Oog kunst voor kunst ogen en briljante beeldbeschrijvers
maart 2020
Tijdens een scholenvoorlichting kwam het gesprek op mijn prothese ogen. Iemand concludeerde dat ik dus zelf de kleur van mijn ogen kan kiezen. Ik bevestigde dit. Waarop een meisje riep: Dan zou ik roze ogen nemen. Ik vertelde de leerlingen over de reactie van mijn kinderen toen ik mijn eerste prothese oog kreeg. Mijn kinderen waren 6 en 4 jaar. Ook mijn dochter stelde voor dat ik zou kiezen voor een roze oog. Mijn zoon vond fel groen met glitters mooier. Op de tafel lag een folder over prothese ogen. Daarin stond een oog met daarop het embleem van ADO Den Haag. Mijn kinderen zagen dit. Mijn zoon kwam toen met het voorstel dat ik een oog met een dinosaurus kon nemen. Zijn zusje vond een oog met een prinses erop een beter idee. Ik legde uit dat ik juist niet wilde dat het zou opvallen en dat ik het zo natuurlijk mogelijk wilde houden. En dat mijn nieuwe oog dus bij mijn eigen oog moest passen. Twee jaar later verloor ik ook mijn tweede oog en kreeg ik dus een tweede prothese oog. Ik vertelde mijn kinderen dat ik twee nieuwe ogen ging krijgen. Mijn zoon riep verheugd: Nu hoeven je ogen dus niet meer bij elkaar te passen. Broer en zus waren het helemaal met elkaar eens dat Mamma nu een oog met Elsa uit Frozen en een oog met Super Mario van Nintendo kon nemen. Toen ik dit niet wilde zeiden ze teleurgesteld dat ik ook voor ogen mocht kiezen met iets of iemand erop die ik leuk vond. Hoopvol vroegen ze: Wil je dan ogen met Paul de Leeuw erop? Toen ik dit ook niet wilde vroegen ze: Wil je dan ogen met regenbogen of een gouden en zilveren oog? Weer legde ik uit dat ik het zo natuurlijk mogelijk wilde houden. Ze zeiden dat ze dat begrepen. Al hoorde ik ze denken: Zoveel mogelijkheden en dan kiest ze voor heel gewone ogen. Na dit verhaal moeste de kinderen van de scholenvoorlichting lachen. Een leerling riep: Wouw u kunt dus wel een oog tatoeage nemen. Ik reageerde door de klas te waarschuwen dat een oog tatoeage heel gevaarlijk is en dat je hierdoor zelfs blind kan worden. Waarna de jongen in kwestie lachend zei: Dat weet ik wel. Maar u bent toch al blind, dus u kan wel veilig een oog tatoeage nemen. Ik moest lachen en zei dat hij daar groot gelijk in heeft.
Over ogen gesproken. Van mijn moeder weet ik dat ze consequent is. En dat ze mijn kinderen echt niet alles geeft wat ze willen hebben. Maar laatst vroeg mijn zoon haar of hij iets mocht kopen voor een game die hij speelt. Hierbij keek hij haar aan met puppy eyes. En die kon zijn omi niet weerstaan en dus gaf ze toe. Dit begreep ik en ik zei lachend dat het dus ook voordelen had dat ik niet kan zien. Als mijn zoon mij iets zou vragen en mij daarbij zou aankijken met puppy eyes zou ik dit toch niet zien en hier dus ook niet gevoelig voor zijn. Dat dacht ik maar. Een tijdje later wilde mijn zoon graag weer iets hebben voor dit spel. En hij zei met zijn allerliefste stem: Alsjeblieft mam. Ik kijk nu naar je met puppy eyes. En ja hoor. Dit kon ik niet weerstaan. En zo’n knap staaltje audiodescriptie moest natuurlijk beloond worden.
Bij mijn dochter zat het er al vroeg in. Ze was 6 toen ik blind werd. Als ik haar iets vroeg antwoordde ze: Ik knik. Of Ik schud mijn hoofd. Als ze geen zin had om te praten legde ze mijn hand op haar hoofd en liet me voelen of ze knikte of haar hoofd schudde.
Ook kwam ze een keer lachend naar beneden en vroeg me: Mam ken je die mop over die blinde timmerman? Die sloeg nergens op. We keken elkaar aan en moesten heel hard lachen.
Daar hebben ze gelijk in. Laatst wilde ik de honden eten geven. Ik vroeg aan mijn man of hij de bak van Harvey had gezien. Mario liep naar de bak van Harvey en begon er enthousiast mee te rammelen. Altijd handig zo’n bonus hulphond.
Blind zijn heeft dus niet alleen maar nadelen. Ik kan gerust een oog tattoo nemen. Straks even brainstormen met mijn pubers. Ik moet denken aan een uitspraak van een andere leerling tijdens een scholenvoorlichting: Mevrouw Marjolein, u heeft zulke mooie ogen. Ik had echt niet gezien dat ze nep zijn.
Marjolein