Held Harvey
december 2019
Harvey gaat binnenkort met pensioen. Daar heeft hij niet voor hoeven staken of demonstreren. Hij heeft goede arbeidsvoorwaarden. Zonder hem bakt vrouwtje er niks van op straat. Dat weet hij. Dus hij heeft een goede onderhandelingspositie. Harvey mag dan lekker bij ons van zijn oude dag gaan genieten. Hij heeft dat dubbel en dwars verdiend. En dan mag een andere hond zijn taken gaan overnemen. We wisten natuurlijk al dat een hond hebben leuk is. Met de komst van Mario ontdekten we dat twee honden hebben nog veel leuker is. Dus met een derde hond erbij wordt het straks helemaal een gezellige beestenboel. Mijn eerste geleidehond Falco was een geweldige hond. Harvey is een geweldige hond. Ik heb er alle vertrouwen in dat de nieuwe hond ook een geweldige hond zal zijn. Mario is trouwens ook een geweldig hondje. Maar die hebben we zelf opgevoed. Dat is te merken. Ach ja. Mocht het nodig zijn dan plakken we Mario achter het behang. Gezellig bij onze pubers. Die hebben we ook zelf opgevoed.
Van de week ging ik met de trein. Zonder Harvey. Omdat ik wel op de plaats van bestemming wilde komen had ik begeleiding geregeld. In de trein bracht de begeleider mij naar een zitplaats. Om ruimte te maken wilde ik doorschuiven. Stop! Riep de begeleider: Anders ga je bij een meneer op schoot zitten. De meneer in kwestie reageerde spontaan: Dat mag best hoor. Ik beaamde dat dat best gezellig kon zijn. We moesten lachen en ik besloot toch maar naast hem te gaan zitten en niet bij hem op schoot. Al leek hij mij een leuke man.
Ik heb mobiliteitstraining. Toen ik hier mee begon legde ik aan mijn kinderen uit wat dit was. Ik vertelde dat er een mevrouw zou komen die mij loop les ging geven. Verbaasd riepen de kinderen in koor: Je bent toch blind, je kan toch wel lopen? Daar hadden ze natuurlijk helemaal gelijk in. Stond ik daar met mijn pedagogische bek vol tanden. Oké, zei ik: Hoe leg ik dit uit? Er komt dus een mevrouw en zij gaat mij de weg leren vinden op straat. En dat Harvey een super hond is. Alleen dat hij geen navigatie heeft en dat ik dus zelf de weg moet weten.
Vanaf het moment dat Harvey bij ons kwam wonen ging hij elke dag met mij en de kinderen op pad. Hij had leren kijken voor mij. Al snel leerde hij kijken voor ons drietjes. Dit vond ik zo knap. Samen brachten we mijn dochter naar de peuterzaal en mijn zoon naar school. Pas als de kinderen op school zaten wilde hij uitgelaten worden en eten. Op het schoolplein keek Harvey altijd of hij bekenden zag en dan bracht hij mij naar hen toe. Dan kon ik lekker kletsen. Omdat ik mijn kinderen niet kon herkennen grapte ik dat ik een paar leuke kinderen kwam halen. Wie mee wilde was welkom. Mijn kinderen vonden mij altijd. En Harvey hield ze ook in de gaten. Wanneer er vriendjes en vriendinnetjes kwamen spelen lette Harvey onderweg ook op hen. En als mijn kinderen bij iemand gingen spelen zeiden ze dat ook tegen Harvey. Anders ging hij piepen als ze niet met ons mee liepen.
Op een morgen liep ik langs de school. Mijn dochter zat in de kleuterklas. Ineens weigerde Harvey verder te lopen. Ik zei hem dat we naar huis gingen en dat hij de zebra moest zoeken. Harvey blokkeerde volledig. Daarna trok hij naar het kleuterplein. Mijn dochter rende naar het hek. Harvey begon heel hard te kwispelen. Mijn dochter vertelde dat ze aan het buitenspelen was en dat ze bovenop een klimrek stond. Ze zag ons lopen en zwaaide naar Harvey. Ze zei tegen Harvey: Mamma ziet mij niet. En jij ziet me wel en dus zwaaide ik naar jou. Maar nu ga ik verder spelen. Straks mag je mij ophalen. Doei mam. Tot straks Harvey. Ze rende naar de andere kinderen. Harvey draaide zich om en liep met mij naar huis.
Op weg naar school staken we over bij de zebra. Toen we konden oversteken zette mijn zoon zijn voet op de straat. Ineens kwam er een auto heel hard aangereden. Harvey duwde met zijn neus mijn zoon terug op de stoep. En een tijdje geleden wilde ik oversteken en kwam er uit het niets keihard een auto aangereden en duwde Harvey mij terug op de stoep. Dat zie ik mijn witte stok met rode strepen nog niet doen.
Nadat ik volledig blind was geworden moesten we allebei wennen aan de nieuwe situatie. Harvey was heel beschermend naar mij. Als ik de trap af kwam stond hij op me te wachten. Ik pakte zijn halsband en hij bracht mij naar de bank. Als ik was gaan zitten ging hij voor mij zitten. Als ik opstond liep hij met mij mee. Tot hij na een paar weken zag dat ik me weer kon redden in huis. Ik weet nog dat ik iets liet vallen. Toen ik het niet kon vinden wees Harvey het aan.
Op een middag was mijn dochter met een vriendinnetje aan het buitenspelen. De moeder van die vriendin kwam aan de deur en vertelde dat ze de meiden niet kon vinden. Mijn zoon bood aan te helpen zoeken. Lief, maar ik was bang om hem ook kwijt te raken. Hij stelde voor om Harvey mee te nemen. Dat vond ik een veilig idee. Al snel kwamen Harvey en mijn zoon terug met zijn zusje en haar vriendin. Ik was opgelucht en riep trots dat hij hen goed gevonden had. Mijn zoon zei dat hij hen niet gevonden had, Maar Harvey. Hij had tegen Harvey gezegd: Zoek super vrouwtje. Toen was Harvey fanatiek gaan snuffelen. Mijn zoon zei dat Harvey er een soort snurk geluid bij maakte en dat hij hun spoor volgde. En de meiden toen vond. Mijn zoon zei trots: Harvey is een echte speurhond. Harvey was zelf ook heel trots. En terecht.
Mijn zoon zit nu op de middelbare school en mijn dochter in de bovenbouw van de basisschool. Ze gaan zelf naar school. Sterker nog ze willen niet eens meer dat ik ze breng. Of zoals mijn dochter heel treffend zei: Je hoeft me echt niet meer op te halen mam. Ja, Harvey mag me wel ophalen. Maar dan blijf jij maar thuis.
Na jaren trouwe dienst en zelfs promotie te hebben gemaakt mag hij binnenkort gaan genieten van zijn pensioen. Lekker luieren op het rode kleed en wandelen als hij er zin in heeft. Misschien kan hij een hobby zoeken. Zijn broertje Mario kan hem vast wel leren de kunst van het jagen op knuffels te verfijnen. Dat is namelijk Mario’s talent. Het zat er al vroeg in. Als pup was Mario stiekem naar boven geweest. Hij verraadde zichzelf doordat hij mij trots liet voelen dat hij het knuffelkonijn van mijn dochter had gevangen. Even later was er op tv een item over de beste jachthond van Nederland. Killer pup Mario was net in slaap gevallen en ik dacht: De beste jachthond van Nederland hebben wij.
Trots op onze kanjers. En dan komt er nog een kanjer bij. Lang leve onze beestenbende.
Marjolein
Griezelen en geluksmomenten
november 2019
Het is pikdonker. Ik ben onderweg naar een belangrijke afspraak. Maar hoe kom ik daar? Waar ben ik nu eigenlijk? Ik kijk om me heen op zoek naar iets bekends of een aanwijzing. Maar ik zie niks. Het is aardedonker. Ik zeg tegen mijn geleidehond Harvey dat hij naast mij moet komen zitten. Tegelijkertijd realiseer ik me dat ik zijn riem helemaal niet vast heb. Harvey is er niet. Waar is hij? Ik hoor in de verte mensen praten. Ik wil voorzichtig met mijn stok naar die pratende mensen lopen. Maar ook mijn stok heb ik niet. Dan maar iemand bellen. Mijn tasje met telefoon is ook weg. Ik begin te trillen en te zweten. Zo rustig mogelijk vraag ik of iemand mij wil helpen. Niemand reageert. Wat nu? Ik haal diep adem en probeer een oplossing te bedenken. Ik ben bang, heel bang. Dan schrik ik wakker. Of toch niet? Om me heen is het nog steeds pikdonker. Ik knipper met mijn ogen. En dan word ik goed wakker. En realiseer ik me weer : O ja blind, logisch dat ik niets zie en dat het donker is. Ik ga weer rustig liggen en haal diep adem. Daar was die weer hoor, die vreselijke nachtmerrie. Harvey en ik zijn gewoon veilig thuis bij ons gezin. Alles is goed. Ik voel naast me en daar ligt mijn man. Ik heb liever niet dat hij een baard laat staan want dan voelt hij niet meer als mijn man. Dat kan natuurlijk spannend zijn. Maar ik vind mijn leven al spannend genoeg. Ik baal van die stomme nachtmerrie. Al realiseer ik me dat hij steeds minder vaak komt. Dat vind ik een goed teken.
Volgende maand ben ik vijf jaar blind. Vijf jaar geleden nam ik in deze tijd afscheid van het letterlijk kijken naar alles. Daar denk ik nu wel weer aan terug. In de periode waarin het mis ging met mijn tweede en laatste oog wist ik dat de kans groot was dat ik blind ging worden. Ik was heel verdrietig. Op tv hoorde ik Paul de Leeuw Een miljoen keer zingen. Ik hoorde de woorden: Een miljoen bedankjes voor dit mooie leven. En ik besefte me dat ook al word ik blind, ik heb een prachtig leven. En dat is zo. Leven in het donker vind ik moeilijk. Mijn leven in het donker is wel mooi. Met super lieve mensen en super lieve honden om me heen. En ik ga vaak naar shows van Paul de Leeuw. Van zijn stem word ik gelukkig.
Ik kan ook zo genieten van de uitspraken van de kinderen. Mijn zoon wilde laatst een schaaltje pepernoten pakken. Ik zei: je pakt niet weer die grote schaal he? Nee zei hij: Ik pak wel een grotere.
En op een avond aten we friet. Of is het nou patat? Tot voor kort een serieus onderwerp van discussie bij ons thuis. Omdat ik weg moest kreeg ik het eerste bord en ik begon vast te eten. Mijn dochter bietste ondertussen vast wat frietjes/patatjes bij mij. Na een poosje zei ik tegen haar dat het nou wel genoeg was en dat zij zo een eigen bord met patat/friet zou krijgen. Ze zei: Dan pak ik nog een laatste. Om er al gauw lachend aan toe te voegen: Ik pak er stiekem nog twee. Zo heerlijk dat je dat niet ziet. We keken elkaar aan en begonnen keihard te lachen.
Mijn zus gaat in het voorjaar trouwen. Pas geleden ging ze kijken voor een trouwjurk. Ik mocht mee. Super leuk. Tijdens het passen van de jurken mocht ik aan de jurken voelen en werden ze voor mij omschreven. Ik had er een beeld bij en zag mijn zus voor mij. Zo mooi. Door haar enthousiasme hoorde ik welke jurk ze het mooist vond. En die is het geworden. Ik verklap natuurlijk niet hoe hij eruit ziet. Behalve dan dat hij heel mooi is.
Op mijn verjaardag traden we met Gospelkoor Desire op op een benefiet voor een school voor dove en slechthorende mensen in Ghana. Er zouden ook dove mensen bij het concert aanwezig zijn. Van te voren hadden we al de grootste lol over de miscommunicatie die er zou ontstaan als iemand mij medt gebaren zou aanspreken en ik natuurlijk niets in de gaten zou hebben. Een paar dagen voor het optreden kregen we een appje met het verzoek om bij een nummer gebaren te maken. Er zat ook een filmpje bij waarin de gebaren werden voor gedaan. Ik vroeg me af hoe ik dit ging leren. Ik houd wel van een uitdaging en het leek me leuk om als stekeblinde te gebaren op een feest voor doven en slechthorenden. Mijn dochter bood aan om me te helpen. Ze bestudeerde het filmpje eens goed. Daarna pakte ze mijn handen en liet me voelen wat ik moest doen. We hebben goed geoefend. En het is gelukt. Mijn dochter was mee om mij te filmen. En ze was super trots op haar gebarende blinde jarige moeder. En ik op haar. Nog regelmatig vraagt ze: Weet je de gebaren nog mam? Ik kan ze inmiddels dromen. Veel leuker dan die nachtmerrie.
O ja, voor ons volgende optreden even checken of we de gebaren nog doen. Ik ben trots dat ik het kan. Maar om het nou als enige te doen.
Waar ik ook heel trots op ben is dat Harvey en ik in Libelle 47 staan. De fotoshoot was zo leuk. Samen met mijn lieve collega gingen Harvey en ik naar Amsterdam. Ik kreeg mooie kleding aan. Werd opgemaakt en mijn haar werd gedaan. Ik voelde me net een ster. En Harvey is mijn super model hond. Ook het interview een paar dagen later bij mij thuis was heel leuk om te doen. Van de journaliste kreeg ik een prachtig compliment. Zij geniet van mijn verhalen en raadt me aan altijd te blijven schrijven.
Zo blij met de foto’s en mijn verhaal in Libelle. Een miljoen bedankjes voor dit mooie leven.
Marjolein
Fifty shades of black
oktober 2019
De deurbel ging. Ik deed de deur open en riep enthousiast: Hoi lieverd! Een onbekende mannenstem zei: Dag mevrouw. Zelfverzekerd stelde hij zich voor en begon met veel enthousiasme te vertellen waar hij voor kwam. Iets met energie, kunststof kozijnen of dakgoten schoonmaken. Geen idee eigenlijk, ik luisterde al niet meer. Ik bedacht me dat deze man vast niet elke dag zo hartelijk werd ontvangen. Ik vroeg me af hoe ik het nu weer voor elkaar kreeg om een totaal onbekende man lieverd te noemen. Een verkoper nog wel. Terwijl ik echt niet blij word van mensen die me iets willen aansmeren waar ik niet om heb gevraagd. Maar ja, ik heb nu eenmaal een reputatie. In de sauna ben ik al een paar keer bijna met de verkeerde man meegelopen. Die mannen waren vast niet verkeerd, maar ze waren in ieder geval niet mijn man. En een paar maanden geleden aaide ik nog een onbekende man over zijn been tijdens het zoeken naar een zitplaats in de bus. En nu dit. De man kletste vrolijk verder. Ik onderbrak hem met de woorden: O sorry, ik verwachtte mijn dochter. Waarop hij reageerde: Nee, Dat ben ik niet. Ik zei dat ik verder geen interesse had in zijn verhaal en wenste hem een fijne dag. Aarzelend vroeg hij aan mij: Kunt u niets zien? Dit bevestigde ik. Nadat ik de deur had dichtgegooid realiseerde ik me dat die man in eerste instantie helemaal niet doorhad dat ik blind ben. Dat komt door mijn prachtige ogen.Twee keer per jaar worden bij de oculariste mijn ogen schoongemaakt. Of zoals ik het noem: Mijn ogen gaan even door de wasstraat. Daarna zijn ze weer lekker fris en fruitig. En Om de twee jaar mag ik nieuwe ogen. Dat vind ik zo leuk om te zeggen: Ik ga mijn nieuwe ogen ophalen. Dit kunnen niet veel mensen zeggen. Nadat ik mijn nieuwe ogen had opgehaald vergat ik mijn oude ogen uit mijn tas te halen. Ik was met een koorgenootje aan het praten en zocht wat in mijn tas. Ineens hoorde ik mezelf zeggen: Ik heb mijn ogen nog in mijn tas. Ze moest lachen en zei: De meeste mensen hebben weleens hun ogen in hun zak. Jij hebt ze in je tas. Dat is weer eens wat anders. Ze was benieuwd hoe zo’n oog er nou uitzag. Dus liet ik haar mijn ogen zien. Andere koorleden vonden dit ook interessant en kwamen mijn ogen bewonderen. Een paar mensen waren benieuwd hoe ze voelden en hebben voorzichtig mijn ogen vast gehouden. Een grappig en intiem moment. Daarna stopte ik mijn ogen weer terug in mijn tas. Thuis heb ik mijn ogen toch maar in mijn nachtkastje gelegd. Ik zag mezelf al een keer bij de kassa staan en al zoekend in mijn tas zeggen: Sorry, ik heb er geen 50 cent bij, wel een paar ogen.Ik wil trouwens nog steeds een keer naar de Pearl. Om mijn ogen langs te brengen:Daar worden ze blij van. Ik word zelf ook helemaal blij als mijn ogen door de wasstraat zijn geweest of als ik nieuwe ogen heb gekregen. Dat voelt zo prettig. En de wereld ziet er dan gelijk heel anders uit. Intens zwart.Over zwart gesproken. De sportschool waar ik sport is overgenomen door Basic fit. Sporten met schermpjes lijkt me in mijn situatie niet ideaal. Sommige sportschool bezoekers vonden al dat oranje lelijk. Daar had ik dan weer geen last van. Black is the new orange. In mijn geval. Met een beetje geluk blijven de groepslessen. Tijdens onze RPM les hadden we een invaller. Het werd een pittige les. Halverwege de les zei de invaller tegen de groep: Als het je zwart wordt voor de ogen mag je stoppen. Hoera, ik mocht stoppen. Sterker nog, ik had niet eens hoeven te beginnen. In gedachte gaf ik mezelf een schouderklopje. En ik zei tegen mezelf dat ik bijna vijf jaar zwart zie voor de ogen en ik ga lekker door. Na de les plofte ik op een stoel. Vast een oranje. Ik wachtte op mijn man en verbaasde me erover dat na de overname ook de muziekstijl was veranderd. Ik kon er weinig melodie in ontdekken. Ook hoorde ik af en toe een reclame van Basic fit voorbij komen. Na een tijdje werd ik verrast door een vrolijk Dingdong geluid. Geen idee wat dit betekent. Ik hoop er eigenlijk ook nooit achter te komen. Het riep bij mij allemaal associaties op. Niet veel later hoorde ik het weer. Dingdong. De man van Marjolein wil graag opgehaald worden uit de ballenbak. Dit laatste bedacht ik er ter plekke bij. Van dit beeld werd ik zo vrolijk. Nooit gedacht dat ik me nog eens zo vrolijk zou voelen bij Basic fit. Nadat mijn man terug was vroeg ik of hij dat geluid ook had gehoord. Ja zei hij: Er wilde vast iemand opgehaald worden uit de ballenbak. Lachend zei ik dat ik hem net wilde gaan halen. We liepen lachend de sportschool uit. Al had ik wel gelijk zin in Zweedse balletjes.
Ik zal waarschijnlijk nog vaak met onbekende mannen meelopen, aan onbekende mannen zitten of ze lieverd noemen. Mijn man is toch echt de allerleukste. Zelfs al zit hij in de ballenbak.
Marjolein
Verwarrend en verfrissend
september 2019
Mijn geleidehond Harvey zat in de ziektewet en ik moest met de bus. Normaal gesproken zoekt Harvey voor mij een zitplaats. Maar nu moest ik dit dus zelf doen. In de bus liep ik langs een bankje en voelde met mijn hand of de plaats vrij was. Tot mijn schrik aaide ik een been. De man van wie het been was zei lachend dat hij wel voor mij op wilde staan. Ik bedankte hem en verontschuldigde me met de woorden dat ik nou eenmaal graag aan mooie mannen zit. Hij lachte en zei dat hij moest toegeven dat hij helemaal niet zo mooi was. Hij had in ieder geval wel een mooi karakter.
Nadat de halte waar ik eruit moest werd omgeroepen stond ik op. Ik zei dat Harvey een brave hond was en gaf hem de opdracht de uitgang te zoeken. Om me daarna te realiseren dat Harvey niet mee was. Stuntelig en met een rood hoofd zocht ik de uitgang. Gelukkig stond mijn collega bij de bushalte op me te wachten. Ik vertelde haar hoe ik het voor elkaar had gekregen om tijdens een ritje met de bus aan een wildvreemde man te gaan voelen en tegen mijn hond te gaan praten die er niet was. We moesten hard lachen.
Gelukkig knapte Harvey snel weer op en konden we weer samen op pad. bij het inchecken in de bus hoorde ik het welbekende piepje steeds niet. Ik bleef het stug proberen, maar er gebeurde niets. De chauffeur bood aan met mij mee te kijken. Lachend zei hij dat ik beter mijn OV chipkaart kon pakken. Omdat ik met mijn afvalpas echt niet kon inchecken.
Een poosje later las ik in de krant dat een man per ongeluk met zijn OV chipkaart een ondergrondse container had geopend. Die container ging nog open ook. Dat vond ik een mooi bericht. Er is nog hoop voor mij. Als die man de container kon openen met zijn OV Chipkaart, Dan moet het toch mogelijk zijn dat ik binnenkort kan inchecken met mijn afvalpas.
De zomervakantie begon en daar was ik hard aan toe. We gingen naar een camping in tropisch Hardenberg. En tropisch werd het. Wel 40 graden. Mijn man ging samen met mijn dochter boodschappen doen. Ze kwamen terug met een enorme opblaas flamingo. Mijn man ging die flamingo oppompen. Ons hondje Mario ging achter mij staan. Hij vond dat nieuwe rare beest wel heel groot en heel eng. De held.
Met de nieuwe aanwinst gingen we naar het water. Uiteindelijk was ik aan de beurt om op de flamingo te gaan liggen. Heerlijk. Ik lag lekker te dobberen en genoot van de warmte van de zon. Op de achtergrond hoorde ik mijn man en kinderen lachen. Het volgende moment belandde ik met een plons in het koude water. Terwijl ik weer boven kwam was ik mijn oriëntatie totaal kwijt. Mijn man pakte vlug mijn hand. Onbewust kneep ik mijn ogen stevig dicht. Mijn dochter riep geschrokken: O, mamma is haar ogen verloren. Nadat mijn man had gecheckt dat ik mijn ogen nog had, moesten we heel hard lachen. Het was een mooie actie en ik was weer lekker afgekoeld. Ik kom weer op de flamingo om verder te relaxen.
Onze camping had een prachtig wit strand. Met azuurblauw water. Er waren palmbomen en knappe mannen met sixpacks. Deze info kreeg ik van mijn buurvrouwen van de camping. Stekeblind op vakantie gaan heeft zeker voordelen.
Weer thuis probeer ik dit vakantiegevoel zo lang mogelijk vast te houden. Wat daar kon, kan hier ook. En dus geniet ik volop in onze prachtige villa met uitzicht op een schitterend landschap. En zo ga ik weer even mijn spiegelbeeld bewonderen.
Door mijn ogen is de wereld oogverblindend mooi.
Marjolein
Geweldig genieten
juli 2019
Van zingen met gospelkoor Desire word ik altijd helemaal blij. Elke repetitie en optreden vind ik een feestje. In januari zijn we begonnen met het repeteren voor onze jubileum concerten ter ere van het 30 jarig bestaan van ons koor. In juni was het dan zover. Voor andere optredens ben ik nooit zenuwachtig. Ik heb altijd gezonde spanning en ik vind het vooral genieten. In de week voor de concerten kreeg ik ineens een beetje last van ongezonde spanning. Bij sommige nummers hadden we wat pasjes. Niets wereldschokkends of zo. Maar sinds ik blind ben heb ik moeite met twee dingen tegelijk doen. En zingen en precies hetzelfde bewegen als mijn koormaatjes vond ik een uitdaging. Regelmatig deed ik iets anders en soms draaide ik onbewust zelfs helemaal om. Dan dacht ik: Wat vreemd, de mannen stonden toch links van mij? Dan was ik dus omgedraaid. Dan probeerde ik maar stoïcijns door te zingen en dansen. Zo van: Er is niks gebeurd hoor, dit hoort bij de act. Maar tijdens de concerten wilde ik toch liever hetzelfde doen als de rest. Thuis was ik dan ook flink aan het oefenen. Voor de spiegel. Ik was al een tijdje aan het oefenen toen ik ineens hard moest lachen. Die spiegel had voor mij helemaal geen meerwaarde meer. Onbewust had ik bedacht dat het handig was om in de spiegel te kunnen zien wat ik deed. Ik ben gewoon heel visueel ingesteld. Ik besloot dat het eigenlijk wel een fijne plek was om te oefenen. De spiegel hangt op onze slaapkamer. Daar mogen Harvey en Mario, onze honden niet komen. Anders zouden ze gegarandeerd mee gaan dansen. Ik dans graag met mijn honden. Maar nu moest er serieus gewerkt worden.
Een van mijn koorgenootjes bood aan om bij mij thuis te komen oefenen. Ze had de pasjes met haar ogen dicht gedaan om zich te verplaatsen in mij. En ook zij ging draaien. Dat vond ik fijn om te horen en zo lief van haar. Eenmaal bij mij gingen we oefenen. Ook wilde ze me een beeld geven van onze kooropstellingen, hoe we tijdens de concerten bij de verschillende nummers gingen staan. Ze vroeg zich af hoe ze dit ging uitleggen. Tot ze in onze spelletjeskast de Monopoly zag staan. Met de huisjes vormde ze ons koor. Ieder huisje was een koorlid. En de hotels stelden de solisten voor. Dit vind ik zo goed bedacht van haar, zo creatief. Ik voelde aan de huisjes en de hotels en kreeg echt een beeld van onze opstellingen. Zo mooi.
Tijdens de concerten ging dit koormaatje me begeleiden. Tijdens de pasjes kon ik haar hand pakken om te voelen wat we moesten doen. Mijn ongezonde spanning verdween als sneeuw voor de zon. Er bleven wat vlindertjes achter in mijn buik en ik had er zin in. Ik vind het zo grappig dat ik op een kwartier na een dag ouder ben dan dit koorvriendinnetje. En dat terwijl ik twee maanden te vroeg ben geboren en zij drie weken na de uitgerekende datum.
Na het oefenen en het voelen van ons monopoly koor keek ik vol vertrouwen uit naar onze concerten.
Het concertweekend was een groot feest. En wat waren we goed. Ik werd helemaal blij van het enthousiasme van het publiek. We hebben zoveel mooie reacties gekregen. We hebben met zijn allen iets heel moois neergezet. Ik ben trots dat ik bij dit geweldige koor mag horen. En dankzij mijn koormaatje bewoog ik hetzelfde als de rest.
De maandag na ons concertweekend liep ik nog helemaal zingend en dansend door de kamer. Tot mijn verbazing keken Harvey en Mario hier niet van op. Maar ja, het vrouwtje doet wel vaker gek. Tot het moment waarop de fitness trampoline van mijn dochter besloot om niet even voor mij aan de kant te gaan. En ik al zingend en dansend op de grond belandde. Toen kwam mijn geleidehond Harvey wel even kijken of alles goed was met mij. Nadat hij doorhad dat het goed ging zuchtte hij heel diep. En ik hoorde hem denken: Heb ik een vrije dag, kan ik nog niet rustig slapen. Terwijl ik overeind krabbelde kwam ons hondje Mario vrolijk aanlopen met zijn speeltje. Zo van: Als het vrouwtje zoiets grappigs doet, kan ze ook wel even spelen. Daar had hij helemaal gelijk in. Even later liep ik weer zingend door het huis. Het dansen liet ik maar achterwege. Dat doe ik thuis alleen nog voor de spiegel.
Diezelfde week had ik nog een heel mooie en bijzondere dag. The lion king werd voorzien van audiodescriptie. Door Komt het zien. Samen met mijn man en kinderen ging ik hier naartoe. In het theater zat ik tussen mijn zoon en dochter in. Toen de voorstelling begon pakte ik even hun handen vast. Eindelijk konden we dan samen genieten van deze prachtige musical. Tijdens de scène waarin welpje Simba aan het volk werd getoond kwamen bij mij tranen van geluk. Zo ontzettend mooi dat ik deze fantastische, visuele voorstelling stekeblind kon volgen. Zelfs beter dan toen ik nog slechtziend was. We hebben het echt samen beleefd. Mijn droom om samen met mijn man en kinderen van The lion king te kunnen genieten is uitgekomen.
Marjolein
Sprookjesachtig spektakel
juni 2019
Er was eens een knappe hond met een witte halsband. Althans zijn halsband is ooit wit geweest. Op een dag ging de knappe hond uit wandelen met de kinderen des huizes. Ook wel zijn super baasje en super vrouwtje genoemd. Die dag duurde de wandeling iets korter dan anders. De kinderen belden aan bij hun huis en riepen door de brievenbus dat hun moeder snel moest komen. Hun stekeblinde moeder rende naar de deur. Ondertussen struikelend over een verdwaalde schooltas in de gang. Ze trok de deur open en vroeg wat er aan de hand was. Super baasje en super vrouwtje vertelden dat ze geschrokken waren omdat ze dachten dat hun knappe hond een kikker had opgegeten. Ze wisten het niet zeker omdat het heel snel ging. Maar maakten zich wel zorgen over de gezondheid van hun knappe hond. De moeder, tevens vrouwtje van de knappe hond, voelde aan de hond. Ze vroeg hem zijn bek open te doen. Ze rook er eens aan en voelde voorzichtig in zijn bek. Gelukkig leverde dit niets bijzonders op. Ze gingen naar binnen. De moeder waste haar handen. Ondertussen liep de knappe hond vrolijk door het huis alsof er niets gebeurd was. Hij ging spelen met zijn broertje, het knappe hondje met de rode halsband.
Voor de zekerheid belde het vrouwtje de dierenarts. Ze vertelde aan de assistente dat hun knappe hond misschien een kikker had opgegeten en wat ze nu moesten doen. Ook vertelde ze dat hij gewoon zijn vrolijke zelf was. De assistente wist het eigenlijk ook niet. Deze vraag had ze nog nooit gehoord. De moeder werd doorverbonden met de dierenarts. De dierenarts stelde wat vragen onder andere of de knappe hond een wormenkuur had gehad. Dat had hij. Ze dacht dat het wel los zou lopen. Maar adviseerde wel de knappe hond extra in de gaten te houden en vooral niet met hem te gaan werken. Als hij echt een kikker had opgegeten kon hij mogelijk gaan hallucineren. Hallucineren? vroeg de moeder verbaasd. Ja, antwoordde de dierenarts. In sprookjes lees je wel eens dat als je een kikker kust hij verandert in een prins. Dat komt daar vandaan. De dierenarts vroeg daarna zelf verbaasd: Heeft hij echt een hele kikker opgegeten? De moeder vroeg het aan de kinderen. Die riepen in koor: Ja, alleen de ogen spuugde hij uit. De dierenarts zei lachend dat dit meer als een thriller klonk, dan als een sprookje. Ze zei dat de moeder bij twijfel altijd terug mocht bellen. Maar dat ze verwachtte dat het met de knappe hond vast goed zou komen. Ze vreesde alleen dat ze voor die arme kikker niets meer kon doen.
Na het telefoontje vroeg de moeder zich af wat een hallucinerende hond ging doen en hoe je dit moest herkennen. Zou hij nu gaan kwaken, hinniken of misschien opera’s gaan zingen? Ze was gewend dat als de knappe hond sliep hij heel hard kon snurken.Ook blafte hij wel eens in zijn slaap. Ook zette hij tijdens het slapen regelmatig een perfecte imitatie van een huilende wolf neer. Daarom had hij de bijnaam Harvey weerwolfje.Maar dit was natuurlijk andere koek.
Ook bedacht de moeder dat ze inderdaad de knappe hond maar even niet geleidewerk liet doen. Ze zag voor zich hoe ze samen met haar knappe hond van het rechte pad zou raken. Wanneer ze aangehouden zouden worden door de politie zou de knappe hond vast een blaastest moeten doen. Natuurlijk zou ze verklaren dat er echt alleen maar water in zijn drinkbak had gezeten. Om daarna toch toe te moeten geven: O ja, voordat we vertrokken had hij wel een hele kikker op. Behalve de ogen dan, die heeft hij uitgespuugd. En dan zou ze ter verdediging zeggen: Dat doet hij anders nooit hoor, Hij gebruikt normaal gesproken absoluut geen verdovende middelen. Maar ja, hoe geloofwaardig is dat? De verdachte viervoeter en zijn medeplichtige vrouwtje worden regelmatig gesignaleerd in de buurt van de shisha lounge in de stad. Ze kon nu wel beweren dat ze daar langs kwamen op weg naar haar vrijwilligerswerk. Maar voor hetzelfde geld zat ze daar regelmatig gezellig met haar geleidehond een waterpijp te roken.
Nee, de moeder bleef maar thuis. De knappe hond ging lekker slapen op zijn rode kleed. In het gezelschap van zijn knappe broertje. Die nacht droomde de knappe hond dat hij een kikker kuste. De kikker veranderde in een prachtige prinsessen hond. Een prachtige prinsessen hond zonder ogen. Dat wel. Gelukkig wist de knappe hond via zijn vrouwtje een adresje waar ze prachtige prothese ogen konden maken. En als gediplomeerd geleidehond kon hij zijn prachtige prinses overal naartoe vergezellen.
De volgende ochtend werd de knappe hond uitgerust wakker. Zijn vrouwtje en baasje niet. Die hadden amper geslapen omdat ze steeds gingen checken of hun knappe hond niet aan het hallucineren was. Even later kwamen super baasje en super vrouwtje naar beneden. Blij dat alles goed was met hun knappe hond.
Nog altijd lezen super vrouwtje en super baasje hun knappe honden sprookjes voor. Al zeggen ze er nu wel duidelijk bij: Don’t try this at home. En nee, ook niet bij de buren. En zelfs niet tijdens het uitlaten. Dit hebben de knappe honden goed in hun flaporen geknoopt. En ze leefden nog lang en gelukkig. Behalve die arme kikker dan. Al wordt er gefluisterd dat het misschien toch een blaadje was. Een groen blaadje. Die knappe ouwe snoeper toch.
Marjolein
Somber en stralend
mei 2019
Gelukkig heb ik er niet vaak last van. Maar pas geleden had ik een baaldag. Dit was er dan ook wel een met een hoofdletter B. Ik lag op bed somber te wezen en baalde stevig van het donker. Na een poosje was ik hier wel weer klaar mee. Ik pakte mijn IPhone met zwoele stem. Ook wel bekend als mijn multifunctionele minnaar. Ik ging op zoek naar nieuwtjes waar ik blij van werd. Mijn mobiele minnaar deelde mee dat de zanger van de Snollebollekes een rode jas met een gele stropdas draagt. Kijk, dat is nou nieuws waar ik wat aan heb. Dit heb ik nooit geweten. Het verbaasde me dat ik blij kon worden van de outfit van de Snollebollekes. Het is eigenlijk heel logisch. Ik zie al vier jaar niets anders dan zwart en heb dus een chronisch gebrek aan kleur .
Ik zocht verder naar leuke wetenswaardigheden. Al snel vond ik een interview over een radiozender waar blinde en slechtziende mensen werken. Bij hun werk zien zij hun visuele beperking niet als een beperking. Zij voelen zich juist auditief bevoorrecht. Weer werd ik helemaal blij. Ik ben dus ook auditief bevoorrecht. Ik besloot mijn bed uit te komen en lekker rond te gaan luisteren. Eenmaal beneden vroeg ik mijn telefoon te zoeken naar nummers uit het foute uur van Q-music. Daar word ik ook vaak blij van. En ja hoor, al snel kwam er een nummer van de Snollebollekes voorbij. En ik wist nu wat hij aan had.
Het riep bij mij herinneringen op aan de carnavalsoptocht in Helmond. Net nadat ik blind was geworden gingen we hier weer naartoe. Ik ging mee voor de kinderen en de gezelligheid. Ondertussen vroeg ik me af wat ik daar ging doen. Stekeblind naar meer dan 80 carnavalswagens kijken leek me echt bijzonder saai. Ik wist nog niet dat mijn tante alle wagens voor mij ging omschrijven. Dankzij haar werd het voor mij ook een heel mooie middag en beleefden we de optocht echt met zijn allen.
Een paar weken na die optocht was het tijd voor The Passion. We zaten met zijn vieren voor de tv. En via de iPad liepen we digitaal mee. Op de vraag waarom we meeliepen antwoordden onze zoon en dochter, toen 8 en 6 jaar oud: Wij lopen mee omdat Jezus blinde mensen kan laten zien en dat willen we ook zo graag voor mamma. Dat zij weer kan zien.
Dankzij de live audiodescriptie van Radio 2 door Wouter van der Goes kan ik sinds vorig jaar weer samen met mijn man en kinderen naar The Passion kijken.
Gezien mijn verlangen naar kleur in mijn leven downloadde ik enthousiast en vol verwachting een kleurenscanner app op mijn telefoon. Door te voelen kan ik redelijk mijn kleding herkennen. Deze app leek me heel handig en leuk. Ik pakte een aantal kleren uit mijn kast en begon ze te scannen. Tot mijn verbazing vertelde de app bij elk kledingstuk dat het grijs was. Ik zie alleen maar zwart en nu bleken mijn kleren grijs. Daar werd ik alles behalve vrolijk van. Ik griste een shirt, trui en broek uit de stapel en liep naar mijn dochter. Zij bevestigde wat ik al dacht. De broek was blauw, het shirt rood en de trui groen. Ik pakte de kleurenscanner app erbij en ook deze keer omschreef hij de kleren als grijs. Mijn dochter zei lachend: Heb jij weer, mam, een kleurenscanner die kleurenblind is.
Als ik me een voorstelling probeer te maken bij Fortnite zie ik iets voor me met schieten, allerlei dansjes en lama’s. Mijn zoon pakt regelmatig mijn handen en dan staan we samen in de woonkamer een Fortnite dansje te doen. Ik dacht dat ik een van die dansjes redelijk onder de knie had. En dus besloot ik op een morgen mijn zoon op een leuke manier wakker te maken door al Fortnite dansend zijn kamer binnen te komen. Mijn zoon kwam niet meer bij van het lachen en vroeg zich af waarom ik nou toch een of andere ramen was act aan het doen was.
Ik ben dan ook super blij met Scribit, audiodescriptie bij YouTube filmpjes. Ik hoop me zo meer in te kunnen leven in de virtuele wereld van mijn pubers.
Ik had me nooit gerealiseerd dat ook muziekvideo’s konden worden beschreven. Ik heb nu ook de mooie en kunstzinnige videoclip van onze inzending voor het Eurovisiesongfestival van Duncan kunnen zien. Als dit mogelijk is, dan kon de videoclip van mijn lievelingsnummer ook beschreven worden. Al snel kreeg ik bericht dat mijn verzoek beschreven was. Omdat ik geen laptop of computer heb die kan praten vroeg ik mijn man dit filmpje voor me aan te zetten. Bij het horen van de beschreven clip kwamen bij mij tranen van geluk. Zo mooi. Ik kan niet wachten tot de Scribit app er is. Mijn man trouwens ook niet. Ik vroeg hem steeds of hij de clip nog een keer wilde aanzetten. Hij besloot er een filmpje van te maken zodat ik het op mijn IPhone kan afspelen. Ik heb het filmpje al ontelbare keren gezien, misschien wel een miljoen keer.
Van een collega kreeg ik de vraag of ik met twee prothese ogen nog kan huilen met tranen. Dat kan ik nog gewoon. Gelukkig heb ik ook regelmatig tranen van geluk en tranen van het lachen.
Zo wees een andere collega me er eens op dat ik heel goed een oogje op iemand kan laten vallen. We kregen de slappe lach. Al gauw rolden de tranen over onze wangen. Waarna ik zei dat ik ook heel goed op iemand kan vallen. Daarna concludeerde mijn collega dat ik mij prima zou redden tijdens een blind date. Er zijn nog genoeg mogelijkheden met mijn ogen. En ik ben ook nog eens enorm auditief bevoorrecht.
Marjolein
Coole kunst kijkers
april 2019
Pas geleden was ik samen met mijn geleidehond Harvey met de trein onderweg naar Utrecht. In de trein raakte ik in gesprek met twee mannen. We hadden het over woonplaatsen. Een van de mannen vertelde dat hij was geboren en getogen in Den Haag. Enthousiast zei ik: O leuk, Den Haag. Daar komen mijn ogen vandaan. Om me heen werd het stil. Snel legde ik uit dat ik twee prothese ogen heb en dat die in Den Haag worden gemaakt. De mannen waren verbaasd omdat je het niet kan zien. Ze vonden mijn ogen heel mooi en dus heel natuurlijk.
Aan mijn ogen ben ik helemaal gewend. Ze horen helemaal bij me. Aan het leven in het donker zal ik denk ik nooit wennen. Ik ben heel blij met wat er allemaal mogelijk is. Laatst was ik bij de voorstelling Souvenirs van Karin Bloemen. Dankzij de live audiodescriptie door de blindentolk van Komt het zien heb ik alles kunnen volgen. Van te voren was er een introductie, ook wel Meet and feel genoemd. Karin Bloemen kwam binnen en riep: Wie wil er aan mij voelen? Dat wilden we wel. Ze vertelde wat over zichzelf en over haar nieuwe knieën. Daarna liep ze langs en mochten we even aan haar outfit voelen. Ze pakte mijn hand en liet me haar prachtige ketting en haar kleding voelen en ze omschreef hoe alles eruit zag. Ineens hoorde ik mezelf zeggen: U heeft nieuwe knieën. En ik heb nieuwe ogen. Haar reactie: Jouw ogen zijn vast niet van staal. Ze zijn wel heel mooi. Daarna zei La Bloemen dat het zo fantastisch is wat de medische wereld allemaal kan. Ik zei dat dat inderdaad zo is. Maar dat het nog leuker zou zijn als ik met mijn ogen zou kunnen zien. Maar dat ik het een groot voordeel van blind zijn vind dat ik nu aan de artiesten mag voelen. Ze moest lachen en pakte mijn hand met de woorden: Voel dan nog maar even goed. Voor mij een prachtig moment.
Een paar weken later ging ik met mijn man naar de opname van Paul pakt uit. Van te voren zaten we in de publieksruimte te wachten. Ineens hoorde ik iemand hard praten. Ik vroeg me af wie dat was en wat er gebeurde. Het was Paul zelf. Normaal gesproken ben ik sneller met het herkennen van stemmen. En dat terwijl ik zijn stem de allermooiste vind. Hij had een cadeau voor de mensen naast mij. Hij ging met hen praten en stond dus vlak naast mij. Mijn man grapte dat ik nu niet mocht voelen. Aan het eind van de uitzending trad Nielson op. Met een gedeelte van het publiek mochten we met hem meelopen. En waren we zijn publiek in poptempel Pauladiso. Daarna was de uitzending afgelopen en liep ik met mijn man en stok in de drukte. Ik liep een beetje te stuntelen met de stok. Ineens hoorde ik iemand hoi zeggen en voelde ik een hand op mijn schouder. Gelukkig zei ik enthousiast hoi terug. Ineens realiseerde ik me dat het wel een heel bekende stem was. Ik zei tegen mijn man: Volgens mij was dat Paul. Mijn man zei dat hij inderdaad net vlak langs mij heen liep.
Dit soort dingen geven mijn leven in het donker kleur en maken het veel lichter.
Een paar weken geleden had ik met een schoolvriendin afgesproken. Ze stelde me voor aan haar zoontjes van vier en twee jaar. Na een poosje kwam haar oudste zoon aangelopen met een boekje en vroeg of ik het wilde voorlezen. Ik vertelde hem dat ik niets kon zien. Waarop hij zei: Als je goed je best doet, kan je het straks misschien wel. Zoveel optimisme kan ik wel waarderen. Ik pakte het boekje van hem aan en vroeg of hij mij dan wel wilde helpen. Dat wilde hij wel. Ik sloeg het boekje open en vroeg hem wat hij zag. Hij begon enthousiast te vertellen. Ik probeerde er snel een verhaaltje van te maken. Zijn broertje kwam er gezellig bij en begon ook te vertellen wat hij allemaal op de bladzijden zag. Hun moeder souffleerde soms. Het werd een mooi verhaal. Toen het boekje uit was zei de oudste zoon: Dat ging heel goed hoor.
Waar ik ook zo van kan genieten is samen dingen doen met ons gezin. Een tijd geleden waren we bij de Ikea. We stonden bij de kassa. Mijn man en kinderen waren druk met scannen, afrekenen en dozen in het wagentje zetten. Ik stond geduldig te wachten. Ik vond dat het wel erg lang duurde. Ineens hoorde ik mijn man van ver tegen de kinderen zeggen: O, we vergeten mamma bijna. Zullen we haar toch maar meenemen? Achter mij hoorde ik mensen verontwaardigd zeggen: Wat erg, die man vergeet bijna zijn blinde vrouw. Ik draaide me om en zei dat het voor hem ook wennen is. Daarna zei ik: Toen ik nog maar net blind was is hij me een keer vergeten op een parkeerplaats, dus hij gaat vooruit. Ik kon hun geschokte gezichten niet zien. Mijn man wel. We zijn nog nooit zo snel een winkel uitgerend. Gevolgd door onze kinderen met een overvol winkelwagentje. Eenmaal buiten kregen we de slappe lach. En mijn man riep heel hard: Dingdong. Willen de man en kinderen van die arme blinde mevrouw zich melden? Ze wil opgehaald worden uit Smalland. Herstel, bij de kassa.
Pas waren we een dagje in een pretpark. Ik weet dat er mensen zijn die voor de lol in een achtbaan in het donker gaan. Daar hoor ik niet bij. Ooit hoorde ik een verhaal over een man die in een vrije val attractie ging en toen zijn prothese oog verloor. Dus daar ga ik ook maar niet in. De zweefmolen en theekopjes vind ik meestal wel leuk en spannend genoeg. Ook van die ronde bootjes waarin je nat kan worden vind ik meestal goed te doen. Dus ik ging gezellig mee. Af en toe schrok ik van een straal water en van het botsen met andere bootjes. Verder zat ik vooral te genieten van de warmte van de zon. Tot het moment waarop de bootjes stil kwamen te staan. We bleven rustig wachten. Toen kregen we te horen dat er een storing was en dat we de bootjes moesten verlaten. Om de beurt werden we uit de bootjes geholpen. Ik werd begeleid door twee medewerkers. Ze hielden me vast en vertelden wat ik moest doen. Gelukkig wist ik nu wel het verschil tussen links en rechts. Het was een enorm avontuurlijke route met hindernissen. Ik moest onder andere tussen stenen doorlopen en over heel grote gaten stappen. Toen ik weer veilig aan de kant stond kreeg ik allemaal complimenten van de andere bezoekers. Ze vonden me heel stoer. Ik mezelf eigenlijk ook. Al had ik natuurlijk weinig keus. Zo werd de attractie toch nog onwijs spannend. Daarna gingen we snel verder met genieten van het dagje pretpark.
Ik kijk naar wat ik nog wel kan. En ben super trots op mijn mooie ogen. Made in Den Haag.
Marjolein
Overleven en ontspannen
maart 2019
Pas geleden hoorde ik dat je ergens in Australië op je kentekenplaat een emoji mag hebben. Dat vond ik een mooi bericht. Niet dat ik in Australië woon, maar dat mocht de pret niet drukken. Op een verjaardag vertelde ik hierover en dat ik zo graag een kentekenplaat wil met een emoji met hartjes ogen. Iemand vroeg wat ik ging doen met een kentekenplaat, ik kan natuurlijk helemaal niet rijden. Mijn zwager kwam met de oplossing. Die kentekenplaat zou ik ook op mijn geleidehond Harvey kunnen monteren. Dat leek me wel wat. Ik zou Harvey vast kunnen overtuigen. Normaal gesproken is hij niet van de frutsels en tierelantijnen. Hij is tenslotte een echte man. Maar een kentekenplaat is natuurlijk wel super stoer. Mijn zwager waarschuwde me wel voor het feit dat ik dan ook bekeuringen kon gaan verwachten voor te snel lopen en fout parkeren. Daar zat ik natuurlijk niet op te wachten. Dus besloot ik toch met de kentekenplaat te wachten tot ik een zelf rijdende auto heb. Jammer. Het had Harvey vast beter gestaan. Ik wacht trouwens ook maar tot het in Nederland is toegestaan dat je een emoji op je kentekenplaat mag. Anders krijg ik daar weer een bekeuring voor.
Om Harvey bij te kunnen blijven houden moest ik nodig wat aan mijn conditie gaan doen. En dus ging ik naar de sportschool. Nu doe ik aan RPM. Fietsen op muziek. Op een hometrainer. Met mijn talent om te botsen wel zo veilig. Al was ik tijdens de eerste les wel steeds mijn stuur kwijt. Tijdens het klimmen moesten we ook gaan staan. Op het eind van de les durfde ik dit. De instructrice vond mij heel stoer. En ik was blij met haar goede en duidelijke uitleg waardoor ik begreep wat we moesten doen.
Inmiddels doe ik ook aan fitness. Althans ik doe een dappere poging. Ik stapte op de loopband. Mijn man liet me voelen waar ik me kon vast houden. Daarna hoorde ik allemaal piepjes en ging die loopband bewegen. Steeds sneller. Met het gevolg dat ik steeds sneller moest lopen. Ik zei tegen mijn man dat ik het snel genoeg vond. Hij drukte nog een paar keer met de woorden dat ik toch aan mijn conditie wilde werken. Om hem daarna toch langzamer te zetten. Nadat mijn man zich er van had verzekerd dat ik echt veilig stond/liep/rende ging hij zelf fitnessen. Na een tijdje vond ik een ritme en ging het best goed. Het zag er vast niet uit, maar alles voor het goede doel. Een poosje later, het voelde voor mij als een hele poos later, wilde ik er af. Ik realiseerde me dat ik niet had gevraagd waar de stop knop zat. En dus zat er niets anders op dan door blijven lopen. In gedachten zag ik mezelf al dagen achter elkaar op die loopband lopen. Daarna had ik zeker een top conditie, dat dan weer wel. Maar ik wilde er echt af. Om mezelf af te leiden en te werken aan mijn relatie met die loopband gaf ik hem een koosnaampje. Ik noem hem nu de lopende band. Daar krijg ik gelijk allemaal gezellige televisieprogramma associaties bij. Ondanks dat besloot ik mijn man te roepen. Hij was gewoon vlakbij en kwam me redden en drukte op stop. Een beetje draaierig stapte ik van de lopende band. Toen was het tijd voor de crosstrainer. Ik stapte ergens op en gelijk gingen mijn benen allebei een andere kant op. Gauw greep ik me ergens vast. Ook mijn armen leidden nu een eigen leven. Voor de andere sportschool bezoekers moet dit er heel amusant uit gezien hebben. Mijn man pakte me vast en legde uit wat ik moest doen. Het ging best aardig. Weer wat later vond ik het tijd voor het roeiapparaat. Dit vond ik best goed gaan. Daarna vond ik het mooi geweest. Ik was kapot. dit noemen ze dan fitness. Ik noem het liever survival. Gelukkig had ik die avond koorrepetitie. Daar krijg ik altijd veel energie van.
Met ons koor werken we nu aan een project. Er zijn veel nieuwe leden bijgekomen. Zelfs zoveel dat er werd besloten dat als iedereen zich zou gaan voorstellen, dit heel veel tijd zou gaan kosten. Tijd die we goed kunnen gebruiken om te repeteren. En dus werd er besloten dat iedereen een naamsticker zou krijgen. Iemand stelde voor om er dan speciaal voor mij een sticker met de naam in braille naast te plakken. Daan mocht ik aan elk lid komen voelen hoe die heet. Dat zag ik wel zitten. Om verwarrende en mogelijk ongewenste situaties te voorkomen besloten we hier uiteindelijk toch maar vanaf te zien. We moeten natuurlijk ook aan de reputatie van ons koor denken. Wel kwam er een smoelenboek. De eerste repetitie van ons project vond ik spannend. Ik vroeg me af hoe ik ooit ging onthouden welke stem bij wie hoort. Er werd afgesproken dat ik naast een bekende kwam te staan. Die avond raakte ik al snel met wat Projectkoor leden aan de praat. En als ik een bekende stem hoorde vond ik dat ook heel fijn. Toen we gingen zingen had ik nog wat last van spanning en focuste ik me op de prachtige stem van onze dirigent. Van zingen word ik altijd lekker relaxed. En nu was dit ook het geval. En wat klonk het geweldig met al die stemmen. Ik vond ons altijd al heel goed. Dit is ook echt fantastisch. En wat een prachtige nieuwe nummers zijn we nu aan het instuderen. Genieten.
Waar ik ook zo van kan genieten is van samen met mijn man en onze kinderen naar De luizenmoeder kijken. Dit seizoen is voorzien van audiodescriptie via de Earcatch app. Dus kijken we echt samen. Ik ben ook helemaal fan van de live audiodescriptie en inleiding door Komt het zien. Dankzij de Earcatch app en Komt het zien ben ik nu vaker in de bios en het theater te vinden dan toen ik nog wat kon zien. Dit vind ik zo bijzonder. Geweldig dat Komt het zien nu ook bij cabaret voorstellingen is. Zo waren ze laatst bij Tineke Schouten en binnenkort bij Karin Bloemen. Super dat ik dit nu ook kan volgen. En tijdens de inleiding mag je aan de kostuums en decorstukken voelen, zo krijg je er echt een beeld bij. Fantastisch dat de artiesten hier zelf ook bij zijn. Zo mooi dat ik dit mag meemaken.
Mijn kentekenplaat met hartjes ogen emoji wens mag ik dan even geparkeerd hebben, hopelijk niet fout geparkeerd, ik heb nog wel een andere wens: Dat komt het zien bij een voorstelling van Paul de leeuw zal komen en dat Paul dan ook bij de inleiding is. En dat ik hier samen met mijn man en onze zoon en dochter bij kan zijn.
Leven in het donker is zo gek nog niet. Ik zie het zonnig in.
Marjolein
Twijfelachtig talent
februari 2019
Soms heb je van die dagen… Het begon nog veelbelovend vanmorgen. Mijn man was al naar zijn werk. Mijn zoon had het eerste uur vrij. Na een lekker ontspannen weekend begonnen we ook ontspannen aan de werkweek. Alles liep op rolletjes en we waren op tijd klaar. We hingen nog even lekker op de bank en bespraken de dag. Mijn zoon en dochter hadden geen zin om naar school te gaan en ik had geen zin in mijn mobiliteitstraining. Het liefst wilden we een dagje spijbelen. Maar pedagogisch verantwoord als ik ben zei ik dat we alle drie gewoon zouden gaan en ons best zouden gaan doen. Gelukkig hadden we nog een paar minuutjes om lekker te chillen op de bank. Mijn dochter hing gezellig tegen me aan. Ze keek naar buiten en zag een prachtige lucht. Met strepen oranje, roze en lichtblauw. Dankzij haar omschrijving had ik er een beeld bij. Super mooi. Nadat de kinderen naar school waren vertrokken zette ik de tv aan voor het nieuws. Bij een nieuwsprogramma hoorde ik mensen praten over de spectaculaire zonsopkomst van vanmorgen die de lucht zo prachtig kleurde. Dankzij mijn dochter had ik dit ook “gezien”.
Ik ruimde nog wat op en ging daarna met een kop thee nog even lekker op de bank een luisterboek lezen. Totdat het tijd was voor de training. Ik had met mijn trainer bij het kantoor van mijn vrijwilligerswerk afgesproken. Samen met mijn geleidehond Harvey liep ik naar de bus. We liepen lekker snel en we hoefden ook niet lang te wachten op de bus.
Nadat we in de stad uit de bus waren gestapt pakte ik mijn IPhone om mijn navigatie aan te zetten. Ik zocht mijn blue tooth oortjes in mijn tas. Die zaten in de knoop. Na het nodige gepruts was de knoop eruit. Ik probeerde mijn oortjes en telefoon met elkaar te verbinden. Mijn telefoon wilden met van alles verbinding maken, behalve met mijn oortjes. Op een gegeven moment werd mijn IPhone wel heel stil. Hij zei helemaal niets meer. Dat is echt lastig als je stekeblind bent. Ik prutste nog wat met de oortjes en gelukkig was die ineens toch op wonderlijke wijze met mijn telefoon verbonden en hoorde ik de zwoele stem van mijn IPhone weer kletsen.Door de oortjes. Dus het was gelukt. Ik zette mijn navigatie aan en daar gingen Harvey en ik. We liepen weer lekker vlot. Ineens schrok ik me helemaal kapot van het luchtalarm. Gelukkig heeft Harvey versnellingen en ik wilde al gaan rennen toen ik me realiseerde dat het natuurlijk twaalf uur was op de eerste maandag van de maand. Goede morgen Marjolein. Ik focuste me weer op de route. Onderweg viel mijn oortje een paar keer uit mijn oor. Maar verder ging het heel goed. Totdat ik onderweg iemand tegen kwam die me herkende. We kletsten even. Heel gezellig. Toen moest ik weer verder. Mijn trainer zat tenslotte te wachten. Ik was even mijn oriëntatie kwijt. Er kwamen vriendelijke dames aan die vroegen of ze mij konden helpen. Ik vroeg hen of ik in de buurt van de zebra en het stoplicht met rateltikker was. Omdat ze hier niet bekend waren wisten zij dit niet. Zij vertelden me dat ze ook ergens moesten oversteken. Ineens hoorde ik de rateltikker. Enthousiast wees ik waar we heen moesten. We staken samen over en daarna waren Harvey en ik zo bij het kantoor.
Ik plofte lekker op het bankje in de hal. Mijn trainer en ik gingen de route evalueren. Tijdens ons gesprek kwam er een mevrouw aan die vroeg of ze mijn hond mocht aaien. Ik reageerde een beetje geïrriteerd dat het inderdaad niet mocht omdat het een geleidehond is die aan het werk is. Mijn trainer wees haar ook op het tuig van Harvey. Waarop ze zei dat ze dat weet en mij en Harvey heel goed kent. Bleek het mijn collega te zijn en de beste vriendin van Harvey. Dat had Harvey natuurlijk allang door. Het was tijd voor knuffels en koekjes. Er kwamen nog twee collega’s bij en het werd heel gezellig.
Het werd echt tijd om ons voor te bereiden op de terugweg. We namen nog wat punten door en daar gingen we. Het eerste stuk en het oversteken gingen goed. Daarna kwam ik bij een punt dat ik lastig vind. Om er een beeld bij te krijgen voelde ik met de stok. Ineens hoorde ik een krak en was het balletje van mijn stok af gebroken. We besloten dit stukje op een ander moment met een goed functionerende stok te gaan oefenen. De rest van de route ging heel goed. Harvey is een fantastische geleidehond en doet het heel goed. Ik moet nog werken aan mijn oriëntatie. Toen ik nog wat zag deed ik heel veel met mijn rest visus. Zo wist ik bijvoorbeeld dat ik bij het rode hekje naar links moest of bij het groene paaltje naar rechts. Hadden ze dit paaltje of hekje ineens in een andere kleur geverfd dan kon het gebeuren dat ik een paar dagen verkeerd liep. Nu ik stekeblind ben moet ik me anders leren oriënteren. Dit gaat steeds beter. Al blijf ik het knap lastig vinden. Mijn trainer zegt dat ik vaardig ben en liet me dit ook hardop zeggen. De eerste keer dat ik zei dat ik vaardig ben moest ik er hard bij lachen. Daarna wist ik het met meer geloofwaardigheid te zeggen. En dus schrijf ik het ook maar even op: Ik ben vaardig. Nu moet ik het nog echt gaan geloven.
Nadat Harvey en ik in de bus waren gestapt was er een behulpzaam iemand die plaats maakte voor mij. We raakten in gesprek. Toen diegene uit moest stappen stond ik op. Ik verontschuldigde me omdat ik op een stukje van de jas van deze persoon was gaan zitten. Ik kreeg als reactie dat het niet gaf. En dat het een stukje van haar jurk was en dat ze een vrouw was ook al had ze een zware stem. Ik voelde mijn wangen rood worden en probeerde me te herinneren of ik haar meneer had genoemd.
Een beetje in de war stapte ik de bus uit. Harvey liepen lekker snel naar huis. Nadat ik even met ons hondje Mario naar buiten was geweest plofte ik op de bank. Er zijn vast veel mensen beter in blind zijn dan ik. Ik wil veel leren en ik ben al vaardig. En nu is het tijd om te relaxen. Daar ben ik ook heel goed in.
Marjolein
Wonderlijke wereld
januari 2019
Nadat ik blind was geworden gaf iemand me de tip om een indicatie blind aan te vragen. Als je dan met de regio taxi reist kan de chauffeur dan in zijn systeem zien dat iemand blind is en deze persoon bij de deur op halen. Dit leek me handig en dus ging ik bellen om de indicatie aan te vragen. Het was niet makkelijk om de persoon te vinden die hierover ging. Maar uiteindelijk is het gelukt en kreeg ik de indicatie blind. Het werkte geweldig. De chauffeurs haalden me bij de deur op en op de plaats van bestemming werd ik ook weer naar de deur gebracht. Het ging goed. Tot het moment dat er een reorganisatie was geweest. Ik belde naar de centrale om een taxirit af te spreken. Tot mijn grote verbazing deelde de telefoniste mij mee dat ik helemaal niet blind was. Een beetje verward zei ik dat ik toch echt blind was. Waarop zij reageerde met de mededeling dat de computer zei dat ik niet blind was. Haar conclusie luidde dan ook dat ik dus echt niet blind was. Ik voelde dat in discussie gaan niet ging werken. Ik had een afspraak en moest dus met de taxi. Ik probeerde rustig verder te gaan met het plannen van de rit. Ik zei dat ik mijn blindengeleidehond mee zou nemen. Waarop de telefoniste zei dat mijn geleidehond niet bij hen bekend was. Hij stond niet in de computer. Volgens haar en haar computer was ik niet blind en had ik dus ook geen geleidehond. Ik kan veel hebben, maar nu verloor ik mijn geduld. Ik hoorde mezelf uit pure frustratie schreeuwen dat ik wel degelijk blind was. Professioneel zoals ze was schreeuwde de telefoniste terug dat haar computer zei van niet. En dat ik dan eerst de gemeente moest bellen voor een indicatie blind. Wie precies de verbinding verbrak weet ik niet eens meer. Daar stond ik dan met de telefoon in mijn hand. Langzaam kwam het besef dat wat de medische wereld niet kon, die computer wel kon. Ik was niet blind. Mijn man was gelukkig thuis en snel ging ik dit heugelijke nieuws met hem delen. Omdat er nu geen taxi zou komen en ik wel weg moest, vroeg ik mijn man om de autosleutels. Mijn man vroeg blij of de computer ook had gezegd dat ik een rijbewijs had. Ik moest toegeven dat de computer daar helaas geen uitspraken over had gedaan. En dus kon ik fluiten naar de autosleutels. Mijn man vond het een beter en vooral veiliger idee dat hij zou gaan rijden. Hij bracht me naar de afspraak. Netjes van deur tot deur. En Harvey kon gewoon mee. Omdat mijn man een baan heeft en ik zelf wil kunnen reizen, besloot ik toch maar weer te bellen voor een indicatie blind. Bij de gemeente reageerde ze verrast. In hun computer stond dat ik deze indicatie al had. Ze zouden het nogmaals doorgeven bij de regio taxi en dan moest het goed komen. En dat gebeurde ook.
Iemand vertelde mij over Valys Begeleid en dat ze daar zulke goede ervaringen mee had. Wanneer je met de trein reist dat je dan wordt begeleid op de stations. Voor de promotie van audiodescriptie zou ik naar veel plekken toe gaan waar ik nog nooit was geweest. Dit leek me ideaal. En dat was het ook. Ik kan het iedereen aanraden. Maar toen kwam er een reorganisatie. Ik moest naar Amersfoort voor een workshop van Scribit. Ik had er veel zin in. Ik belde naar de centrale om Valys begeleidt af te spreken. De telefoniste vertelde dat dit helaas niet ging lukken. De computer zei dat het niet kon. Weer die computer. Volgens de computer kon ik wel met de taxi. Ik besloot dan voor deze optie te gaan en we gingen de rit plannen. Helaas bleek ik niet voldoende kilometers over te hebben om naar Amersfoort te gaan. Zwaar teleurgesteld bedankte ik haar. Een paar minuten later belde ze terug. Ze had een andere oplossing gevonden. Ik kon met een ambassadeur reizen. Ik was blij en vond het super lief dat ze had meegedacht. Omdat de reis een maand later zou plaatsvinden raadde ze me aan om een dag van te voren nog even te bellen. De dag voor vertrek belde ik dus. De telefonist en ik namen de planning door en alles ging goed. Tot het moment waarop ik de telefonist verbaasd hoorde vragen of ik kon lopen. In de computer stond namelijk dat ik een plank nodig had om met de rolstoel de trein uit te komen. Die plank werd uit de planning gehaald en ik zei een beetje lacherig dat ik blind was en verder niets mankeerde. De volgende morgen ging de heenreis super goed. De ambassadeur kende ik al van eerdere reizen met Valys Begeleidt. Nu ging ze dus de hele treinreis met me mee. Het was heel gezellig. De workshop van Scribit ging heel goed en was heel leuk. Na afloop stonde mijn geleidehond Harvey en ik op de afgesproken plek te wachten. Nadat mijn trein al was vertrokken was de ambassadeur er nog niet. Ondertussen probeerde ik de centrale te bellen. Na een aantal keuzemenu’s was ik beller nummer zeven. Mijn collega bood aan me naar huis te brengen. Wat was ik blij dat ze er was en dat Harvey en ik mee konden. Een tijdje later werd ik teruggebeld door Valys. Er werd gezegd dat de ambassadeur mij niet had kunnen vinden en dat het echt een goede ambassadeur was. Vervolgens kreeg ik de vraag of ik de ambassadeur zelf ook niet had gezien. Hij droeg namelijk een heel felgekleurd hesje die heel goed zichtbaar was. Ik moest lachen en zei dat ik stekeblind ben en dat ik hem dus echt niet kon zien. Zelfs al droeg hij een heel felgekleurd hesje. Verbaasd vroeg de telefonist: Bent u blind? Volgens de computer zit u in een rolstoel. Dat verklaarde gelijk waarom die ambassadeur mij niet had kunnen vinden. Zelf heb ik soms ook moeite om mijn handicap te accepteren. Sommige computers hebben er blijkbaar ook de nodige moeite mee.
En niet alleen computers. In Utrecht was het me al eens overkomen. En laatst dus weer. Samen met Harvey liep ik door het centrum van mijn woonplaats. Ik liep over de geleidelijn. Harvey stuurde me naar links.Ik volgde Harvey en ging van de geleidelijn af. Mijn taststok raakte iets en kwam vast te zitten. Ik probeerde te voelen wat er aan de hand was. Bleek dat ik onbedoeld met mijn stok in een zwaardgevecht was beland. Niet met het zwaard van een dappere ridder. Nee, ik was met mijn stok aan het zwaardvechten met de stok van een blinde tegenligger. Ik schoot in de lach. De blinde tegenligger vond het duidelijk alles behalve grappig. Boos riep hij: Nog lachen ook. Kan je niet uit je doppen kijken. Deze strook is voor blinde mensen en daar hoor jij niet. Ik vertelde dat ik ook blind was. Boos zei hij: Ja ja tuurlijk, het zal wel. Om hem niet nog bozer te maken slikte ik gauw de opmerking in dat ik met twee prothese ogen inderdaad niet uit mijn doppen kan kijken. Maar dat ik met twee prothese ogen dan wel weer mijn doppen eruit kan kijken. Driftig zwaaiend met zijn stok vervolgde de blinde tegenligger zijn weg. Mij in verbijstering achterlatend ergens naast de geleidelijn. Harvey legde zijn kop tegen mijn been. Dankzij hem kwamen we aan op de plaats van bestemming. De hele weg kwam ik namelijk niet meer bij van het lachen.
Tegen alle blinde tegenliggers met wie ik in de toekomst nog ga zwaardvechten en alle computers wil ik graag zeggen dat ik echt geen fluit zie en geen bal. En zelfs geen heel felgekleurde hesjes. Sterker nog ik zie dus helemaal niets. En daar heb ik geen rolstoel voor nodig.
Dat ik blind ben vind ik lastig en tegelijkertijd een groot avontuur. Laatst was ik met mijn man bij de sportschool. Ik liep achter hem aan. Ineens hoorde ik een vreemde mannenstem zeggen dat ik in de mannenkleedkamer was. Hij wees me snel de dameskleedkamer. heel behulpzaam. Maar ik had geen idee welke kant hij op wees. Ik voelde mijn wangen rood worden. Gelukkig had ik mijn stok vast en ik zei dat ik niets kon zien. Mijn man trok me snel de mannenkleedkamer uit en zei dat hij had gezegd dat ik even moest wachten. Dat had ik duidelijk gemist. Achter me hoorde ik de ene man tegen een andere man zeggen dat ik echt blind was en dus echt niks kon zien. Ik fluisterde tegen mijn man dat ik ook echt niets had gevoeld. We moesten allebei lachen. Tijdens het sporten had ik het die dag nog warmer dan anders.
Marjolein