjolein
Helden en speciale momenten
maart 2022
Maandag ging ik samen met mijn collega en goede vriend naar Amsterdam. We gingen naar de opnames van de podcast De Leeuw lult verder. We waren op tijd op het station. De trein had wat vertraging. Op het centraal station aangekomen stond de volgende trein die we moesten hebben er gelukkig nog. Op het goede perron aangekomen hoorden we dat onze trein van een ander perron ging vertrekken. Dus wij racen naar dat andere perron. Gelukkig konden we nog net op tijd instappen. In Amsterdam gingen we op zoek naar de metro. Althans mijn goede vriend dan. Ik keek ook om me heen, maar dat hielp niet zoveel. Roltrap op, roltrap af en ook nog een paar keer door van die poortjes. Zo knap hoe hij mij begeleidde. Daarna met de metro naar Waterlooplein. Daar aangekomen werkte de navigatie niet mee. We hadden geen idee hoe we moesten lopen. Gelukkig was er een behulpzame man uit Almere die aanbood met zijn navigatie met ons mee te lopen. Zo aardig en fijn. Daardoor waren we nog net op tijd bij café Eik en linde. Waar de opnames plaatsvonden.
Het was druk en Paul de Leeuw was aan het woord. Zo onopvallend mogelijk liepen we naar binnen. Dat valt voor mij niet mee. Paul begroette ons vriendelijk en ging verder. Het lukte me niet om elegant op een barkruk te klimmen. Dus kreeg ik een stoel van de medewerkers. Helemaal vooraan ontdekte ik later. Mijn collega en goede vriend zei dat hij achteraan ging zitten. De introductie was afgelopen en we wachtten tot de opnames gingen beginnen. De mevrouw naast me praatte me bij over wat we hadden gemist. Zo lief. Ook omschreef ze voor mij alles wat er te zien was. We kregen een gebakje. Met Pauls hoofd erop en zijn logo als ik het goed heb. Het was een heerlijk gebakje, maar een uitdaging om netjes te eten. Dat lukte me dan ook niet. Lachend zei ik tegen de vrouw naast me dat blind en onhandig zijn geen goede combi is. Waarop zij vroeg: Heb je dat altijd of komt het doordat je Pauls aanwezigheid voelt? Een goede vraag. Ik heb het altijd, maar in Pauls aanwezigheid duidelijk nog meer. Paul ging zingen. Mijn buurvrouw zei dat hij heel dichtbij stond. Ik kreeg kippenvel. Zo mooi. De opname begon. Zo bijzonder om dit in het echt mee te maken. Onder ander Hans Kesting, Cor Bakker en de moeder van Paul waren er. Iets later kwam Douwe Bob met zijn hond. Zo leuk. De opname was ter ere van Pauls 60e verjaardag.
Na de opname hoorden we dat er nog een aflevering opgenomen zou worden. Een mooie verrassing. We kregen bitterballen en drinken. Paul ging nog een nummer zingen. Op dezelfde plek. Dichtbij ons. Weer kippenvel, zo ongelooflijk mooi. De tweede opname begon. Nu herkende ik ook een stem van iemand van Nieuwsuur volgens mij. De moeder van Paul ziet ook slecht en ze vertelde dat ze natte Macula heeft. Ook zei ze lachend dat ze goed kan voelen. Zo herkenbaar, dat kan ik ook goed.
Mijn buurvrouw en ik hadden allebei een fles wijn meegenomen voor Pauls verjaardag. Na afloop van de opnames mochten we die geven. Mijn buurvrouw zei dat ze niet als eerste durfde en leidde me voorzichtig in de goede richting. Ineens hoorde ik vlakbij een heel bekende stem. Paul zei: Loop maar deze kant op, hier ben ik. Ik zei dat ik geen natte Macula heb. Waarop hij zei dat ik gewoon blind ben. Ik feliciteerde Paul met zijn verjaardag en gaf hem de fles wijn en een verjaardagskaart. Paul zei: Wat toevallig: Jij hebt geen Macula, maar geeft me nu wel Makulu wijn. Ik zei dat ik toepasselijker ben dan ik zelf door heb. Hij lachte. We praatten nog even en daarna was mijn buurvrouw aan de beurt. Zo bijzonder dat mijn wens om Paul even te spreken is uitgekomen. Hij is nog leuker in het echt.
Ik sprak ook nog een andere lieve fan. Wij komen elkaar vaker tegen bij Paul. Het was al weer een tijd geleden dat we elkaar gezien hadden. Zo fijn om haar weer te spreken. Ook sprak ik even met de moeder van Paul. Ik zei tegen haar dat ze heel trots mag zijn op haar zoon. Ze zei dat ze dat ook is. Mijn goede vriend en ik liepen naar de uitgang en Paul riep: Dag Marjolein.
Mijn collega en ik gingen lunchen. Het was lekker weer. We zaten op een terras in de zon. Voor mij voor het eerst dit jaar. Van mijn buurvrouw uit het café kreeg ik foto’s en filmpjes doorgestuurd. Ook van die lieve fan en van mijn goede vriend kreeg ik foto’s van de middag bij Paul. Zo mooi. We zaten wat te drinken toen Pauls moeder langs liep. We zeiden elkaar gedag. Daarna liep Paul langs. Mijn collega wees Paul er lachend op dat hij niet bij het zebrapad was overgestoken. Ik had niets gezien. Paul liep verder en zei weer: Dag Marjolein. Volgens mij straalde ik harder dan de zon.
We gingen weer terug naar huis. Eerst met de metro. Poortje door, roltrap op, roltrap af en weer een poortje door. Nog een stukje lopen en met de lift. Op het goede perron aangekomen kwam redelijk snel de trein die we moesten hebben. Via de luidsprekers heette een vrolijke conducteur ons welkom in de trein. Hij zei dat we iets te laat waren vertrokken, maar dat dat de pret niet mocht drukken. Hij zei: Kijk allemaal eens minder op uw schermpjes en wat meer naar buiten. Dan ziet u echt wat moois. Mijn goede vriend zei lachend: Ja Marjolein, kijk nou toch eens wat meer naar buiten. Dat deed ik en ik vond het inderdaad prachtig. We moesten hard lachen. Bij een volgend station riep de conducteur om: We komen zo op tijd aan in Utrecht. Dus we hebben geen vertraging meer. Dat heeft u te danken aan onze fantastische Max Verstappen machinist. Ik werd er helemaal vrolijk van. Dat was ik al. Dus nog vrolijker. Daarna ging hij de stations omroepen waar we allemaal langs kwamen. Na Arnhem zou de trein het laatste stuk naar Nijmegen afleggen in zijn achteruit. Het liefst was ik in Arnhem in de trein blijven zitten voor een live verslag van dit spektakel. We stapten toch maar uit. We besloten het laatste stukje naar huis de bus te nemen. Die kwam al snel. Dus liepen we snel naar de lift. Daarna naar en door de poortjes en toen nog door een draaideur. Dat ging niet helemaal goed en ik kwam vast te zitten. Nadat mijn vriend me had gered kwamen we niet meer bij van het lachen. Hij noemde me draaideurcrimineel. Het valt als stekeblinde ook gewoon niet mee om op het rechte pad te blijven. Wonder boven wonder was onze bus nog niet vertrokken. Ik ben nog aan het nagenieten van een geweldige en onvergetelijke middag.
Laatst kwam ik er weer eens achter dat ik niet alleen in Pauls aanwezigheid onhandig ben. Mijn man en kinderen hadden al gegeten. Mijn man zei dat er voor mij nog een broodje met saus op het aanrecht stond. Ik pakte het broodje en het bakje met saus. Aan tafel doopte ik mijn broodje in de saus en nam een grote hap. Bleek dat ik niet het bakje met saus had gepakt, maar het bakje met nat voer voor ons hondje Mario. Voor het geval iemand nu denkt dat dat misschien ook best lekker kan zijn. Dat vond ik dus niet. Ik vond het heel vies. Mijn man moest heel hard lachen en ik wat later ook. Mijn blinde beste vriendin raadde me aan voortaan eerst even aan het eten te ruiken voordat ik een hap neem. Goede tip.
Laatst zat ik op de bank en ineens realiseerde ik me dat ik al meer dan zeven jaar geen zonlicht meer heb gezien. Dat besef kwam heel hard binnen. Geen idee waarom. Ik voelde me heel verdrietig. Al snel was ik er wel weer klaar mee en pakte mijn telefoon en zette mijn favoriete nummer op. Ik dacht aan mijn vader. Hij is overleden toen hij 47 jaar was. Veel te jong. Ik was 11 jaar. Mijn ouders hebben me geleerd om te kijken naar wat ik wel kan en me zo min mogelijk te laten beperken door mijn beperking. Ik zie ons nog op de camping badmintonnen. Mijn vader zat in een rolstoel. Daardoor was hij vaak te laat bij de shuttle. Waardoor hij hem miste. Ik zag de shuttle vaak te laat. Als we dan toch een keer de shuttle over speelden waren we zo blij. Dan juichten we de hele camping bij elkaar. Dit vonden we de ultieme gehandicaptensport. Mijn vader heeft me geleerd alles uit het leven te halen. Hier ben ik hem elke dag dankbaar voor.
Een miljoen bedankjes voor dit mooie leven.
Marjolein
Zien en gezien worden
februari 2022
Op een middag ging ik met Igor wandelen. Ik deed hem zijn werkpak aan en we liepen naar de speelplek. Igor stopte met lopen en keek om zich heen. Ik vroeg me af wat er aan de hand was. Er kwam een meneer aan gelopen die vertelde dat ze de lantaarnpalen aan het vervangen waren en dat hij zijn spullen op de stoep had staan. Hij zette de spullen aan de kant en vertelde dat de nieuwe lantaarnpalen voorzien werden van extra goede verlichting en dat we dan in het donker nog veel beter konden zien. Er kwam een buurvrouw aan die lachend tegen me zei dat dat voor mij niets zou uitmaken. Tegen de meneer zei ze dat ik helemaal niets kan zien. Ik lachte en zei dat ik een voorstander ben van goede verlichting. Wel zo veilig als iedereen goed zichtbaar is. Ik vroeg of de lantaarnpaal voor ons huis ook vervangen zou worden. Hij keek dit even na en bevestigde dat die morgen aan de beurt zou zijn en dat ik niet moest schrikken als er de volgende dag een hoogwerker voor mijn huis zou staan. Ik bedankte hem voor de waarschuwing en zei hem en de buurvrouw gedag. Igor en ik liepen verder en de meneer kwam achter ons aan en zei dat er verderop een groot gat was. Er was een lantaarnpaal weggehaald en er moest nog een nieuwe worden teruggeplaatst. Een beetje ongemakkelijk zei hij dat ik moest uitkijken dat ik niet in het gat zou vallen. Ik zei lachend dat ik niet kan uitkijken en vroeg of hij mee wilde lopen. Bij het gat aangekomen wees hij mij het aan. Ik vroeg of hij mij met mijn stok wilde laten voelen waar dat gat precies zat. Dat deed hij. Igor stond er een beetje onrustig bij. De man vond het onveilig en besloot er een pion op te zetten. Ik bedankte hem en liep verder. Ik bedacht me dat ik regelmatig tegen de lantaarnpalen in mijn buurt opbots wanneer ik met de stok loop. Vooral die voor mijn huis is vaak de klos. Wel sympathiek dat ze nu al die lantaarnpalen gingen vervangen en ook heel optimistisch. Ik kan namelijk niet beloven dat dit nooit meer gaat gebeuren. Sterker nog. Laatst liep ik een stukje met de stok en botste frontaal tegen zo’n nieuwe lantaarnpaal op. Die heb ik dus gelijk ingewijd.
Bij de speelplek aangekomen deed ik bij Igor zijn werkpak uit en we gingen lekker wandelen. Al snel konden we niet verder. Er stond iets groots op het pad waar we niet langs konden. Ik hoorde een hard geluid. Ik riep of iemand wist wat er aan de hand was, maar er kwam geen antwoord. Ik besloot te videobellen met mijn dochter. Ze vertelde me dat er een grote wagen met aanhanger op het pad stond en dat ik beter de andere kant op kon lopen. Dat besloot ik te doen. Terwijl ik me omdraaide kwam er een meneer aanlopen die aanbood ons er langs te helpen. Ik volgde zijn aanwijzingen op. Hij vertelde me dat ze de bomen aan het snoeien waren. Nadat we de wagen gepasseerd waren vroeg hij of het nu weer zelf ging lukken. Ik bevestigde dit en bedankte hem. Ik zei dat we er straks ook weer langs moesten. Hij zei dat ze bijna klaar waren en dan vast al weg waren. Ik liep verder met Igor. Na een tijdje keek ik op mijn horloge. Of in mijn geval vertelde mijn AppleWatch hoe laat het was. Ik schrok want over tien minuten werd ik verwacht bij een online vergadering. Geïnspireerd door iemand anders die blind is vertrek ik altijd op tijd zodat ik wat verdwaaltijd heb en daardoor ontspannen kan lopen. Met zoveel obstakels onderweg was mijn verdwaaltijd deze keer te kort en ik was niet eens verdwaald. Snel liepen we terug naar huis. In de verte hoorde ik het snoeien van bomen. Omdat ik wist dat ze hier mee bezig waren herkende ik het geluid nu. Ik hoopte maar dat die wagen weg was en we er gewoon konden lopen. Gelukkig was dit het geval. Ik deed bij Igor zijn werkpak aan en we liepen naar huis. Onderweg stond Igor stil en blokkeerde mij. Ik mocht echt niet verder lopen. Gelukkig kwam de meneer van de lantaarnpalen er aan lopen en vertelde mij dat mijn hond niet langs het gat durfde. Hij liep met ons mee. Igor had groot gelijk. Dat gat was gevaarlijk voor vrouwtje. Zelfs met een pion er boven op. Thuis aangekomen was de online vergadering net begonnen. Een beetje buiten adem logde ik twee minuten te laat in.
Op de radio zei iemand dat ze het gingen hebben over hoe je je als blinde door de stad verplaatst. Bijvoorbeeld hoe je als blinde door de stad fietst. Om al snel tot de conclusie te komen dat het niet handig is om als blinde door de stad te fietsen omdat je niets ziet. Ik moest lachen en bedacht me dat het me heerlijk lijkt om zelf door de stad te fietsen. Ik ben blij met mijn tandem en mijn knappe tandempiloot, maar hij moet wel mee kunnen als ik wil fietsen. Zelf spontaan op de fiets kunnen springen lijkt me zo’n gevoel van vrijheid. Nog liever zou ik auto willen kunnen rijden. Dat als het regent of stormt ik mijn kinderen naar school kan brengen. Dat ik ook eens mijn vriendinnen met de auto op kan halen voor een gezellig dagje uit. Of dat ik tegen mijn man zeg dat ik die avond de auto meeneem omdat ik naar de voorstelling van Paul de Leeuw ga die ik al vier keer heb gezien. Gewoon omdat het kan en ik er zo blij van word.
Mijn grootste wens was om een keer auto te rijden. Op mijn zeventiende verjaardag kwam ik nietsvermoedend thuis uit school. Daar stond mijn zus al op mij te wachten. Ze vertelde dat ze een verjaardagscadeau voor me had. Ze had een autorijles voor me geregeld bij de rijschool waar zij les had. Zo lief van haar en een enorme verrassing. Ook vond ik het heel spannend. Samen met mijn zus en mijn vriend stapten we bij de instructeur in de auto. Nu nog achterin. Bij een grote parkeerplaats aangekomen mocht ik achter het stuur plaats nemen. Een magisch moment. Vanaf een veilige plek op de parkeerplaats keken mijn zus en mijn vriend toe hoe ik het deed en moedigden ze me aan. De instructeur zat naast me en legde me alles uit. Daarna mocht ik gaan rijden en daar ging ik. Eerst nog wat aarzelend. Al snel kreeg ik de smaak te pakken en durfde ik sneller te gaan. Ook reed ik tussen pionnen door. Ik moet wel toegeven dat ik er een paar omver heb gereden. De instructeur liet me ook een keer slippen. Ik vond het steeds leuker. Na afloop zei de rijinstructeur dat ik echt gevoel heb voor autorijden. Wat een mooie ervaring was dit.
Een aantal jaren later gaf ik voorlichting aan buschauffeurs over hoe het is om te reizen met een beperking. Ik vertelde van alles en ze mochten me vragen stellen. We gingen een stukje met de bus. De chauffeurs kregen een donkere bril en een taststok. Ook namen ze plaats in een rolstoel. En kregen ze een koptelefoon waardoor je geen geluiden kon horen. Dit mochten ze om beurten uitproberen. We stopten regelmatig bij een halte en dan konden de chauffeurs ervaren hoe het is om in- en uit te stappen met een beperking. Daarna reed de bus weer verder en kregen ze een inkijkje hoe het is om met een beperking met de bus te reizen. Sommige stoere chauffeurs durfden niet, maar ik kreeg ze allemaal zover om het toch te doen. Toen we bijna terug waren zeiden ze dat ze zich in mij hadden verplaatst en dat het nu tijd was dat ik me in hen ging verplaatsen. Ik mocht achter het stuur van de bus plaats nemen. Op een verlaten stuk weg heb ik een klein stukje de bus bestuurd. Natuurlijk met een chauffeur in de buurt die in kon grijpen als dat nodig was. Het was zo waanzinnig en het voelde zo stoer. Met bus en al reed ik de garage in. Na afloop kreeg ik applaus van iedereen en vertelden de chauffeurs trots tegen hun collega’s dat ik hen veilig met de bus had terug gebracht.
Toen ik nog wat zag liep ik altijd heel snel. Iemand zei ooit eens heel treffend: Ik zag in een flits Marjolein en haar hond voorbij lopen. Er kwamen nog wat rookwolken achteraan. Zo snel liep ze en ik had niet eens de tijd om hoi te zeggen want toen was ze al weer weg. Sinds ik blind ben ben ik niet meer zo snel. Ik vind mezelf langzaam en dat vind ik jammer. Op een vroege morgen had ik een mooi moment. Het was nog donker en ik liep met Igor bij de speelplek. Igor had zijn lichtgevende halsband om. Ineens hoorde ik een buurvrouw zeggen dat ik nu veel sneller liep dan zij. Doordat het nog donker was moest ze goed kijken waar ze liep. Voor mij maakte het donker geen verschil.
Een andere keer wilde ik iemand voorrang geven en stond ik op hem te wachten. De man bleek ook op mij te wachten en hij vroeg zich mopperend af of we nog lang op elkaar bleven wachten. Waarna ik zei dat ik niet had gezien dat hij op me wachtte omdat ik stekeblind ben. Terwijl hij me voorbij liep mompelde hij: Ja ja en ik ben oostindisch doof. Ik schoot in de lach en zei dat ik daar ook wel eens last van heb. Toen moest hij ook lachen en wensten we elkaar een prettige dag.
Als je niet kan zien is het nog belangrijker dat je gezien wordt.
Marjolein
Feestbeesten
Januari 2022
Een tijdje geleden kon Igor even niet werken. Ook hij heeft goede arbeidsvoorwaarden. Ik had een afspraak. Ik zou met de regio taxi gaan. Nadat ik mooie kleren had aangetrokken ging ik in de schoenenkast op zoek naar mijn nette schoenen. Ik wilde er representatief uitzien. Nadat ik mijn nette schoenen had aangetrokken realiseerde ik me dat ik nog snel even met de honden naar buiten moest. Ik overwoog om mijn schoenen vlug even te verwisselen voor mijn wandelschoenen. Omdat ik weinig tijd had besloot ik dit niet te doen. Ik riep Igor en liep met hem een rondje buiten. Weer thuis riep ik Mario en was het zijn beurt om samen met mij een rondje te lopen. Weer bijna thuis gleed ik uit over iets glads. Daar lag ik dan. Er heel representatief uit te zien op de grond. Nu werd ik er weer aan herinnerd waarom ik ook alweer die wandelschoenen had gekocht. Om zo veilig mogelijk te kunnen lopen dus. Mario dacht dat het vrouwtje wilde spelen en sprong bij mij op mijn buik. Ik gaf hem een knuffel en hoorde Herman Finkers in mijn hoofd zeggen: Zo, de humor ligt op straat. Ik moest lachen en krabbelde zo charmant mogelijk overeind. Dit viel sowieso al niet mee, maar het was nog lastiger met een hondje op mijn buik. Ik hoopte dat niemand dit had gezien, maar helaas. Ik hoorde een mooie mannenstem vragen: Gaat het jonge dame? Ik voelde mijn wangen rood worden. Van dat jonge dame werd ik blij. Ik zei dat het wel ging. De man vroeg bezorgd of ik me echt geen pijn had gedaan omdat ik best hard was gevallen. Ik verzekerde hem ervan dat het wel meeviel en dat ik alleen mijn ego had bezeerd. We moesten lachen. Hij vroeg of hij me nog ergens mee kon helpen. Ik zei dat het wel ging lukken en bedankte hem. We zeiden elkaar gedag en Mario en ik liepen verder. Ik zei tegen Mario dat we naar huis gingen. Dit had ik beter niet kunnen doen. Mario mag dan geen geleidehond zijn, ons huis weet hij te vinden. Hij zou zijn vrouwtje wel even naar huis brengen en zette de turbo aan. We liepen behoorlijk snel en Mario dacht dat het vrouwtje wel door de lantaarnpaal kon. Die onbeleefde lantaarnpaal zette ook geen stap opzij. Weer thuis stond Igor een beetje onrustig op ons te wachten. Ik gaf hem een knuffel en besloot hem niets te vertellen. Hij vindt het toch al geen goed idee dat ik zijn ongeschoolde broer uit ga laten. Als hij van onze avonturen zou horen vindt hij het al helemaal niet meer goed.
Ik werd gebeld dat de taxi er aan kwam. Ik zei de honden gedag en liep naar buiten. Daarna liep ik weer met Igor naar binnen en zei hem dat het echt goed zou komen en dat ik er straks weer was. Weer buiten hoorde ik een auto aan komen rijden. Ik besloot heel zelfstandig om met de stok al die kant op te lopen. Ik miste met de stok de lantaarnpaal en zo liep ik dus twee keer binnen tien minuten tegen dezelfde lantaarnpaal. Best een prestatie. Zeker omdat die lantaarnpaal daar al heel lang staat en ik er al vaker tegenaan ben gebotst. Als hij na al die jaren een beetje scheef staat weet ik hoe het komt. De toren van Pisa is er ook groot mee geworden. Dus ik heb geen medelijden met hem. De taxichauffeuse had mijn gestuntel gezien en kwam me snel helpen. Bij het kantoor aangekomen bracht ze me naar de ingang. Ze vroeg of ik nog hulp nodig had. Ik bedankte haar en zei dat ik het verder wel ging redden. Ik liep de hal in en botste frontaal tegen zo’n paal met handgel. Op zich best handig. Nu had ik hem gelijk gevonden. De taxichauffeuse kwam terug om te vragen of ik me echt ging redden. Ik zei lachend dat het echt ging lukken. Ze liep weer weg en nadat ik mijn handen had ontsmet liep ik verder. Met een bons liep ik tegen de schuifdeur. Streng sprak ik mezelf toe dat ik nu wel genoeg herrie had gemaakt en dat iedereen in het gebouw nu wel wist dat ik er was. In de gang haalde ik een paar keer diep adem en probeerde me te focussen. Ik dacht aan hoe iemand haar stok liefdevol haar vriend met wit met rood gestreepte pyjama had genoemd. Gelijk vond ik mijn eigen stok ook een stuk liever en tot mijn eigen verbazing liep ik zo naar de vergaderruimte. Ik was trots op mezelf en op mijn vriend in pyjama.
Het gesprek ging goed. Een paar keer probeerde ik oogcontact te maken met mijn collega voor bevestiging. Geen idee waarom. Ik heb nooit oogcontact kunnen maken. Op dit moment leek het me gewoon heel handig en probeerde ik het toch onbewust te doen. Na het gesprek kwam de taxi. Weer veilig thuis plofte ik lekker bij Igor en Mario op de bank.
Ik ben nu zeven jaar blind. Ik leer er steeds beter mee omgaan, maar we kunnen wel constateren dat ik er niet voor in de wieg ben gelegd. Of in mijn geval in de couveuse. Ik ben er gewoon niet zo handig in. Gelukkig kan ik er dan altijd over schrijven.
Op de kast vond ik een kaartje. Ik vroeg aan mijn dochter of ze wilde lezen wat er op stond. Ze bekeek het kaartje en vroeg met groeiende verbazing waarom ik een uitnodiging kreeg voor nieuwe lenzen of een nieuwe bril. Terwijl ik het kaartje verscheurde zei ze: Jammer, mam. Je had moeten gaan. Dat lijkt me zo grappig. We moesten hard lachen en ik had spijt dat ik dat kaartje had verscheurd.
Een tijdje later ging ik theedrinken bij een goede vriendin. We kletsten lekker bij. Weer thuis vertelde ik mijn zoon over de nieuwe vriendin van haar zoon. Hij kende haar waarschijnlijk ook. Terwijl mijn vriendin en ik aan het kletsen waren was ze even binnen gekomen. Mijn zoon vroeg hoe ze eruit zag. Ik zei hem dat ik niet heel goed had gekeken. Mijn zoon dacht even na en toen viel het kwartje. Lachend zei hij: Kijk dan toch eens een keer goed, mam. Lachend zei ik dat ik voortaan beter zou kijken. Zelf vergeet ik ook regelmatig even dat ik blind ben. Dat lijkt me alleen maar een goed teken.
Gelukkig kon Igor al snel weer aan het werk. We liepen naar de bus. Ik had mijn wandelschoenen aan. Minder representatief, maar die blauwe plekken staan ook niet overal bij. De bus kwam en ik vroeg vrolijk aan de chauffeur of hij de halte kon omroepen. Lachend zei hij dat ik dan weer uit kon stappen. Verward keek ik hem aan. Toen realiseerde ik me dat ik mijn instaphalte had genoemd in plaats van de halte waar ik eruit moest. Snel noemde ik de goede halte. De chauffeur zei dat ik rechts kon inchecken. Automatisch ging ik naar links en checkte in. De chauffeur zei bewonderend: Wat goed van jou. Mijn rechts is voor jou natuurlijk links. Ik zei maar niet dat ik links en rechts door elkaar had gehaald.
Op een morgen gingen Igor en ik wandelen. Het was nog vroeg. Ik kwam een bekende tegen. Ze vertelde me dat het nog donker was en mistig. Dat had ik niet in de gaten gehad. Ze wees me erop dat Igor en ik niet goed zichtbaar waren. Goed dat ze dit zei. Omdat ik zelf niets kan zien is het nog belangrijker om goed zichtbaar te zijn. EEn paar dagen later kochten mijn man en dochter een lichtgevende halsband voor Igor. Als je op het knopje van de halsband drukt gaat hij aan. De halsband geeft rood licht en kan ook knipperen. Ik deed de halsband om en noemde Igor mijn mooie kerstboompje. We gingen naar buiten. Het voelde gelijk heel feestelijk. Weer thuis wilde mijn man deze feestelijke ervaring ook. Hij riep Mario. Mijn man deed de halsband bij Mario om en zei dat het lampje bij hem mocht knipperen. Mijn man zei dat ze er een disco van gingen maken. Mario zag de lol er niet zo van in en probeerde de band af te krijgen. Hij liep alsof hij een paar borrels te veel op had. Ik ging op de bank zitten en Igor kroop bij mij op schoot. Ik bedacht me hoe fijn het is dat we altijd uit kunnen gaan met onze disco honden.
Marjolein